Αληθινή ιστορία. Υπερβατική σχέση

Ρεπορτάζ-επιμέλεια Ζωή Κυροπούλου. Δημοσιευμένο στο "Close up"

 

 

Υπερβατική σχέση

Η 37χρονη σήμερα Ελένη μας διηγείται μια προσωπική της ιστορία που δεν την έχει αναφέρει ποτέ και πουθενά. Μας μιλάει για την υπερβατική της ικανότητα να ζει έξω από το σώμα της!

Από μικρό κοριτσάκι παίζαμε με το Κυριάκο στη γειτονιά. Στο Δημοτικό πηγαίναμε στην ίδια τάξη. Λέγαμε πάντα ότι θα παντρευτούμε. Όταν δεν είχαμε ο ένας τον άλλον, ήταν σα να πέφταμε στη  μεγαλύτερη δυστυχία του κόσμου. Ότι και να κάναμε το κάναμε μαζί. Θυμάμαι ότι τη μέρα που έσπασε το πόδι του σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στα δώδεκα του χρόνια,  δεν ήμασταν μαζί και είχα ένα άσχημο προαίσθημα από το πρωί. Με είχε στη κυριολεξία παραλύσει. Δεν έκανα τίποτε όλη τη μέρα από το τρόμο και απλώς περίμενα το κακό να συμβεί. Δεν ήξερα βέβαια τι θα ήταν, απλώς το ένιωθα. Στις 8 το βράδυ «πέρασε» μια ενέργεια ανακούφισης μέσα μου. Ανακουφίστηκα από την ανησυχία μου, γιατί ήξερα ότι το κακό είχε συμβεί και ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν  ανεπανόρθωτο. Έφυγα αμέσως από το σπίτι μου,  έτρεξα στο ποδοσφαιρικό αγώνα των συμμαθητών μου και είδα το Κυριάκο πεσμένο κάτω με σπασμένο πόδι. Αμέσως μετά, πήγα στους γονείς του και τους ειδοποίησα και καλέσαμε νοσοκομειακό. Όλα αυτά τα θεωρούσα τότε φυσικά. Είχαμε μια περίεργη σχέση από μικρά με τον Κυριάκο. Μας έδεναν περίεργες ενέργειες, γιατί επηρεαζόμασταν πολύ ο ένας από τον άλλον. Μια μέρα, γύρω στα οχτώ με εννιά μας χρόνια, ο Κυριάκος μου εξιστορούσε μια φανταστική ιστορία για κάποιους ανθρώπους που πετούσαν. Είχε τόση δύναμη η αφήγηση του για μένα,  που εγώ είχα πειστεί ακράδαντα ότι οι άνθρωποι της ιστορίας του πετούσαν στ’ αλήθεια. Με κίνδυνο να εκτεθώ και να θεωρηθώ μωροθάμαχτη, είστε το πρώτο άτομο που το λέω, αλλά εκείνο το βράδυ ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να πετάξω μαζί με το Κυριάκο. Και ήθελα να το κάνω αμέσως. Πιαστήκαμε χέρι χέρι χωρίς να κοιταζόμαστε στα μάτια. Είχα μια απίστευτη δύναμη μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Δεν έλεγα θέλω να πετάξω ή κάτι μαγικό που θα έκανε την επιθυμία μου πραγματικότητα. Απλώς το ήθελα και το ήθελα τόσο έντονα, τόσο απόλυτα που το έκανα. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα γίνει και δεν είχε σημασία που ο Κυριάκος είχε φτιάξει μια ψεύτικη ιστορία για να με εντυπωσιάσει, σημασία είχε ότι εγώ ήμουν ολόκληρη ένα πιστεύω. Όσοι έχουν βιώσει κάτι παράλληλο έστω κι αν ακόμα είναι λίγοι, είμαι σίγουροι ότι με καταλαβαίνουν. Για αυτό λοιπόν τα κατάφερα και πήρα μαζί μου σ΄αυτό το παθιασμένο σύμπαν και το φίλο μου. Κοιτάξαμε και οι δύο τα πόδια μας καθώς απομακρυνόντουσαν