Καταναγκαστική πορνεία.

 Ρεπορταζ-επιμέλεια Ζωή Κυροπούλου

Δημοσίευση: 2003 "Close up"

Eυχαριστούμε τη Πανεπιστημιακό και Νομικό  Ζώγια Χρονάκη για τη διάθεση του πολύτιμου αρχείου της.

 

Καταστρέφοντας τη μυθολογία που περιβάλλει τη γυναίκα και τη σεξουαλικότητά της, ίσως να μπορούσε να εξαλειφθεί ένα μέρος από την ιδεολογική βάση της σεξουαλικής της εκμετάλλευσης.

K. Weis & S.S. Borges (1973)

ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ                                                                                                                                                  ΠΟΡΝΕΙΑ.

«Ένας γείτονας με βίασε όταν ήμουν 15 ετών. Πήγα στην αστυνομία και το ανέφερα. Κανείς δε με πίστεψε. Τότε τα προβλήματά μου ήταν μεγαλύτερα με την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Ντρεπόμουν. Ένα χρόνο αργότερα ένας φίλος μου, μεγαλύτερός μου, μου είπε ότι θα με βοηθήσει βρίσκοντάς μου δουλειά στη Fyrom. Μου δινόταν η ευκαιρία ν’ αφήσω όλο το άσχημο παρελθόν πίσω. Με οδήγησε σ’ ένα χωριό κοντά στο Gostivar. Έδωσε στο ταξιτζή 200DM. για να με περάσει από τα σύνορα. Στη Fyrom με οδήγησε σ’ ένα μπαρ και μου είπε ότι θα δούλευα εκεί ως σερβιτόρα για 10DM. Εγκαταστάθηκα σ’ ένα σπίτι με άλλες κοπέλες από τη Ρωσία και τη Μολδαβία. Καμιά μας δε μπορούσε να φύγει από το σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Βγαίναμε από το σπίτι μόνο για να πάμε στο μπαρ. Μετά από μερικές εβδομάδες τα πράματα άλλαξαν. Ο ιδιοκτήτης μου ζήτησε να κάθομαι στα τραπέζια των πελατών και να τους συνοδεύω επάνω στις κρεβατοκάμαρες. Αρνήθηκα. Εκείνο το βράδυ με βίασε ο ιδιοκτήτης με άλλους τέσσερις φίλους του. Τότε κατάλαβα ότι ξεκινάει ένας καινούργιος εφιάλτης…..

16χρονο κορίτσι από τη Peja, Kossovo.

Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία της καταναγκαστικής πορνείας ειπωμένη από τα χείλη ενός μικρού κοριτσιού. Είναι σχεδόν όμοια με κείνες χιλιάδων άλλων γυναικών, που υποχρεώνονται σ’ αυτή τη μορφή σύγχρονης δουλείας. Αποτελεί ένα μικρό μόνο κρίκο στην αλυσίδα της βαριάς βιομηχανίας των σεξουαλικών υπηρεσιών. Κυρίως όμως, όπως προέκυψε από ένα ταξίδι στη Ρωσία γιαννιώτικης ερευνητικής ομάδας τον Απρίλιο του 2001, οι γυναίκες αυτές που συνήθως αφήνουν παιδιά πίσω τους και φεύγουν από τη πατρίδα τους με τη κρυφή ελπίδα να επιστρέψουν, γνωρίζουν και αποδέχονται το ενδεχόμενο να απασχοληθούν ως  εξαρτήματα στη διεθνή μηχανή μαστροπείας και εκμετάλλευσης. Για αρκετές από αυτές το πραγματικό όσο και τραγικό δίλημμα είναι «πορνεία στο τόπο μου ή στη Δύση»

 Μπορεί βέβαια αυτό το αδιέξοδο να μη συγκινεί τη χορτασμένη Ευρώπη, ούτε να προσφέρει το άλλοθι της καλής πλην τίμιας ιερόδουλου που εξαναγκάζεται στη πορνεία από ένα ρομαντικό αλλά φαύλο έρωτα, ωστόσο γίνεται κατανοητό αν σκεφτεί κανείς τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού με την οικονομική κατάρρευση των κοινωνιών, τη φτώχια και την ανεργία που πλήττουν κυρίως τις γυναίκες και τις αναγκάζουν ν’ απαντούν στις αγγελίες διαφόρων γραφείων εργασίας. Το τεράστιο αυτό πρόβλημα της εξαναγκαστικής πορνείας φαίνεται επίσης ότι υποδαυλίζεται κι ενισχύεται συνεχώς καθώς αυξάνεται ολοένα η ζήτηση της «δίμετρης καλλονής» Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ελλήνων πελατών ξεπερνά το 1.000.000 οι οποίοι έχουν να επιλέξουν ούτε λίγο ούτε πολύ, ανάμεσα σε 20.000 αλλοδαπές! Αριθμός πραγματικά εκπληκτικός αν σκεφτεί κανείς ότι το 1990 οι αλλοδαπές πόρνες δε ξεπερνούσαν τις 6.000! Εξίσου τραγικά όμως είναι και τα νούμερα που αποδεικνύουν ότι μέσα σε μια δεκαετία πέρασαν από τη χώρα μας 75.000 αλλοδαπές εκδιδόμενες!

