Γεννήθηκα παχιά.

Όταν ήμουν μικρή, έμοιαζα με λουκουμά. Είχα βέβαια γούστο με πείραζαν κι όλας οι γείτονες απ’ τα απέναντι μπαλκόνια κι η μαμά μου καμάρωνε. Στην εφηβεία μου δε θύμιζα καθόλου τα ψηλόλιγνα κορίτσια της γενιάς μου. Έτσι όταν οι φίλες μου ονειροπολούσαν βλέποντας τα πουλιά να διασχίζουν τους αιθέρες,  εγώ τα φανταζόμουν ψητά στα κάρβουνα. Παρ’ όλα αυτά καμάρωνα για το πάχος μου.

Σ’ έναν ψυχολόγο που μ’ έτρεξε η μάνα μου, της είπε πως φταίει το γεγονός ότι είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Έτσι κάθε φορά που μου μετρούσε τις μπουκιές μου, της υπενθύμιζα με τα μάτια εξογκωμένα από τη κατάποση πως είμαι έρμαιο των απωθημένων μου. Βέβαια όταν επιχειρούσα να βάλω κανένα στριγκάκι κι εγώ σα κορίτσι, τότε εντυπωσιαζόμουν από το πόσο υπέροχη μπορώ να είμαι ως πρωταθλητής του σούμο αλλά κι αυτό δε με πτοούσε μέχρι πριν δυο μήνες που γνώρισα το Μιχαλάκη.

Ο Μιχάλης είναι φίλος του αδερφού μου άρα μπαινοβγαίνει μες στο σπίτι απρόσκλητος, όποτε του καπνίσει. Όταν όμως βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο είτε εμένα κοιτάζει είτε το ψυγείο, είναι ένα και το αυτό. ΄

Άρχισα να φρικάρω με τις νυχτερινές φαντασιώσεις μου. Να μαστε λέει εγώ κι ο Μιχαλάκης σούρουπο στην ακρογιαλιά και να με κυνηγάει για να με πιάσει εκεί που σκάει το κύμα. Όμως εγώ όλο και του ξεφεύγω. Μοιάζω με αερικό 100 μεγατόνων έτσι όπως του γλιστράω σαν καρπούζι από δέντρο σε δέντρο και από κουφάλα σε κουφάλα.

Φτυστή η Αν Λόμπεργκ μετά από ενέσεις ορμονών ήμουνα και ο Μιχάλης ίδιος ο Βόγλης σ’ ένα στυλ ευρωπαίου βοσκού με το πουκάμισο ανοικτό για να παίρνουν αέρα οι κοιλιακοί του. Έτρεχε με τα χέρια απλωμένα και φώναζε αντί για μύγδαλα μύγδαλα, λουκάνικο γερμανικό με κρεμμύδι και κέτσαπ που σ’ αρέσει αγάπη μου!

Μίλησα για το νυχτερινό μου όνειρο στη φίλη μου την Άσπα.

-Αυτός δεν είναι ο Βόγλης είναι ο Μήτσος με τη καντίνα στη περιφερειακή οδό απεφάνθη η κολλητή.

Συμφωνήσαμε πως έπρεπε κάτι να γίνει ώστε να με προσέξει ο Μιχαλάκης και καταλήξαμε αισίως σε κέντρα ομορφιάς και αισθητικής.

Απλώθηκα κι εγώ στα μαύρα κρεβάτια της υπογλυκαιμίας. Δέθηκα με ηλεκτρόδια καλώδια και μαύρες ζώνες ασφαλείας. Έγινα ίδιος ο Σπούτνικ πριν την εκτόξευση στο διάστημα. Προσπαθούσα να το παίξω τάχα μου αδιάφορη μ’ ένα περιοδικό στο χέρι και τα λίπη μου τρεμοπαίζανε κάτω απ’ την ηλεκτρική τάση ασύστολα σα  λαδωμένo κοτόπουλo.

Στο καπάκι, φαίνεται για ψυχική οδύνη, έρχονταν κάτι θεές μέσα σε άσπρες ποδιές ιατρείου μ’ έναν πήχη μέικαπ και λάγνο ύφος ωσάν ηρωίδες του Μανάρα και επιβλέπανε το γοητευτικό μας θέαμα.

Όταν τελικά αδυνάτισα πήγα σε πανηγυρική εκδήλωση με καναπεδάκια διαίτης και επιβραβεύτηκα με το βραβείο της νικήτριας. Να μη τα πολυλέω έμεινα πετσί και κόκαλο. Έφτιαξα οξυζονούχο μαλλί, πέρασα σκουλαρίκι στη μύτη κι έλαβα μέρος και στο βίντεο κλίπ του Ανέστη του Πίκουλα. Τενόρος απ’ το Δενδροπόταμο ο Πίκουλας, καλλιτέχνης μέγιστος, έβγαλε ένα καινούργιο σουξεδάκι που έκανε θραύση στις καντίνες και στο κάμπινγκ της Βουρβουρούς στη Χαλκιδική, όπου η Βέφα πάει και τρώει χοτ ντόγκ τα Σαββατοκύριακα. Χόρευα εγώ πάνω στο τραπέζι ντυμένη τουρκογύφτισσα και ο Πίκουλας μου κλεινε το μάτι τραγουδώντας:

Πήρα το μωρό μου βόλτα

στα λαγκάδια και στα χόρτα

το βαλα και στη Μπεμβέ

και θα πάμε για καφέ.

Συγγενείς και φίλοι μαζεύτηκαν στο σπίτι για τα συγχαρητήρια. Εγώ καθόμουν περιχαρής δίπλα στο Μιχαλάκη. Ξανθιά, αδύνατη, μια σταρ. Δεν ήθελα και πολύ για να του τα ρίξω και το κανα. Γεμάτος απάθεια ο Μιχάλης γυρνάει και μου λέει.

-Άκου μωρό, είσαι πραγματικά πολύ ωραία κοπέλα κι αυτή η αλλαγή σου πάει πολύ. Όμως ξέρεις εγώ προτιμώ τις πιο τροφαντές γυναίκες. Ας πούμε πως αισθάνομαι καλύτερα με γυναίκες στο στυλ που είχες πριν πέντε μήνες. Αν μπορούσες ν’ αλλάξεις!