Αληθινή Ιστορία: Πως θεράπευσα την κλεπτομανία μου!


Όποτε είχα από μικρή κάποιο συναισθηματικό πρόβλημα έμπαινα μέσα σε ένα κατάστημα κι έκλεβα. Μπορούσα να κλέψω τα πάντα και οτιδήποτε από ένα άρωμα μέχρι  βατραχοπέδιλα. Οικονομικά δεν υπήρξα ποτέ προβληματισμένη. Θα έλεγα ότι ήμασταν μάλλον ευκατάστατοι αλλά ζούσα από παιδί σε μια κατάσταση απομόνωσης. Οι γονείς μου ήταν μονίμως για δουλειά και εγώ μεγάλωνα με ξένες γυναίκες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι βέβαια δικαιολογία, αλλά είναι και η μόνη εξήγηση που έχω να δώσω. Δεν κατάλαβα ποτέ πως άρχισε αυτό το σύμπτωμα. Η κλεπτομανία μου δεν ήταν συνεχόμενη. Μπορούσαν να περάσουν και τρία χρόνια και να μη κλέψω τίποτε. Όταν όμως με έπιανε, μπορούσα να σαρώσω τα πάντα με το μεγαλύτερο θράσος.  Πάντως με συνόδευε πάντα κατά περιόδους στη ζωή μου. Πιο συγκεκριμένα, όταν μεγάλωσα, και είχα προβλήματα με τους άντρες, όταν ειδικά χώριζα, είχα μεγάλες εξάρσεις στο πρόβλημα μου. Έμπαινα σε πολυκαταστήματα και σάρωνα τα πάντα. Από καρφίτσα μέχρι το πιο επώνυμο παλτό στο ακριβότερο και κεντρικότερο κατάστημα της πόλης. Μια μέρα, μετά από το χωρισμό μου με τον Παύλο ένας 28χρονο δάσκαλο και πατέρα τριών παιδιών, που δεν ήθελε βέβαια να χωρίσει τη γυναίκα του για μένα, εγώ πήγα σε ένα κεντρικό πολυκατάστημα της περιοχής μου και άρχισα να αρπάζω όποιο μικροαντικείμενο έβλεπα μπροστά μου. Ήμουν αποφασισμένη να φύγω με όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα. Όμως τη στιγμή που πήγα να πάρω ένα μικρό ρολόι που εξωτερικά μου ήταν αδιάφορο, ένιωσα την ανάσα κάποιου ακριβώς δίπλα μου. Όταν γύρισα το κεφάλι μου είδα έναν τριανταπεντάρη άντρα να με κοιτάει και να χαμογελάει, σα να μου έλεγε ξέρω τι πας να κάνεις. Για πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να τρέμω και να καταλαβαίνω τη σοβαρότητα της πράξης μου. Μια ζωή έκλεβα και ποτέ κανένας δεν με είχε υποψιαστεί ούτε και στο ελάχιστο. Ήμουν  περήφανη που δεν με αντιλήφθηκαν ποτέ  και τώρα να που ένας άγνωστος μου έδειχνε ξεκάθαρα ότι με είχε καταλάβει. Τρέμοντας άρχισα να κατευθύνομαι προς την εξώπορτα του μαγαζιού έχοντας στο νου μου ότι κάποιος τελευταία στιγμή θα προλάβει και θα με σταματήσει. Αμέσως μόλις βγήκα και πέρασα το πρώτο στενό, άρχισα να τρέχω. Όταν γύρισα να ελέγξω αν βρίσκεται κανείς πίσω μου, είδα τον ίδιο άντρα να με ακολουθεί τρέχοντας. Πανικοβλήθηκα και άρχισα να τρέχω περισσότερο. Άρχισε να τρέχει κι εκείνος. Είχα γεμίσει αγωνία  μέχρι που στο τέλος με έπιασε. Ήμουν ήδη έτοιμη να παραδοθώ όταν με τράβηξε σε μια γωνία και μου έδωσε το ρολόι που πήγα να κλέψω. Με κοίταξε στα μάτια πονηρά και χαμογέλασε και τότε πρόσεξα για δευτερόλεπτα ότι ήταν ωραίος άντρας. Μου εξήγησε ότι είχε το ίδιο «χόμπι» με εμένα και το ανακάλυψε τυχαία όταν με πρόσεξε γιατί του άρεσα. Με παρακολουθούσε γιατί τον ενδιέφερα, μέχρι που κατάλαβε, ότι είμαι κι εγώ κλεπτομανής σαν και εκείνον. Περπατήσαμε πολύ ώρα στο δρόμο και κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις. Ήταν πολιτικός μηχανικός σαράντα χρονών και έδειχνε ευκατάστατος. Τον λέγανε Νίκο. Δε δηλώσαμε και υπερήφανοι γι’ αυτό που κάναμε, αλλά είναι αλήθεια πως ήμουν τρομερά εντυπωσιασμένη με αυτόν τον άνετο τύπο κι επιπλέον για πρώτη φορά μοιραζόμουν με κάποιον ελεύθερα το ένοχο μυστικό μου. Την επόμενη ημέρα μου έκλεισε ραντεβού στο ίδιο πολυκατάστημα.