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ.

  Ένας άλλος παράγοντας αύξησης της ζήτησης του εμπορείου λευκής σαρκός είναι η εξέλιξη των εγκληματικών πράξεων από αυτόνομες ομάδες, σε διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Δεν μπορεί κανείς ν’ αγνοήσει βέβαια και τη τεχνολογική πρόοδο που εκμηδενίζει τις αποστάσεις μέσα από τομείς γνωστούς και προσιτούς σε όλους μας όπως είναι τα μέσα διεθνούς μεταφοράς και επικοινωνίας.

 Ιδίως οι σύγχρονες μορφές των Μ.Μ.Ε. όπως η πορνογραφία διαφόρων ειδών, με τις  αγγελίες στο τύπο, το ίντερνετ, τα ροζ τηλέφωνα ακόμη και τα σέξι θέματα των μηνιαίων ανδρικών περιοδικών ,αποτελούν σπουδαίους παράγοντες αύξησης της ζήτησης και της προσφοράς του «ευτελούς πλέον εμπορεύματος» γυναικείου κορμιού. Πλείστες έρευνες εξάλλου έχουν αποδείξει ότι η αύξηση των πορνείων γίνεται παράλληλα με τις παντός είδους διαφημίσεις που κατακλύζουν το χρόνο μας καθώς κι ότι ενήλικοι αλλά και έφηβοι που δε ξόδευαν ούτε δραχμή στο παρελθόν για υπηρεσίες σεξουαλικού τύπου σήμερα ξοδεύουν απίστευτα ποσά συντηρώντας μια ολοένα και ποιο ανθηρή παράνομη οικονομία.

    

 

Ο κοινωνιολόγος και επιστημονικός συνεργάτης του τμήματος εγκληματολογίας του Παντείου, ερευνητής και συγγραφέας Γρηγόρης Λάζος στο απόσπασμα μιας συνέντευξης του στη «Καθημερινή» στις 7-4-2002 αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Έχει γίνει μια προεργασία με αποτέλεσμα να θεωρούμε ερωτισμό το πώς θα εξευτελίσουμε περισσότερο τη γυναίκα. Οι πρώτες διεγέρσεις των σημερινών παιδιών έρχονται μέσα από τέτοιες εικόνες. Μετά από 3-4χρόνια έχει γίνει δευτέρα φύσις. Έτσι οι άντρες πιστεύουν ότι πρέπει να είναι μάτσο και οι γυναίκες αντικείμενα……όποιες δεν ενδίδουν σε στοματικό έρωτα, πρωκτικό σεξ κ.τ.λ. θεωρούνται ξεπερασμένες. Ουσιαστικά το μόνο που μπορούν να κάνουν  είναι να μάθουν να τους αρέσει κι αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται μέσα από τη πορνογραφία. Στη περίπτωση που οι γυναίκες σύντροφοι δεν ενδώσουν, για τους άντρες δεν υπάρχει τίποτε ποιο εύκολο από το να καταφύγουν στην αγορά των εκδιδομένων γυναικών. Σύμφωνα με τις έρευνες που έχουμε κάνει, το εν τέταρτον του σεξουαλικά ενεργού πληθυσμού των ανδρών-1.700.000 Έλληνες- είχαν επαφές με πόρνες. Από αυτούς υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας που πηγαίνει μόνο με εκδιδόμενες, η πλειονότητα που διατηρεί δεσμούς ή γάμους και παράλληλα πηγαίνει με εκδιδόμενες και μια αξιόλογη μερίδα που πληρώνει για σεξ περίπου μια φορά κάθε τρία χρόνια.»

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥΣ.