από το πάτωμα και ανέβαιναν σιγά σιγά προς τα πάνω. Δεν ήταν πέταγμα ακριβώς, αλλά μια ανύψωση από το έδαφος και μία «στάση» στον αέρα. Είδαμε μπροστά μας τη τηλεόραση στο δωμάτιο του Κυριάκου, που είχε έρθει ακριβώς στο ύψος μας. Τη τηλεόραση την είχαν τοποθετήσει οι γονείς του ψηλά στο τοίχο, για να μη χαλάσουν τα μάτια του. Κοιτάξαμε ακόμη ευθέως τα μικρά καδράκια. Ύστερα γυρίσαμε έντρομοι, κοιταχτήκαμε στα μάτια και τα πόδια κατέβηκαν αργά αργά, αντιστρόφως ανάλογα όμως από τη πολύ μεγάλη βιασύνη που μας έπιασε από τη τρομάρα μας. Αμέσως μετά, αρχίσαμε να μιλάμε για τη  αριθμητική της επόμενης ημέρας και μετά εγώ έφυγα σχεδόν αμέσως. Πέρασαν 8 χρόνια για να αναφερθούμε ξανά στο γεγονός. Μεγαλώνοντας, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ερωτικές σχέσεις και με άλλους, όμως ποτέ δεν είχαν διάρκεια. Μαζί ήμασταν καλύτερα. Γύρω στα εικοσιπέντε μας, αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Ήμασταν αρραβωνιασμένοι και ετοιμάζαμε το γάμο, όταν συνέβη το τρομερό δυστύχημα με τη μηχανή του Κυριάκου. Ήμασταν μετά από έξοδο, ο Κυριάκος είχε πιει αρκετό αλκοόλ και το κράνος του το φορούσα εγώ. Φυσικό επόμενο μετά από τόσο μεθύσι, να πέσουμε πάνω σε ένα δέντρο. Μας τσάκισε κυριολεκτικά! Τότε είχα τη πρώτη μου και πιο συγκλονιστική εξωσωματική εμπειρία. Μόλις τρακάραμε και μετά, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου από πάνω. Έβλεπα επίσης το ματωμένο σώμα του Κυριάκου και όλη τη τρέλα που επικρατούσε για να προλάβουν να μας σώσουν. Έβλεπα τα πάντα. Τη μαμά μου να κλαίει έξω από το χειρουργείο, το μπαμπά μου να τη παρηγορεί και να είναι και ο ίδιος απαρηγόρητος. Είχα μια αίσθηση αυτονομίας, χαλαρότητας και ευεξίας. Αισθανόμουν το εγώ μου πιο ρευστό αλλά και πιο δυνατό. Όμως η αλήθεια είναι ότι ούτε στιγμή δε σκέφθηκα ότι πέθαινα. Ήξερα ότι μου συνέβαινε κάτι κρίσιμο αλλά όχι σοβαρό. Θα το ξεπερνούσα. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα, είναι ότι είχα μια διάθεση για παιχνίδι. Ζούσα σε ένα κόσμο χωρίς πρέπει ή δε πρέπει. Έκανα γκριμάτσες μπροστά στους γιατρούς ή κορόιδευα όσους αντιπαθούσα χωρίς να με βλέπουν. Είχα επίσης μια περιέργεια για το πως ζούνε οι άνθρωποι μετά το κρίσιμο γεγονός της ζωής μου. Μόλις τους έβλεπα να στενοχωριούνται χαιρόμουν. Αισθανόμουν ότι με αγαπάνε. Ήμουν αυθαδέστατη. Ούτε ο πόνος των γονιών μου με συγκινούσε για να σταματήσω αυτό παιχνίδι. Ένιωθα ότι μπορούσα να ξαναμπώ στο σώμα μου όποτε ήθελα και να κουνήσω έστω τα βλέφαρα μου αλλά δεν ήθελα. Μου άρεσε αυτή η εξωσωματική εμπειρία. Αυτή τη στιγμή που μιλάω μόνο που το σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ξαναβρεθώ σ’ αυτή τη κατάσταση παγώνω αλλά τότε, όλα μου έμοιαζαν  διασκέδαση.

