Η φιλοσοφία πάνω απο τα σαλάμια!

Στα είκοσι χρόνια δημοσιογραφίας, έχω δει πολλές αξιοσημείωτες περιπτώσεις. Έχω πάρει συνεντεύξεις από ψυχιάτρους με τικ, από υπνωτισμένο ψυχίατρο με κοκτέιλ από ηρεμιστικά που καθώς μιλούσε η φωνή του έσβηνε και δεν την έπιανε το κασετοφωνάκι (ενώ ταυτόχρονα έγερνε απειλητικά προς τα αριστερά χωρίς να δείχνει ότι έχει συναίσθηση ότι πέφτει και είχε γίνει κόμπος το στομάχι μου στην απειλή ότι δεν θα προλάβω να τον πιάσω σε περίπτωση που σωριαστεί.) Επίσης ειδικός επέμενε ότι μπορεί να θεραπεύσει την ομοφυλοφιλία! (ομοφοβικός ειδικός!). Άλλο περιστατικό: Υποσχόμενη ψυχίατρος κατά την διάρκεια συνέντευξης για λογαριασμό γνωστού περιοδικού, συζητώντας για το θέμα της απιστίας, μου ζήτησε τρεις φορές να μην γράψω ότι καπνίζει  γιατί  θα την μαλώσει ο μπαμπάς της!
Ακόμη, το τραγικότερο νομίζω, κατά την διάρκεια αστυνομικού ρεπορτάζ πήρα συνέντευξη από γνωστό δικηγόρο που μου περηφανευόταν ότι μόλις αθώωσε έναν παιδεραστή πατέρα επίλεκτο μέλος της κοινωνίας!! Θυμάμαι την έπαρση που έβγαινε από το πρόσωπο του καθώς έσφιγγε την γραβάτα του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο περίμενε να του ανταποκριθώ με συγχαρητήρια και να τον ανταμείψω με τον θαυμασμό μου. Αξέχαστη θα μου μείνει και η ενθουσιώδης υπερκινητικότητα του πάνω στην καρέκλα καθώς μου έλεγε το πιο αποτρόπαιο πράγμα που άκουγα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν τέτοια η έξαψη του που του απάντησα με απαξιωτικό τρόπο και εκείνος δεν το κατάλαβε καν! Είδα εν ολίγοις παντού τρομοκρατημένα συμπλέγματα από ανθρώπους που παρουσιάζονται με την στολή των ειδικών (όχι όλοι βέβαια-ορισμένοι) και πορεύονται στη ζωή τους με την βεβαιότητα ότι την έχουν επιλέξει.

Κι ενώ νόμιζα ότι τα είδα όλα, μέσα στην τωρινή βουή του κόσμου που η κρίση μας άφησε χωρίς  αξίες  αξιολύπητους και χωρίς σημείο αναφοράς, είχα μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που σκέφθηκα να την γράψω. Εδώ και τρία χρόνια πάω στο ίδιο σούπερ μάρκετ. Στα ψυγεία με τα αλλαντικά πάντα ο ίδιος κύριος γύρω στα 50 συνεσταλμένος, με συμμαζεμένες κινήσεις. Μια φυσιογνωμία από αυτές που περνούν σχεδόν αόρατες δίπλα σου χωρίς να σου τραβήξουν την προσοχή. Κινήσεις με ρυθμό και μέτρο. Μάτια κατεβασμένα. Καθώς τον έβλεπα κάθε φορά να μου σερβίρει σκεφτόμουν το ξυπνητήρι του. Την τακτοποιημένη ζωή του.  Είχα φτάσει στα όρια του σνομπισμού. Είχα συναντήσει πολλούς ανθρώπους ανθρωπάκια στη ζωή μου που ζούνε μια ζωή στο μέτρο και τα σταθμά των άλλων χωρίς να αναρωτηθούν και αρνούνται οποιαδήποτε μορφή διαφορετικής σκέψης που μπορεί να τους ταράξει από τον γαλήνιο ύπνο τους.Κάπως έτσι μου φαινόταν κι αυτός ο άνθρωπος. Σαν μια σκιά που εμφανίζεται τακτικά κάθε μέρα την ίδια ώρα σύμφωνα με το πως πέφτει ο ήλιος. Περιμένοντας και σήμερα να με εξυπηρετήσει, δεν ξέρω πως ήρθε στο θέμα γυρνάει με κοιτάει και μου λέει: "Ξέρεις δεν είμαι αυτό που φαίνομαι και χαμογελάει με έναν τρόπο γαλήνιο αλλά και σαρδόνιο μαζί. Έχω μεγάλη τρέλα μέσα μου. Για την ακρίβεια φλέγομαι από τρέλα μέσα μου αλλά μια ζωή το κρύβω. Όλη μου την ζωή νιώθω να υποκρίνομαι. Μου φαίνεται ότι παίζω σε μια παράσταση δίχως τέλος. Πολλές φορές νιώθω την ψυχή μου διάχυτη να πετάει μέσα στο μαγαζί. Να βγαίνω από τον εαυτό μου. Ούτε οι απόψεις μου συμπίπτουν με τις τρέχουσες αντιλήψεις όμως συνέχεια δείχνω ότι συμφωνώ για να με αφήνουν στην ησυχία μου. Δεν πιστεύω στην ιδιοκτησία και ούτε νομίζω ότι μπορεί να φέρει την ευτυχία. Αντίθετα πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποια στιγμή πήγαν να με βάλουν στο καλούπι τους, προσπάθησα και εγώ φιλότιμα να μπω, αλλά δεν μπόρεσα δεν το άντεξα. Από τότε αποφάσισα να παίζω αυτό το ρόλο συνειδητά. Να υποκρίνομαι (για να μην ενοχλώ)ότι είμαι ο άλλος και έτσι να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου στον κόσμο μου. Συγκλονίστηκα από τον τρόπο που είπε την αλήθεια της ζωής του. Από κάτι που το λες στον παπά πριν σε ευλογήσει για το τελευταίο ταξίδι ή σε μια καθηλωτική συνεδρία, στον ψυχαναλυτή σου. "Καταλαβαίνω τι λες ψέλλισα. Ξέρω ακριβώς τι λες.." Φεύγοντας στον δρόμο για το σπίτι ένιωθα μια πηγαία ανακούφιση και αισιοδοξία με αυτήν τη  συζήτηση. Αναρωτιόμουν γιατί. Με απασχόλησε κάποιες ώρες σοβαρά και τελικά κατέληξα ότι με ενθουσίασε το γεγονός ότι παντού υπάρχουν άνθρωποι με υψηλά ιδανικά αλλά κυρίως άνθρωποι που έχουν επαφή με τον εαυτό τους. Δεν έχει σημασία αν συμβιβάστηκαν ή επαναστάτησαν αλλά ότι ξέρουν γιατί είναι αυτοί που είναι. Πως δημιούργησαν και επινόησαν τον εαυτό τους. Αυτοί είναι και οι άνθρωποι που μπορούν να υποστηρίξουν την αλληλεγγύη. Να σου απλώσουν το χέρι. Γιατί μπορούν να μπουν στη θέση σου. Να σε νιώσουν. Κι αυτό νομίζω ότι είναι καλύτερο για μια κοινωνία. Και πολύ καλύτερο από οποιαδήποτε εκκωφαντική επανάσταση. Μόνο δακρυγόνο της, η σκέψη....