Οι γυναίκες αυτές συνήθως δεν υπερβαίνουν ηλικιακά τα 25 χρόνια ενώ αυξάνεται ολοένα ο αριθμός των ανήλικων θυμάτων. Στη πλειοψηφία τους  είναι απόφοιτες Λυκείου ή έχουν μόρφωση ανωτέρου και ανωτάτου επίπέδου. Τις χαρακτηρίζει η δυναμική προσωπικότητα ενώ έχουν έντονη επιθυμία να εργαστούν. Αρχικά έχουν την ιδέα της μετανάστευσης προκειμένου να δραπετεύσουν από τις άθλιες οικονομικές συνθήκες που τις περιβάλουν, όμως σκοντάφτουν πάνω στο αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο των χωρών υποδοχής και στην επιβεβλημένη απόκτηση ταξιδιωτικών εγγράφων.

 Αυτοί οι δύο λόγοι είναι αρκετοί ώστε να ζητήσουν βοήθεια και στήριξη από κάποιο τρίτο που είναι συνήθως ο διακινητής. Οι σωματέμποροι (δεν ανήκουν σε μια μεγάλη συμμορία αλλά σε πολλές και διάσπαρτες μικρές ομάδες ενώ δρουν αυτόνομα και σε συνεργασία) δημοσιεύουν μικρές αγγελίες που υπόσχονται στις κοπέλες αξιοπρεπείς εργασίες στην αλλοδαπή, όπως της τροφού, της σερβιτόρας ή της γραμματέως. Δεν είναι λίγες εκείνες που υποπτεύονται την ύπαρξη δόλου πίσω από το πέπλο της αξιοπρέπειας των προσφερόμενων εργασιών, ωστόσο η ασφυκτική πίεση της οικονομικής δυσχέρειας, η άγνοια, καθώς και η απόγνωση, τις ωθούν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον ελπίζοντας για το καλύτερο.

 Άλλωστε ακόμη και κείνες που επιθυμούν να φύγουν για θεληματική πορνεία, δε γνωρίζουν ότι θα τις βιάζουν θα τις δέρνουν και θα τις μεταπωλούν συνεχώς σα μεταποιημένο σκάρτο εμπόρευμα. Ένας άλλος τρόπος στρατολόγησης με σκοπό τη καταναγκαστική πορνεία είναι η απαγωγή. Επιλέγουν νεαρά κορίτσια που ζουν μόνα η απομονωμένα με τους ηλικιωμένους γονείς τους σε περιοχές μακριά από την αστυνομία και τις κλέβουν. Στη συνέχεια, τις βάζουν σε διαμερίσματα που τα φρουρούν μπράβοι μέχρι την εξαγωγή τους.

 Για να τις φέρουν στην Ελλάδα ακολουθούν δυο τρόπους το «νόμιμο» και το παράνομο. Ο νομιμοφανείς τρόπος είναι να τις βγάλουν χαρτιά με το δικαιολογητικό ότι οι κοπέλες προορίζονται για χορεύτριες σε μπαλέτα. Ο παράνομος είναι να τις περάσουν κρυφά. Η αντίστροφη μέτρηση για την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα των κοριτσιών αρχίζει από τη στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους στο ελληνικό έδαφος.

 Σα πρόβατα επί σφαγή στοιβάζονται σ’ ένα δωμάτιο παρέα με φρουρούς που αποστολή τους είναι να τις βιάζουν και να τις χτυπούν. Σε μια μεθοδευμένη προσπάθεια κάμψης της αντίστασής τους επιχειρούν και επιτυγχάνουν τον ολοκληρωτικό αφανισμό της αξιοπρέπειάς τους. Τις αφήνουν νηστικές, γυμνές, τις απαγορεύουν την αφόδευση, τις στερούν το νερό ενώ δε σταματούν να τις βιάζουν ομαδικά. Επιπλέον υποχρεώνονται να έρχονται σε επαφή με πελάτες χωρίς προφύλαξη με αποτέλεσμα να νοσούν από αφροδίσια νοσήματα ή να ταλαιπωρούνται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Αυτή η τακτική εξολόθρευσης της προσωπικότητας τους διαρκεί ένα μήνα.

