Θες να είσαι Κατίνα ή σειρήνα;

Αν πρόκειται να ξεκατινιαστείτε, κάντε το χωρίς ενοχές. Αφήστε τη μικρή Κατίνα που κρύβεται μέσα σας να ξεσπαθώσει και απολαύστε το! Ούτως ή άλλως αξία έχει, να δείχνουμε στους άλλους το πραγματικό μας πρόσωπο.

Δείξτε τους λοιπόν, ΑΥΤΕΣ που πραγματικά είστε.

1^ον την Κατίνα για να διεκδικήσετε

                   και 2^ον

τη Σειρήνα για να επικρατήσετε.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ.

«Είχα κάποτε μια πρόβα νυφικού με μια γνωστή μου κοπέλα που ήταν  ξανθιά., όμορφη και ψηλού αναστήματος. Αφού επέλεξε το νυφικό της επιλογής της κι έφυγε ευχαριστημένη, ήρθε αμέσως μετά στο ατελιέ μου μια ψηλή και πολύ εντυπωσιακή νεαρή γυναίκα, επίσης ξανθιά. Μου είπε ότι ήθελε το ίδιο νυφικό που αγόρασε η προηγούμενη κυρία. Όπως ήταν φυσικό της το έδειξα. Το πρόβαρε και το αγόρασε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στο γάμο της γνωστής μου κοπέλας ήμουν και γω καλεσμένος. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στην εκκλησία λοιπόν, ανακαλύψαμε όλοι έκπληκτοι, ότι η νύφη έκλαιγε απαρηγόρητη. Άρχισε ένας μαζικός ψίθυρος από την ξαφνική αναστάτωση. Δε ξέραμε πια ήταν η αιτία μιας τόσο αιφνίδιας συγκίνησης. Ώσπου στο τέλος όλοι παρατηρήσαμε ότι ακριβώς απέναντι από τη νύφη, στεκόταν περιχαρής και περήφανη η δεύτερη κοπέλα που είχε επισκεφθεί το ατελιέ μου και της έδωσα το νυφικό. Το φόρεσε, αφού πρώτα έκανε επάνω του ελάχιστες μετατροπές ώστε να μοιάζει με επίσημο ένδυμα. Ήταν πάντως ίδιο. Και η εμφάνισή της πολύ πιο εντυπωσιακή από κείνη της νύφης. Η νύφη όπως ήταν λογικό είχε κάθε λόγο να κλαίει. Όπως μάθαμε άλλωστε αργότερα η άγνωστη κοπέλα με το νυφικό φόρεμα ήταν η πρώην σύντροφος του γαμπρού. Προέβη σε αυτή τη πράξη εκδίκησης εναντίον της γυναίκας που της πήρε τον άντρα Αυτή η γυναίκα, ήταν φυσικά η νύφη. Το περίεργο είναι ότι δε τόλμησε να την ενοχλήσει κανείς. Ήρθε κι έφυγε σα κυρία»

Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και την αφηγείται διάσημος έλληνας μόδιστρος. Αποδεικνύει τη μαγική δύναμη της εξαίρεσης. Ότι δηλαδή, όχι μόνο η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που πολλές φορές τρώγεται ζεστό, αλλά κι ότι όταν κατά συνείδηση  λειτουργείς και φέρεσαι σα κατίνα προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Αρκεί βέβαια να μη βρίσκεσαι από τη πλευρά της νύφης.