Ήταν παμπόνηρος και εφευρετικός. Μετέτρεψε την έξη μας σε παιχνίδι. Είχαμε συνεννοηθεί να φοράω ρούχο τύπου καμπαρτίνα και ψηλά τακούνια. Κάθε φορά που έπαιρνα κάτι με έβαζε να τον κοιτάζω και να σηκώνω λίγο το ρούχο μου. Μου έδειχνε τα πιο ψηλά ράφια και με έβαζε να κλέβω από εκεί. Όλα αυτά γινόταν σε χρόνο δευτερολέπτων αλλά είχαν μεγάλη επιρροή επάνω μου. Δε φεύγαμε μαζί, ούτε συναντιόμασταν μετά. Συνεχίζαμε κανονικά τις ζωές μας και όταν κάποια βραδάκια κλείναμε ραντεβού ήταν σαν να μην είχαμε διπλή ζωή. Δυό τρεις βραδιές με συνόδεψε ως το σπίτι μου. Του είπα να περάσει επάνω αλλά αρνήθηκε. Είχαμε γνωριμία τριών μηνών αλλά οι ερωτικές στιγμές μας ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και αφορούσαν αποκλειστικά το παιχνίδι μας στο πολυκατάστημα. Ένα βράδυ, μετά από μια κουραστική ημέρα είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία. Μου ζήτησε ραντεβού αλλά αρνήθηκα. Επέστρεψα σπίτι και έκανα μπάνιο με σκοπό να κοιμηθώ. Πήγα προς τη ντουλάπα μου για να φορέσω το νυχτικό μου όταν ένιωσα δυό χέρια με γάντια πάνω στο πρόσωπο μου. Με τη μια παλάμη του μου έφραξε το στόμα και με την άλλη μου έκλεισε τα μάτια. Πάγωσα από τη φρίκη. Ήμουν σίγουρη ότι θα με σκοτώσουν.  Ο άντρας ήταν πίσω μου και άγγιζε όλο μου το σώμα. Όταν με γύρισε προς το μέρος του μου άνοιξε τα μάτια και τότε είδα τον Νίκο. Πέρασαν δευτερόλεπτα από τη φρίκη στην έκπληξη. Κι αυτά τα δευτερόλεπτα μου προκάλεσαν ένα τρομερό συναίσθημα πανικού και ερωτισμού. Κάναμε σεξ με τον ιδιαίτερο τρόπο του Νίκου. Ακολούθησα όλες του τις επιθυμίες σαν να ήταν δικές μου και όταν τελειώσαμε ήμουν πλέον τόσο εξαρτημένη από εκείνον που φοβήθηκα. Ούτε τον ρώτησα πως κατάφερε να βγάλει αντικλείδι. Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι ο Νίκος ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος άντρας κι εγώ ίσως πλέον πολύ άρρωστη μαζί του. Μετά από αυτή μας τη συνάντηση έκανα τρεις μέρες να πάω στη δουλειά προφασιζόμενη την άρρωστη και δεν σήκωσα το τηλέφωνο για άλλες τρεις. Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένη από τον Νίκο που δεν ήθελα να δω ούτε αυτόν. Ήθελα να ξαναζήσω μόνη μου με το μυαλό μου όσα ζήσαμε. Να τα επαναλάβω μέσα μου ώστε να τα χωνέψω. Για μένα αυτή η σχέση ήταν σχεδόν απίθανη και μου έδωσε απανωτά σοκ. Όταν επέστρεψα στη ζωή μου και στη δουλειά μου δεν ήμουν πλέον η ίδια. Ζούσα στο κόσμο μου. Ζούσα για τη στιγμή που θα με πάρει τηλέφωνο ο Νίκος που θα με αναζητήσει ή θα με ψάξει. Οι ισορροπίες στη σχέση μας άλλαξαν .Ενώ αυτός ήταν που με αναζητούσε στην αρχή τώρα ήμουν εγώ αυτή που τον έψαχνε μονίμως. Συνήθως απαντούσε αργά στις κλήσεις μου. Έπρεπε να πάρω δυο και τρεις φορές για να μου απαντήσει. Πολλές φορές έκανε μια και δύο βδομάδες. Σιγά σιγά άρχισα να αρρωσταίνω μ’ αυτή τη κατάσταση. Όταν συναντιόμασταν κάθε συνεύρεση μας ήταν πολύ παράξενη και συντονισμένη σύμφωνα με τα ιδιαίτερα γούστα του Νίκου. Εγώ απλώς ακολουθούσα σαν αποβλακωμένη. Είχα καταντήσει ένα υποχείριο, που ήθελε να είναι μόνο υποχείριο και τίποτε άλλο.