 Από κει και πέρα τα θύματα αρχίζουν να δουλεύουν συστηματικά. Αλλάζουν συνεχώς αφεντικά βρίσκονται σε συνεχείς μετακινήσεις και σε μια μόνιμη κατάσταση αναμονής του χειρότερου. Δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν. Άλλωστε τις κρατούν λέγοντας ότι πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται προκειμένου να ξεπληρώσουν τα έξοδα των διακινητών τους. Κάτω από το κράτος μιας τρομολαγνικής σκλαβιάς η γυναίκα συνειδητοποιεί πια ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα. ή ίσως πείθεται ότι δεν έχει κανένα λόγο να ελπίζει. Ταλαιπωρείται πλέον από έντονο φόβο, ντροπή, χαμηλή αυτοεκτίμηση, θυμό αηδία για το σώμα της, απογοήτευση για το μέλλον ενώ είναι πλημμυρισμένη από ενοχές. Όλα αυτά τα συναισθήματα σωματοποιούνται και εμφανίζονται ως κεφαλαλγίες, στομαχόπονοι, κόπωση, απώλεια της όρεξης, αϋπνία κ.α.

Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης το 45% καταφέρνει να δραπετεύσει μετά από 12 μήνες και μόνο το 14% καταφέρνει να δραπετεύσει το πρώτο τρίμηνο.

ΝΑ ΦΥΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥ;

Γιατί όμως πολλές από αυτές τις γυναίκες  δε δραπετεύουν μόλις τους δοθεί η ευκαιρία; Οι έρευνες δείχνουν ότι αυτό οφείλεται σε πολλούς και διαφόρους λόγους που ισχύουν μεμονωμένα ή σε συνάρτηση.

Κάποιες από αυτές δείχνουν ιδιαίτερο σεβασμό στις υψηλές χρηματικές απολαβές, άλλες έχουν επείγουσα ανάγκη από χρήματα καθώς είναι άτομα εξαρτημένα από ναρκωτικά ή συντηρούν άλλα άτομα, κάποιες άλλες έχουν χαμηλά κριτήρια πολιτισμού ή ταλαιπωρούνται από κόπωση και εξάντληση. Δεν είναι λίγες εκείνες που γίνονται πλέον δέσμιες –όχι άδικα-μιας ισοπεδωτικής φιλοσοφίας που λέει ότι «παντού όλα ίδια είναι», ενώ για κάποιες άλλες ισχύει η δραματική διαπίστωση ότι βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου καθώς από τη ταλαιπωρία, διακατέχονται από μια γενικευμένη απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία μιας έρευνας,( από την εισήγηση του κοινωνιολόγου Γρηγόρη Λάζου στο Σεμινάριο του 1996 στην αίθουσα του Πάντειου) φαίνεται, ότι σ’ ένα δείγμα 130 ατόμων η απώλεια αίσθησης  χώρου και χρόνου στις αλλοδαπές πόρνες καταλάμβανε σημαντικά ποσοστά.

Σε σχέση με τη διαπίστωση αντίληψης χώρου οι ερωτώμενες μπροστά σε ένα χάρτη της Αθήνας κλήθηκαν ν’ απαντήσουν «που βρίσκεσαι τώρα»

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 32% δεν ήξερε καθόλου, το 41% ήξερε περίπου και το 27% ήξερε ακριβώς.

Σε σχέση με τη διαπίστωση αντίληψης χρόνου στην ερώτηση «τι ώρα είναι;» επέδειξε ακρίβεια μισής ώρας το 81% των γυναικών, μιας ώρας το 12% ενώ πρωί- μεσημέρι- βράδυ το 7%

Στην ερώτηση «τι μέρα είναι» το 33% δεν ήξερε ν’ απαντήσει, παράλληλα το 56% δεν ήξερε την ημερομηνία, το 10% αγνοούσε το μήνα ενώ για το έτος δήλωσε άγνοια το 4%. Στα συμπεράσματα της έρευνας φάνηκε ότι σ’ ένα ποσοστό 36% των εκδιδομένων αλλοδαπών υπήρχε σαφή απώλεια αίσθησης χώρου και χρόνου.

ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ.

Μετά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, η εμπορία και η διακίνηση των γυναικών θεωρείται διεθνώς η τρίτη μεγαλύτερη πηγή εισοδήματος του οργανωμένου εγκλήματος