Πολλές φορές ακούμε από τη τηλεόραση, η διαβάζουμε από τα περιοδικά ότι οι γυναίκες έχουν να ασκήσουν πολλούς ρόλους. Κάθε μια από μας έχει τον τρόπο της να επιβιώνει ως σύζυγος, μητέρα, νύφη, επαγγελματίας και πλείστα άλλα. Ακούγεται σα φεμινιστικό εγχειρίδιο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό ότι η γυναίκα επομίζετραι πολλές φορές ευθύνες και υποχρεώσεις τις οποίες ουδόλως αναζητά και τις φορτώνουν άλλοι σε κείνη, μόνο και μόνο για να την έχουν…. απασχολημένη με τον αγώνα της να δικαιώσει τους ρόλους της. Σε αρκετές περιπτώσεις λοιπόν, η ζωή μιας γυναίκας μοιάζει με μια συνεχή τιμωρία. Από την ώρα που αρχίζει ο έγγαμος βίος, αλλά και πριν απ’ αυτόν (μέχρι να τον κατακτήσει) πρέπει να είναι υποχωρητική, συμβιβαστική και διαλλακτική όσον αφορά τα προβλήματα των άλλων. Για τα δικά της ούτε λόγος. Μια γυναίκα ικανή και ανώτερη τα λύνει μόνη της χωρίς να γκρινιάζει στους άλλους. Αυτό το διαπιστώνει στη πορεία. Και τότε αρχίζει το μεγάλο δίλημμα. Όταν βλέπει ότι τα μαθήματα ανωτερότητας και ψυχραιμίας τα οποία διδάχθηκε από το σπίτι της, αρμόζουν μόνο σε μια αυτοκράτειρα. Και επειδή  αντιλαμβάνεται ότι αυτοκράτειρα δεν είναι κι ότι ο λαμπρός κατά τα άλλα σύζυγος της ουδόλως δε μοιάζει με το Ναπολέοντα, (παρ’ όλες τις απαιτήσεις του) αρχίζει να σκέφτεται πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνει η κατίνα που μια ζωή κορόιδευε. Όπως συνέβη και στη περίπτωση της Νικολέτας Σ. ιδιωτικής υπαλλήλου σε διαφημιστική εταιρεία η οποία χρειάστηκε να ξεπεράσει τα όρια της για να καταλήξει πως η συμπεριφορά της κατίνας έρχεται πολλές φορές να δικαιώσει τη κυρία μέσα σου.

«Δεν είχα κάποιο πρωτότυπο πρόβλημα. Η πεθερά μου όπως τόσες άλλες, είχε εμμονή με το γιο της. Το πρωτότυπο μέρος της ιστορίας είναι ότι η πεθερά μου ήταν καθηγήτρια πανεπιστημίου και πολύ ανεξάρτητη γυναίκα. Όμως γι’ αυτήν ο πανεπιστημιακός της τίτλος ήταν η απόδειξη ότι η μαμά πάντα ξέρει καλύτερα. Και επέμενε να εισβάλει αδιάκριτα στη ζωή μας και να επηρεάζει το γιο της εναντίον μου. Όπως συμβαίνει σε πάμπολλες περιπτώσεις, ο άντρας μου δε μπορούσε να το διαχειριστεί. Εγώ είχα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες σα γνήσια και μεγαλόψυχη κυρία. Δε θύμωνα, δε σχολίαζα και δεν απαντούσα στις επικρίσεις της. Αδιαφορούσα. Όμως αυτή η φαινομενική αδιαφορία με έστειλε στο νοσοκομείο με απανωτές ημικρανίες. Ώσπου ένα πρωί αναρωτήθηκα τι θα έκανε η γιαγιά μου σε μια παρόμοια περίπτωση. Σκέφτηκα ότι θα πιανόταν μαλλί με μαλλί με την εν λόγω κυρία και θα της ξεκαθάριζε ότι τη ζωή της τη κουμαντάρει μόνη της. Την επόμενη φορά απάντησα στις επικρίσεις της πεθεράς μου. Όπως ήταν φυσικό επήλθε μεγάλη αναστάτωση γιατί της μητέρας δεν της αρέσει να της απαντούν. Μια φορά μάλιστα στήσαμε μεγάλο καυγά έχοντας βάλει ανάμεσα μας  το σαστισμένο μου σύζυγο που δεν ήξερε πια από τις δυό μας να ησυχάσει. Να μη τα πολυλογώ τώρα η πεθερά μου διαδίδει πόσο αξιόλογος και ικανός άνθρωπος είμαι και ο σύζυγός μου με σέβεται καθώς πάλεψα με το ιερό τέρας της ζωής του και επικράτησα. Το δικό μου συμπέρασμα; Υιοθετώντας ενίοτε τη συμπεριφορά της κατίνας, η ζωή μου έγινε καλύτερη και οι γύρω μου με σέβονται.»

