Συμφωνώ με τον Πάγκαλο. Μαζί τα φάγαμε.

Είχα την τιμή να μου αφαιρέσουνε το συγκεκριμένο κείμενο αφού δημοσιεύτηκε θεωρόντας το επικύνδινο. Λένε όλοι ότι ο Πάγκαλος έχει φρενιάσει και κλείνει όλα τα μαγαζιά που μιλάνε γι αυτόν. Εγώ δεν το πιστεύω γιατί τον θεωρώ πολύ πιο έξυπνο απο αυτές τις κότες. Αλλά και αν πάλι γίνει έτσι μου είναι αδιάφορο. Μπορώ να φτιάξω άλλα 100 blog. Και φυσικά δεν είμαι ο μάγκας της δημοσιογραφίας. Απλώς συνεπής σε μένα.

Ο Πάγκαλος αντιπροσωπεύει τον κοιλαρά θείο από την Αμερική. Τον αρχοντοχωριάτη μέσα σε ένα εκλεπτυσμένο σόι. Όλοι τον απεχθάνονται αλλά όλοι τον γλείφουν, γιατί έχει το ακριβότερο αυτοκίνητο και βγάζει τις καλύτερες γκόμενες.

Ο θειούλης λοιπόν, όταν είπε όλοι μαζί τα φάγαμε, είχε απόλυτα δίκιο. Ήξερε γιατί το έλεγε. Το γεγονός ότι εγώ δεν έφαγα τα φράγκα μαζί του, αυτό δεν με κάνει αθώα. Εγώ τον προέτρεψα  στο έγκλημα. Αθώος είσαι όταν είσαι δίκαιος.Και όχι όταν είσαι φτωχός. Και ποιος θα έλεγε όχι όταν στον καιρό της ρεμούλας. ερχόταν ο Πάγκαλος και του πρόσφερε μια θεσούλα; Εμείς δεν ήμασταν που πηγαινοερχόμασταν στα πολιτικά γραφεία εκλιπαρώντας, για μια θεσούλα; Μυξιάρηδες, γλοιώδης γλειψιματίες, γλείφαμε εκεί που φτύναμε Και ελπίζαμε να μπούμε από το παράθυρο σαν κομματικοί σούπερμαν, παρ’ όλο που ούτε κομματικοποιημένοι δεν ήμασταν. Και περιφερόμασταν στα κέντρα και στα απόκεντρα,  γράφοντας στα μέτωπα μας ότι είμαστε τα κομματόσκυλα που πάντα περίμεναν. «Έχω ανάγκη καλέ κύριε από μια δουλίτσα.» «Η μανούλα μου είναι άρρωστη» «Είμαι άνεργη εδώ και έξι μήνες.»  «Έχω τρία πτυχία κύριε υπουργέ. Διορίστε με κι εγώ θα σας ψηφίσω.» «Διορίστε με και θα σας ψηφίσει όλο μου το σόι..»

Μαζί τα φάγαμε . Απλώς μας ξεγέλασαν στην μοιρασιά. Θιχτήκαμε όλοι και φωνάζουμε ότι «… δεν τα φάγαμε μαζί κύριε Πάγκαλε!» Σαν κατινούλες από τα μπαλκόνια. Μα αυτό είναι το ζήτημα; Αν είχαμε τσίπα σαν έθνος, θα θιγόμασταν από το επιχείρημα ότι όλοι μαζί αποτελούσαμε μια συνομωσία και πέσαμε στην γαβάθα για να την κάνουμε ταράτσα. Το βαθύ μας το ανομολόγητο παράπονο, είναι ότι αυτή έχουν την κουτάλα. Είμαστε σαν τις κατσαρίδες που επιβιώνουν μετά από πυρηνική καταστροφή. Μυαλά καθυστερημένα. Μάτια που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Αλλά μπορούν να σου περιγράψουν με αναντριχιαστικιές λεπτομέρειες τα ελλατώματα και τα ψεγάδια της μύτης του άλλου. Κριτικοί που δεν επιτρέπουν πάνω τους την κριτική. Στην πραγματικότητα ψοφάμε για θρόνους και αυλές. Μπαίνουμε πρόθυμα ως στοιβαγμένοι μέσα στο λεωφορείο της εξουσίας. Μπορεί ο εφαψίας να σου χουφτώσει τον κώλο. Ο επιδέξιος να σου πάρει την θέση. Να μην σηκωθείς για να κάτσει ο γέρος  μη τυχόν και του δώσεις την καρεκλίτσα. «Τι με νοιάζει ο κωλόγερος; είναι το επιχείρημα. Εγώ πρέπει να φροντίσω τον κώλο μου σκεφτόμαστε.» Δεν μας πρόδωσε ο Πάγκαλος, μας πρόδωσε ο κώλος μας. Ανεβαίνουμε όλοι στο λεωφορείο στριμωγμένοι σαν τα έντομα και κάποιοι από εμάς ζούμε με το όνειρο να γίνουμε οδηγοί. Ή μέτοχοι. Όσο όμως ζεις και κινείσαι σαν ανθρωπάκι προορισμένο για τη μάζα, μάζα θα μείνεις.