Ο Κυριάκος με απασχολούσε επίσης, αλλά με την έννοια ότι μου έλειπε η παρέα του. Για τον επικείμενο θάνατο του δεν είχα καμία άποψη. Ζούσα για λίγο σε ένα κόσμο όπου ο θάνατος, δεν υπήρχε πουθενά. Ήταν απλώς ένας μύθος. Δε φοβόμουν για τη ζωή του. Περισσότερο με ένοιαζε η μοναξιά που άρχισα να νιώθω μετά από κάποιες ώρες, χωρίς αυτόν. Το μόνο συναίσθημα που πήρα από τη «προηγούμενη» ζωή μου, ήταν η εξάρτηση μου από το φίλο μου. Κάποια μέρα μπήκα στην αίθουσα σύσκεψης των γιατρών όπου καθηγητής και φοιτητές, αναφερόντουσαν στη κατάσταση του Κυριάκου. Το είχαν βέβαιο ότι θα πέθαινε. Τότε μου χτύπησε ο ρεαλισμός τη πόρτα και δεν άντεξα τη πραγματικότητα. Πήγα στο θάλαμο του και ξεκουράστηκα πάνω του με την ελπίδα να με καταλάβει. Δεν ένιωσα χρόνο να περνάει, γιατί δεν είχα καν την αίσθηση του και δε μπορούσα να τον αντιληφθώ. Βρισκόμουν εκεί ως ενέργεια. Με το Κυριάκο είχα σκοπό να ξαναγυρίσω στο σώμα μου, αλλά δεν το ήθελα ένα σώμα δίχως αυτόν. Αν πέθαινε, απλώς δε θα ξαναγυρνούσα και ούτε που θα με ένοιαζε που θα περιφερόμουνα. Άκουγα τους γιατρούς που μιλούσαν πάνω από το κεφάλι του και έλεγαν τα χειρότερα. Με έπιασε τότε ένα πείσμα να επικοινωνήσω μαζί του και τον «άγγιζα» με όση ενέργεια μου απόμεινε. Προσπαθούσα να την αποδίδω πάνω στο σώμα του  χωρίς αγωνία. Ήθελα να με νιώθει σα κάτι ευχάριστο  και όχι σα βάρος. Προσπάθησα κυρίως να αφήσω όλη την ενέργεια μου στο μέτωπο του.  Κάποια στιγμή, άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε. Ξαναγύρισα ανακουφισμένη στη πρότερη μου κατάσταση και ύστερα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Μετά από αυτό βέβαια, η σχέση μας συνεχίστηκε κανονικά με το Κυριάκο να μου δείχνει την ευγνωμοσύνη του κάθε λεπτό. Αναρρώσαμε και προσπαθήσαμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Ο Κυριάκος πάντα ήξερε αυτή μου τη δυνατότητα και τη δύναμη που ασκώ επάνω του. Η επικοινωνία μας ήταν πάντα διαφορετική και αυτό έδινε άλλη διάσταση στη σχέση μας. Όμως ενώ όλα φαινόντουσαν ότι κυλούσαν καταπληκτικά, μετά από ένα χρόνο ανάρρωσης που χρειάστηκε ο Κυριάκος, τα πράγματα είχαν αλλάξει πάρα πολύ. Το δικό μου μυαλό ήταν πάντα κολλημένο στις εξωσωματικές εμπειρίες. Σε κατάσταση ηρεμίας, έβγαινα πλέον πάρα πολύ συχνά από το σώμα μου. Το βλέμμα μου είχε αρχίσει με δικές μου προσπάθειες φυσικά, να μετακινεί τηλεπαθητικά μικροπράγματα. Είχα αφιερωθεί σ’ αυτό τον κόσμο. Είχα μαζέψει ειδικά βιβλία που μιλούν γι’ αυτά και αποτραβήχτηκα από τα καθημερινά. Με ενδιέφεραν μόνο τα υπερβατικά πράγματα κι έκανα μόνη μου, ολοκληρωμένες «σπουδές» πάνω στο θέμα. Ο Κυριάκος όμως ήθελε μια κανονική ζωή με ένα κανονικό άνθρωπο. Στο τέλος γνώρισε μια άλλη κοπέλα και με άφησε. Μένοντας μόνη, άρχισε σιγά σιγά να σβήνει το ενδιαφέρον μου γι αυτές τις υπερβατικές καταστάσεις. Σήμερα, μετά από 5 χρόνια ολοκληρωτικής παύσης αυτών των δυνατοτήτων μου, φρικάρω μόνο που σκέφτομαι τη ζωή μου. Είχα γίνει ένα απόκοσμο πλάσμα που έψαχνε αντικοινωνικές συγκινήσεις. Σήμερα μπορώ να καταλάβω το Κυριάκο γιατί με άφησε και να τον συγχωρήσω. Τώρα τη μαγεία την αναζητώ αλλού. Έχω γίνει εθελόντρια σε μια ανθρωπιστική οργάνωση και είμαι ένα από τα πιο δυνατά της μέλη. Ανακάλυψα ότι δε μπορώ να παντρευτώ και να αφιερώσω τον εαυτό μου σε έναν άνθρωπο, γιατί πάντα θέλω να είμαι αφοσιωμένη σε κάτι ανώτερο από εμένα. Δυστυχώς αυτό δε μπορώ να το αποφύγω. Όμως πλέον είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου και σιγά σιγά όλα αυτά που έζησα μου φαίνονται σα παραμύθι που μου έδειξαν πια είμαι. Ξέρω τελικά, ότι είμαι μια δυνατή γυναίκα που θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει και σ’ αυτό το κομμάτι μου βγάζω το καπέλο.