Στον έρωτα τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο. Τι κάνετε  όταν αντιλαμβάνεστε πως ο σύντροφός σας, σας απατά; Μια λύση είναι να το καταπιείτε με ανωτερότητα αφήνοντας ανοιχτή τη πόρτα στο σύζυγο σας να φύγει, ώστε να ζήσει ελεύθερος τον έρωτα του. Λίγο μετά θα σας ερωτευτεί ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που σας αποκάλυψε την απιστία. Όχι αυτό δεν είναι σενάριο από τη πραγματική σας ζωή. Αυτό είναι στόρι από τηλεοπτική σειρά του Στράτου Μαρκίδη. Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι κοινές θνητές, έχουμε δυο επιλογές. Ή να βρέχουμε το μαξιλάρι μας περιμένοντας τον άπιστο σύζυγο να το μετανιώσει ή να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας. Όπως έκανε η Μαρία Θ. αισθητικός.

«Όταν ανακάλυψα ότι αρραβωνιαστικός μου ήταν έτοιμος να ενδώσει σε μια κοπέλα που του τα ριχνε απροκάλυπτα ακόμη και μπροστά μου εδώ και καιρό, της έκανα ένα τηλεφώνημα και την απείλησα πολύ σοβαρά ότι κινδυνεύει η σωματική της ακεραιότητα. Στο δε αρραβωνιαστικό μου, απαγόρευσα εξόδους για ένα διάστημα χωρίς εμένα. Επιπλέον για να δέσω το γάιδαρό μου, αφού του δημιούργησα τις απαραίτητες ενοχές, του προκάλεσα  υποψίες ότι φλερτάρω με κάποιον. Δε με ενδιαφέρει αν ο οποιοσδήποτε με χαρακτηρίσει κατίνα. Αν είναι να με αποκαλούν κυρία εννοώντας θύμα να μου λείπει καλύτερα καταλήγει η Μαίρη.»

Και γεννιέται εύλογα το ερώτημα μήπως λοιπόν ο μύθος της ανωτερότητας εφευρέθηκε από κάποιους άνδρες προκειμένου να κάνει τη ζωή τους ευκολότερη;

Πως εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι όταν ένας άνδρας  μαλώνει με κάποιον άλλον ο οποίος διεκδικεί τη κοπέλα του ανεβαίνει στα μάτια μας; Αν μάλιστα παίξουν και ξύλο τότε ο δείκτης του σεβασμού μας προς το πρόσωπό του ανεβαίνει. Επειδή προφανώς,επιβεβαιώνει τα υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης που διαθέτει. Είναι αδιαμφισβήτητα αρσενικό με άλφα κεφαλαίο. Μια γυναίκα όμως όταν πλακωθεί στις σφαλιάρες με μια άλλη γιατί της έκλεψε τον άνδρα, και ανταλλάξει και κανα δυό γαλλικές κουβέντες παραπάνω, τι προκαλεί αμέσως; Το γέλιο! Αν δεν είναι αυτό ανισότητα τότε τι είναι; Δε θα έπρεπε επιτέλους κάποτε και εμείς να διεκδικήσουμε το ίσο δικαίωμα στη χειροδικία; Αν αυτοί είναι εξπέρ στο κιγκ μπόξινγκ τότε και εμείς είμαστε άσοι στο τράβηγμα του μαλλιού. Εδώ τα κατάφερε με το μαλλί η Δαλιδά (άλλη κατίνα!)και δε θα τα καταφέρουμε εμείς;

ΚΑΤΙΝΙΑ ΚΑΙ ΈΡΩΤΑΣ.

Αλήθεια; Αυτό να πούμε στον Αλέκο!