·         Γιατί ο γέρος πρέπει να κάτσει. Την θέση σου δεν πρέπει να την παραχωρείς από δειλία όταν πάει ο άλλος με κουτοπονηριά να στην κλέψει. Αλλά να υψώνεις το ανάστημα σου και να διεκδικείς ότι δικαιούσαι.

·         Όταν βλέπεις την νοστιμούλα του λεωφορείου να πέφτει θύμα του εφαψία και να της χουφτώνει τον κώλο, πρέπει να μιλάς. Να την υπερασπιστείς. Την επόμενη φορά θα πιάσουν τον δικό σου. Πρέπει να τον πετάξεις τον ανεκδιήγητο, από την πόρτα, όσο ακόμη το λεωφορείο κινείται. Για να νιώσει τον ίλιγγο της διαφθοράς του. Να νιώσει την ντροπή. Κι όχι να την μεταβιβάζει στο θύμα.

·         Πρέπει να προσφέρεις δικαίωση στον αδύναμο.  Έτσι αγωνίζεσαι και για τον άλλον. Και όχι όταν κρατάς γεμάτος αγωνία τη θεσούλα σου χωρίς να την παραχωρείς παρ’ όλο που υπάρχει ανάγκη για τον αδύναμο. Αυτό δεν σου δίνει το κέρδος που νομίζεις. Σε αποκτηνώνει. Και γίνεσαι τόσο κτήνος, που δεν έχεις συνείδηση της γελοιότητας σου. Γιατί ο κώλος σου χοντραίνει και νομίζεις, ότι αυτό είναι ο στόχος. Όμως χοντραίνει αντιστρόφως ανάλογα με το μυαλό σου. Και τότε το μυαλό, τρέφεται με αέρα και αντί για σκέψη παράγει κλανιές από την υπερφαγία.

Πάσχουμε όλοι από σπαστική κολλίτιδα. Ο Πάγκαλος είναι το αποτέλεσμα της διάρροιας που όλοι φτιάξαμε. Η θέση όλων μας είναι στην τουαλέτα. Για να σκεφτούμε. Να πάψουμε να μας νταντεύουμε επειδή μας ξεγέλασαν στην μοιρασιά. Ναι είναι μεγάλη πίκρα να έχεις χάσει από όλες τις ρεμούλες. Ρεμούλες παντού κι εσύ κι εγώ και όλοι μας κοιμόμασταν. Όχι γιατί ήμασταν δίκαιοι. Αλλά γιατί δεν ξέραμε πώς να πάρουμε μέρος στο πάρτι. Αυτή η κουτοπονηριά μας όμως και το χαμένο μας παιχνίδι, μπορεί να είναι και μια ευκαιρία να διώξουμε το ζώον από μέσα μας. Τον καθυστερημένο Τούρκο που τρίβει τα χεράκια του, γιατί κρυφά θα προμηθεύσει με χοιρινό κρέας τον Σουλτάνο δήθεν παραμυθιάζοντας τον ότι τρώει μοσχαρίσιο. Και ο σουλτάνος το ξέρει ότι θα φάει χοιρινό δεν είναι βλάκας. Όλοι μέσα στο παιχνίδι. Αλλά εμάς θα μας μείνει το κοκαλάκι του σουλτάνου. Γιατί όπως είπε κι ένας σοφός, όλοι οι άγιοι ήταν φτωχοί. Όμως όλοι οι φτωχοί δεν είναι άγιοι. Χαλάλι σου κύριε Πάγκαλε. Καλό ρέψιμο.