Σύμφωνα με τους αριθμούς, ο μέσος χρόνος πορνικής καριέρας των αλλοδαπών στην Ελλάδα είναι οι 22 μήνες και τα ετήσια κέρδη που φέρνει μια γυναίκα θύμα, κυμαίνονται γύρω στα 45.000.000 δραχμές. Από την άλλη ο ετήσιος τζίρος εμπορίας γυναικών στην Ευρώπη ανέρχεται στα 8 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ τα ελάχιστα έσοδα των προαγωγών στον ελλαδικό χώρο ετησίως ανέρχονται στα 70 δισεκατομμύρια δραχμές. Τα κέρδη τους βέβαια είναι λιγότερα αλλά διόλου ευκαταφρόνητα αφού αγγίζουν το αστρονομικό ποσό των 38 δισεκατομμυρίων κατ’ έτος. Από τα ποσά αυτά εξαιρούνται τα έμμεσα κέρδη που προέρχονται από την απασχόληση γυναικών σε κέντρα διασκέδασης. Σε Ευρωπαϊκό πάλι επίπεδο, η πορνογραφία και περίπου 10.000 sites αποφέρουν έσοδα ενός δισεκατομμυρίου το χρόνο. Τα χρήματα αυτά εισρέουν από τις συναλλαγές των επισκεπτών στις ροζ σελίδες του διαδυκτίου με τη χρήση των ηλεκτρονικών καρτών.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ

Σ’ όλο αυτό το χορό των εκατομμυρίων οι επίσημες αστυνομικές αρχές παρουσιάζονται αδύναμες ώστε να παράγουν πλήρες και ουσιαστικό έργο. Ειδικότερα για τη πορνεία των μπαρ και των ξενοδοχείων υπάρχουν βάσιμες πλέον υποψίες ότι γίνεται εν πλήρη γνώση της αστυνομίας. Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από τις μαρτυρίες των αλλοδαπών γυναικών σε γυναικείες οργανώσεις, από καταγγελίες και ποινικές δίκες, ενώ το εντυπωσιακότερο ίσως όλων, και από διαφημίσεις καταστημάτων στριπτίζ, οι οποίες φιλοξενήθηκαν σε έντυπα συνδικαλιστικών οργάνων των αστυνομικών! Χαρακτηριστικό είναι ότι στο βιβλίο του διδάκτορα της εγκληματολογίας  Άγγελου Α.Τσιγκρή, «Εμπορία και Σεξουαλική Εκμετάλλευση της Γυναίκας» σε μια προσπάθεια ανάλυσης της επαγγελματικής κατάστασης των εμπλεκόμενων δραστών από 49  εκδικαζόμενες υποθέσεις για την προαγωγή πορνείας, φάνηκε ότι οι δράστες δυο υποθέσεων ασκούσαν το επάγγελμα του αστυνομικού.

ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ.

Παράλληλα η νομοθεσία φαίνεται ανεπαρκής ,με σημαντικές ελλείψεις καθώς ο νόμος δε προβλέπει δικαίωμα επιλογής του θύματος μεταξύ του επαναπατρισμού και της παραμονής του στη χώρα μας. Έτσι δε μπορεί ούτε καν να παραστεί ως μάρτυρας σε δίκη αφού σχεδόν αμέσως μετά τον εντοπισμό του επιστρέφει στη πατρίδα του με πούλμαν της αστυνομίας. Επίσης δε προβλέπεται η παροχή άδειας εργασίας για το διάστημα της παραμονής των θυμάτων. Οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζονται από το νόμο ως λαθρομετανάστες υποψήφιες δηλαδή για απέλαση. Η εκδιδόμενη αλλοδαπή γυναίκα όμως συνήθως αρνείται να φύγει από φόβο για τους κινδύνους εκδίκησης που ελλοχεύουν στη χώρα της και κατ’ επέκταση αρνείται να συνεργαστεί για τη «σωτηρία»» της που μπορεί να τη βάλει σε νέες περιπέτειες ποιό απρόβλεπτες αυτή τη φορά. Παράλληλα οι γυναίκες αυτές αναγκάζονται από την αστυνομία να καταθέσουν σχεδόν αμέσως μετά τη σύλληψή τους, πράγμα που τις καθιστά αδύναμες γιατί βρίσκονται ακόμη κάτω από την επήρεια ισχυρού σοκ . «Για να μπορέσουν να μιλήσουν για τη περιπέτειά τους χρειάζεται μια απόσταση χρόνου ώστε να κατασταλάξουν οι εμπειρίες μέσα τους, να φιλτραριστούν και να γίνουν υποφερτές και φυσικά να έχουν μια συνοχή γι’ αυτούς που τις ακούει τονίζει ο Συντονιστής Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης του Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων Σταύρος Μπουφίδης» Σύμφωνα πάντως με έγκυρες πληροφορίες επιστημονική επιτροπή διαμορφώνει σχέδιο νόμου που θα κατατεθεί σύντομα στη βουλή με σκοπό να αντιμετωπιστεί η ανεπάρκεια του νομικού καθεστώτος.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ.