Θυμάστε αλήθεια την ελληνική ταινία Δεσποινίς διευθυντής; Στην υπόθεση του έργου,η ξαδέρφη (Αθηνά)της πρωταγωνίστριας προσπαθεί να παραδώσει μαθήματα θηλυκότητας και τσαχπινιάς στη μπίζνες γούμαν Τζένη Καρέζη (Λίλα Βασιλείου)για τα μάτια του Αλεξανδράκη. Κάθονται λοιπόν στο καναπέ ξεφυλλίζοντας περιοδικά και η εξαδέρφη, την ενημερώνει πως το κορίτσι του Αλεξανδράκη είναι εξ όλης και προώλης και βγαίνει κρυφά ραντεβού και με ένα γιατρό.  Το ακούει αυτό η Τζένη, ανοίγει έκπληκτη τις επιχειρηματικές γαλάζιες ματάρες της και λέει την εξής παροιμιώδη ατάκα.

-Αλήθεια; Αυτό να πούμε στον Αλέκο!

Η εξαδέρφη Αθηνά θορυβείται από τη φόρα της Τζένης και βιάζεται να την επαναφέρει στη τάξη.

-Στάσου-στάσου. Είπαμε να γίνεις γυναίκα όχι γυναικούλα!

Αυτό το παράδειγμα έρχεται ν’ αποδείξει ότι και η κατίνα έχει μια αισθητική. Είναι ένας ρόλος με κάποιους απαράβατους κανόνες που πρέπει να υπηρετείς πιστά. Δεν είναι ένα επιπόλαιο εγχειρίδιο συμπεριφοράς, αλλά μια φιλοσοφημένη στάση ζωής που διευκολύνει τα πράγματα προς όφελός σας. Γι’ αυτό λοιπόν στον έρωτα είναι καλύτερα να μετατρέπεστε σε Κατίνα κι όχι σε μίζερη και αβοήθητη κατινούλα. Η αυθεντική Κατίνα δεν έχει καμία αμφιβολία για την αυταξία της. Και γι’ αυτό δε γκρινιάζει αλλά απαιτεί. Είναι πεπεισμένη ότι αξίζει και δε διαπραγματεύεται τα δικαιώματά της χωρίς όμως να το κάνει και σημαία. Αντίθετα για την εκπαιδευμένη κυρία όλα τίθενται προς συζήτηση. Όλα όσα την αφορούν πρέπει ν’ αποδειχτούν. Κάτι σαν …. με συγχωρείται που υπάρχω! Εσείς μπορεί να μη το βλέπετε αλλά εγώ μπορώ να σας το αποδείξω!  Παλεύει περισσότερο απ’ ότι δύο άντρες μαζί για να αποδείξει όλα όσα για τη Κατίνα είναι αυτονόητα. Δε λέμε να ξεχάσουμε αυτό που είμαστε. Να ακυρώσουμε όλους τους αγώνες μας και να μπούμε στο πετσί ενός ρόλου που δε μας αντιπροσωπεύει. Θα μπορούσαμε όμως άντ’ αυτού να επιτύχουμε την ολοκλήρωση φτιάχνοντας ένα μοντέλο πρότυπο για όλες τις ομόφυλές μας. Αυτό της φιλοφοφημένης Κατίνας. Μια Κατίνα δηλαδή από θέση και όχι από φύση, που μπορεί να γίνει πολύ πιο ευτυχισμένη απ’ όλες τις σκληροπυρηνικές μπίζνες γούμαν μαζί.

