Η ιδιοφυία της Amy Winehouse χάθηκε με τον πιο ανόητο τρόπο!

Η Έιμι δυστυχώς είχε πεθάνει εδώ και καιρό αλλά  δεν το ξερε. Ο κόσμος και οι θαυμαστές της, προσποιούνταν ότι δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, επιμένοντας να την δουν σε συναυλίες όταν ταυτόχρονα η ίδια, παραχωρούσε τον χώρο της σε ανταγωνίστριες και νέες «ντίβες» όχι του ίδιου βεληνεκούς. Είναι περίεργο αυτό που θα πω αλλά ο θάνατος της, αποτελεί την συντριβή του θανάτου. Μερικά άτομα, πάσχουν από λανθάνων ναρκισσιστικό αυτοκαταστροφισμό. Θεωρούν την διάνοια τους τόσο ατρόμητη, τόσο άφθαρτη, ώστε πιστεύουν πως δικαιωματικά μπορούν να φθείρουν και να εξοντώσουν τον εαυτό τους, προκειμένου να γίνουν ήρωες στα δικά τους τα μάτια παρασύροντας μαζί τους και ανθρώπους ασχημάτιστης προσωπικότητας οι οποίοι τους θεοποιούν (συνήθως έφηβους).

Δεν θα ξεχάσω την αιφνιδιαστική συνέντευξη που της πήρε κάποτε ένας δημοσιογράφος μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της. Ήταν σε φάση «επιτυχημένης» απεξάρτησης οπότε «καθαρή» εκείνη την στιγμή. Όσο μιλούσε είχα την αίσθηση ότι έβλεπα ένα κοριτσάκι βγαλμένο από τα παραμύθια του Άντερσεν. Γλυκιά, με τρυφερή φωνή, συνεσταλμένη στις απαντήσεις, ένα εύθραυστο και γλυκό θηλυκό που διέγραφε με την συμπεριφορά της την αστείρευτη σκηνική ντίβα που έδερνε τους θαυμαστές της γιατί τολμούσαν να την ακουμπήσουν!

Αυτήν την γυναίκα δεν άντεχε προφανώς η Έιμι χωρίς να ξέρει πόσο όμορφη γινόταν με την αλήθεια της. Ο θάνατος της, κρύβει και κάτι αισιόδοξο μόνο για εμάς τους υπόλοιπους. Η Έιμυ λειτουργεί σαν ένα αντιπρότυπο κι αυτό το μήνυμα που μας άφησε άθελα της είναι τελικά, ότι σημαντικότερο μπορούσε να αφήσει στην ανθρωπότητα. Ο θάνατος της, αιφνίδια και άδικα όπως έγινε, μας λέει ότι  όποιος φέρεται με έπαρση απέναντι στον κομπλεξικό και φθαρμένο εαυτό του, όποιος δεν τον αγκαλιάζει για να τον παρηγορήσει και να τον θεραπεύσει, πεθαίνει. Ούτε ο Καρυωτάκης ούτε η Τσόπλιν ούτε ο Μόρισον αποτελούν παραδείγματα ηρωισμού και θαυμασμού. Ο καλπασμός προς την αυτοκαστροφή όπου το άτομο φτάνει να ερωτεύεται την επινοημένη δυστυχία του, κρύβει μεγάλη μοναξιά, φόβο και τυρρανία. Η Έιμι στην πραγματικότητα ησύχασε και μας άφησε σαν μια δεύτερη σκέψη, ότι ίσως η δύναμη να αλλάξεις, είναι σημαντικότερη από την διάνοια.

Υ.Γ. Είμαστε πολύ θυμωμένοι μαζί σου Έιμι γιατί ήσουν στην κορυφή των επιλογών μας. Αποφασίσαμε να γίνουμε το κοινό σου και μας άφησες χωρίς πρωταγωνιστή στη σκηνή. Καλό σου ταξίδι!