Σε παλαιότερη έρευνα που διενεργήθηκε στη χώρα μας σχετικά με τη πορνεία των αλλοδαπών γυναικών το 80% των ατόμων (γυναίκες- άνδρες) που ρωτήθηκαν, δήλωσαν ότι για τα κυκλώματα  πορνείας ενημερώνονται αποκλειστικά από τα Μ.Μ.Ε.. Παράλληλα το 38% , θεωρεί αυτές τις γυναίκες  φθηνότερες, εύκολες, απελευθερωμένες, διαθέσιμες. Πέρα όμως από νούμερα, στατιστικές, καταγγελίες,  δίκες αλλά και πέρα από την αποθέωση της πορνογραφίας στη σύγχρονη αισθητική, εντύπωση  προκαλεί το γεγονός ότι όλη η Ευρώπη φαίνεται να έχει υποκλιθεί σ’ αυτό το ανθρώπινο εμπόριο με στόχο τη γρήγορη και ταχύτατη «εξυπηρέτηση» στο τομέα των σεξουαλικών «υπηρεσιών» Ίσως το ποιο αφανές μελανό σημείο σε όλη αυτή την διεθνή υπόθεση μαστροπείας και εκμετάλλευσης είναι ότι η θέση της γυναίκας γενικότερα γυρίζει αιώνες πίσω. Μια γυναίκα πλέον δεν αρκεί να έχει κερδίσει την αυτονομία της και να διεκδικεί την υγιή προσωπική της σεξουαλική ταυτότητα. Ειδικότερα στην Ελλάδα τα γεγονότα επηρεάζουν βαθιά την ελληνική κοινωνία και ας προσποιείται το αντίθετο. Όπως επισημαίνει σε σχόλιο της η Πανεπιστημιακός και Νομικός Ζώγια Χρονάκη «η ολοένα αυξανόμενη γυναικεία ανεργία στη χώρα μας εγκλωβίζει τη γυναίκα στο σπίτι και διογκώνει το θεσμό της οικογένειας ώστε να εκτονωθεί λίγο αργότερα στα ροζ κρεβάτια της καταναγκαστικής πορνείας» Η ελληνίδα σύζυγος πλέον ζει με το φόβο να μην χάσει τον άντρα της από κάποια «καπάτσα» και «πεινασμένη» αλλοδαπή. Το καταγγέλλει συνεχώς από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Αυτό πολύ λίγο την αναγκάζει να δει το πρόβλημα της καταναγκαστικής πορνείας ως δικό της. Περισσότερο το βλέπει ως μια πλεκτάνη που στήθηκε εναντίον της και ήρθε ουρανοκατέβατη από το πουθενά. Συνήθως θέτει το σύζυγό της άμοιρο ευθυνών.

Τώρα όμως οι άντρες θέλουν γυναίκα των πρώην ανατολικών χωρών, λευκή, (όχι ασιάτισσα όπως ίσχυε στο παρελθόν) όμορφη, μορφωμένη αλλά και υποταγμένη. Η επιθυμία τους βέβαια αυτή αναζωπυρώθηκε ακριβώς σε μια εποχή που η Ελληνίδα παρουσιάζεται ποιο χειραφετημένη από ποτέ. Που θα βρει λοιπόν ο άνδρας της νεοελληνικής πραγματικότητας μια νέα ωραία γλυκιά και υποτακτική γυναίκα με μπόλικο σεξ και λίγες απαιτήσεις; Μα φυσικά στη Ρουμάνα «μπαρόβια» ή τη Ρωσίδα γειτόνισσα. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι αν υπάρχει άφθονη προσφορά σεξ υπάρχει άλλη τόση ζήτηση. Επίμονη και ενθουσιώδης. Γι αυτό ακριβώς το λόγο στη νομοθεσία της Αμερικής και άλλων χωρών τιμωρείται και ο πελάτης καθώς κρίνεται συνένοχος. Οι γυναικείες οργανώσεις και άλλοι φορείς στην Ελλάδα πιέζουν τώρα προς αυτή τη κατεύθυνση και στη χώρα μας. Κανένας όμως νόμος όσο τέλειος κι αν είναι στην εφαρμογή και τη σύλληψή του δεν είναι ικανός ν’ αλλάξει τη κοινή γνώμη. Γι αυτήν κατά κύριο λόγο υπεύθυνες είναι οι μάνες, οι αδελφές και οι σύζυγοι της αγίας ελληνικής οικογένειας.