Σύμφωνα με τη ψυχολόγο Γεωργία Μπαλογιάννη,

(…μια κατινούλα, στην ερωτική της ή τη συζυγική της ζωή γκρινιάζει προκειμένου να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί. Από την άλλη η Κυρία αγανακτισμένη από τις επαναλαμβανόμενες θυσίες της και τις παραχωρήσεις της, ξεσπάει έντονα, εκνευρίζεται και φωνάζει. Θέλει να θυμίσει μ’ αυτό τον τρόπο τη παρουσία της. Να διαδηλώσει ότι έχει βρεθεί στο περιθώριο»

Μη νομίζεται ότι ο άνδρας στη προκειμένη περίπτωση μπορεί να καταλάβει τη διαφορά. Είτε φωνάξετε είτα γκρινιάξετε στην ίδια κατηγορία θα σας βάλει. Θα σας βγάλει κόκκινη κάρτα και θα σας εξορίσει στο μπάγκο. Το μυστικό σύμφωνα με τους ειδικούς είναι να λέμε ξεκάθαρα αυτό που θέλουμε. Οι άνδρες δεν ανταποκρίνονται στα παράπονα και τις υστερίες μας όταν έχουμε απλώς την αξίωση να μαντέψουν τις επιθυμίες μας. Μια ορκισμένη Κατίνα όλα αυτά τα βλέπει σα…ψιλά γράμματα. Λέει αμέσως αυτό που θέλει, το απαιτεί και τέρμα η μπουγάδα. Εσείς ως Κυρία ακόμη κλαίτε  όταν αυτή απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της.

Και τώρα είμαι σίγουρη ότι σκέφτεστε. Όλα αυτά καλά. Αλλά πως μετατρέπεστε ξαφνικά από κυρία σε Κατίνα; Σημασία για την άσκηση των καθηκόντων σας, έχει το μέσο. Αν μέχρι τώρα ήσασταν ορκισμένη κυρία το να επιχειρήσετε απλώς ν’ απαιτήσετε ώστε να διεκδικήσετε κάτι από τον άντρα σας, μάλλον θα επιφέρει καινούργιους καυγάδες. Μη ξεχνάτε ότι δε του έχετε πάρει ακόμη τον αέρα! Αναλωθήκατε σε καυγάδες τόσα χρόνια για να τον πείσετε για το αυτονόητο. Ότι αξίζετε. Μια καλή κίνηση αιφνιδιασμού θα ήταν λοιπόν, να γίνεται για λίγο γάτα και περιποιητική μαζί του. Πολλές γυναίκες επίσης επιλέγουν ως χρόνο για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους το πρώτο τσιγάρο μετά το σεξ. Είναι το στάδιο που ο άντρας σας είναι εντελώς παροπλισμένος και μπορείτε να τον κάνετε ότι θέλετε. Εκεί πάνω στο κρεβάτι σας προσφέρεται η δυνατότητα να του ζητήσετε ότι επιθυμείτε. Επιπλέον χρήματα μια και τα δικά σας τα ξετινάξατε σε παπούτσια αρώματα και σπα μέχρι και την εισαγωγή του παιδιού σε ιδιωτικό σχολείο ή ένα ταξίδι στο Παρίσι για να πιείτε καφέ στου Ζώρζ που το έχετε μεράκι.

Όπως ισχυρίζεται άλλωστε και η ειδικός «Όταν βάλει μια γυναίκα σε πρώτο πλάνο τη γυναικεία φύση της με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή τη κοκεταρία της, τη διπλωματία της, τη φυσική της χάρη, ταυτόχρονα όμως και την ευφυΐα της, το δυναμισμό και την ενεργητικότητα της μπορεί να φέρει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Βασικό είναι ν’ απενοχοποιήσουν οι γυναίκες τη διάθεσή τους για στοργή, κατανόηση φροντίδα, κανάκεμα, ή κοινωνική συνδιαλλαγή από φόβο μη χαρακτηριστούν Κατίνες. Απαραίτητη πρυπόθεση επίσης, να μάθουν να κάνουν τις επιθυμίες τους ξεκάθαρες στους άλλους.»

ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΑΝΤΡΕΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙΝΙΑ.