Μια μέρα αντιστάθηκα σ’ αυτή τη κατάσταση γιατί άρχισε να με παίρνει από κάτω και συζήτησα μαζί του το γεγονός να κάνουμε μια πραγματική σχέση. Με κανονικά ραντεβού, με σεξ τρυφερά και συναισθηματικά χωρίς σενάρια. Αρνήθηκε κατηγορηματικά και μαλώσαμε. Αποφασίσαμε από κοινού να σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι, αλλά εγώ δεν το εννοούσα. Κάναμε ένα μήνα να βρεθούμε και ήταν το περισσότερο διάστημα που μπορούσα να αντέξω. Δεν απαντούσε στις κλήσεις μου και ήμουν απογοητευμένη. Ένα πρωί κουρασμένη ψυχολογικά, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και πέρασα για πρώτη φορά μετά από καιρό, μόνη μου από το πολυκατάστημα που συναντιόμασταν. Έψαχνα αδιάφορα ανάμεσα στα ράφια όταν είδα τον Νίκο. Μιλούσε με κάποιον υπάλληλο και κάτι του έδειχνε. Κρύφτηκα αμέσως και παρακολούθησα αυτή τη παράξενη συνομιλία για ένα δεκάλεπτο περίπου. Άρχισα να υποψιάζομαι τι μπορεί να συμβαίνει και πήγα γεμάτη ταραχή σ’ έναν υπάλληλο, του έδειξα το Νίκο και τον ρώτησα αν ξέρει ποιος είναι αυτός ο κύριος. Μου απάντησε πως είναι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος. Έφυγα διαλυμένη. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σοκ για μένα. Με ταρακούνησε τρομερά. Η ευφάνταστη και τολμηρή πλευρά του Νίκου που τόσο με διέγειρε και με εντυπωσίασε ήταν αυτή που με απογοήτευσε τελικά. Δεν μου άρεσε αυτό το πακέτο. Ήμουν μόλις τριανταπέντε χρονών και η κατάληξη της σχέσης μου με αυτόν τον άντρα, με έκανε να αισθάνομαι γριά και μόνη. Με τη φόρα που είχα πάρει μαζί του θα μπορούσα να εξαρτηθώ ακόμη περισσότερο από εκείνον, αλλά η ανακάλυψη της αλήθειας με έκανε δόξα τω Θεώ απλώς να συνειδητοποιήσω ότι γενικώς ζούσα εκτός πραγματικότητας. Κατάλαβα πως χρειαζόμουν στη ζωή μου, κάτι αληθινό και χειροπιαστό. Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, δεν ξαναέκλεψα. Παρ’ όλο που χώρισα τόσο περίεργα με έναν άντρα που  δεν ήξερα ποιος ήταν. Αμφιβάλω αν ακόμη και το όνομα του ήταν αληθινό. Από τότε πέρασα μια αρκετά μεγάλη περίοδο μοναξιάς για μένα. Άφησα τον εαυτό μου χωρίς σχέση για ένα χρόνο. Αργότερα γνώρισα τον Παναγιώτη. Σήμερα είμαστε παντρεμένοι έχουμε μια κόρη δύο χρόνων και είμαι έγκυος στο δεύτερο. Το κυριότερο όμως είναι ότι είμαι πλέον θεραπευμένη από τη κλεπτομανία μου. Καμιά αποτυχία στη ζωή δεν είναι ικανή να με ξανακάνει να κλέψω. Νιώθω δυνατή. Τον Νίκο δεν τον ξαναείδα. Μια φορά νομίζω τυχαία στην αγορά αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί άλλαξα αμέσως δρόμο. Είναι περίεργο, αλλά τελικά ήταν ο άνθρωπος που με θεράπευσε.  



Ρεπορτάζ-επιμέλεια: Ζωή Κυροπούλου
Δημοσιεύμενο στο περιοδικό "Close up"

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More