Η Ελένη Σ. δημοσιογράφος αφηγείται. Λόγω της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματός μου, συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους, χωρίς να μπορώ όμως να αποκτήσω επαγγελματική σχέση με κάποια διάρκεια ώστε να τους αντιμετωπίζω πάντα σύμφωνα με τη ψυχολογία τους. Αυτή η κατάσταση με βάζει πολλές φορές σε πολλές περιπέτειες που δυσχεραίνουν ενίοτε τη δουλειά μου. Κατά τη διάρκεια λοιπόν κάποιων ρεπορτάζ των οποίων ήμουν υπεύθυνη, έπαιρνα οδηγίες από κάποιον σκηνοθέτη νεοφερμένο από το εξωτερικό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πράγματι πολύ ικανός και ταλαντούχος και όλοι το θαύμαζαν. Το μόνο κακό ήταν ότι δε συμφωνούσε με τη δουλειά μου. Με τον καιρό τα γυρίσματα μαζί του κατάντησαν άθλος. Μου φώναζε, ήταν επιθετικός μαζί μου και δε μου επέτρεπε καμία πρωτοβουλία. Όπως ήταν φυσικό, ήμουν πολύ αγχωμένη, είχα ταχυκαρδίες και για να αντιμετωπίσω τη κατάσταση, οπλίστηκα με το άτεγκτο επιχειρηματικό μου προφίλ που θεωρούσα ότι θα του προκαλούσε τον ανάλογο σεβασμό. Επί τρεις μήνες προσπαθούσα χωρίς αποτέλεσμα. Ώσπου μια μέρα την ώρα που ο σκηνοθέτης άρχισε πάλι να ωρύεται φωνάζοντας, δε ξέρω πως μου ήρθε και του έκανα μια τσαχπινιά. Όχι τίποτε τραβηγμένο. Τον κοίταξα απλώς σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο ναυτικό. Αυτό ήταν! Ο σκηνοθέτης γέλασε, δε ξαναφώναξε και η συνεργασία με τον καιρό ομαλοποιήθηκε. Εγώ από την άλλη αισθάνθηκα υπέροχα όταν ανακάλυψα  ότι χειρίστηκα τη κατάσταση αναίμακτα χρησιμοποιώντας τη θηλυκή μου φύση, χωρίς όμως να προκαλέσω πλήγμα στον αυτοσεβασμό μου.»

Κι εδώ η ψυχολόγος Γεωργία Μπαλογιάννη έρχεται να μας υπενθυμίσει, «ότι ο αστικός τρόπος ζωής έχει αναγκάσει τις γυναίκες να υιοθετήσουν αρκετά πρότυπα ανδρικής συμπεριφοράς. Έτσι ξαφνικά βρίσκονται εγκλωβισμένες στο να είναι φιλόδοξες, δυναμικές, διεκδικητικές, «αντράκια» και στερούνται τη δυνατότητα να εκφράσουν τις πιο γυναικείες πλευρές της προσωπικότητας τους. Της πτυχές της ευαισθησίας, της ευαλοτότητας, της ελαστικότητας, της κοκεταρίας και του χαϊδέματος. Οι σχέσεις τους με τις ομόφυλές τους δημιουργούνται πολλές φορές μέσα στο χώρο της εργασίας τους και αποχρωματίζονται από ανταγωνισμό ή τουλάχιστον από την απόκρυψη των αδυναμιών τους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η υπερεκτίμηση του πολιτικά ορθού τρόπου συμπεριφοράς. Μια υπερεπένδυση της μόρφωσης και του status. Όλα αυτά αποτελούν τις προϋποθέσεις μιας κυρίας. Ενώ οτιδήποτε σχετίζεται με την αδυναμία αφορά και φωτογραφίζει τη κατίνα. Καταλήγουμε λοιπόν σ’ αυτόν το ρατσιστικό διαχωρισμό ο οποίος, μόνο καταπίεση και στρες μπορεί να προκαλέσει. Στη πραγματικότητα όμως μέσα σε κάθε γυναίκα ενυπάρχει και η κατίνα και η κυρία. Το ζήτημα είναι πως εμείς διαχειριζόμαστε αυτές τις δύο διαφορετικές γυναίκες μέσα μας. Έτσι που και ισορροπημένες να είμαστε, αλλά και τον αυτοσεβασμό μας να διατηρήσουμε.»