Ντίνος Δημόπουλος. O σκηνοθέτης θυμάται άγνωστο αστείο περιστατικό με την Έλλη Λαμπέτη.

Ο Ντίνος Δημόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες μας ,αναφέρετε σε ένα αστείο περιστατικό που συνέβη κατά την διάρκεια της παράστασης 'Κληρονόμος' στο θέατρο Μουσούρη το 1949

Η Έλλη, έπαιζε σε αυτό το έργο την Κάθριν, μια κοπέλα δειλή, μετρημένη και αδέξια κληρονόμο μιας μεγάλης περιουσίας. Ο Μόρις, ο νέος που εμφανίζεται κάποτε, ζητώντας να την παντρευτεί και τον οποίον η Κάθριν ερωτεύεται παράφορα, αποδεικνύεται προικοθήρας.
Η σκηνή αυτής της αναμέτρησης, ανάμεσα στον πατέρα (Μουσούρη) την Κάθριν (Λαμπέτη) και τον Μόρις (Δημόπουλο) είναι αποκαλυπτική.
Ο Μουσούρης βγαίνει θυμωμένος από το σαλόνι και ανάμεσα στους δύο νέους γίνεται μια παγερή σιωπή. Το κοινό σε κάθε παράσταση, παρακολουθεί τη σκηνή με κομμένη την ανάσα.
Εκείνο το βράδυ, γίνηκαν όλα κανονικά, Ο Μουσούρης προειδοποίησε την κόρη του για τις προθέσεις του Μόρις και βγήκε οργισμένος. Στη σκηνή, έμειναν η Κ΄θριν κι ο Μόρις. Δηλαδή η Έλλη κι εγώ. Η Έλλη με το κρινολίνο της κι εγώ με την ρεντικότα μου. Και γίνηκε η μεγάλη σιωπή.
Και εκεί επάνω, είδαμε και οι δύο κατάπληκτοι, ολότελα ανυποψίαστος και άνετος, ο Βαγγέλης ο φροντιστής, για να κάνει την αλλαγή του σκηνικού. Φορούσε το μπερεδάκι του, το κόκκινο πουλόβερ του και τα πάνινα άσπρα παπούτσια του. Σφυρίζοντας αλαφρά και με το επαγγελματικό του γελάκι, πήρε την πολυθρόνα από δεξιά και την έβαλε αριστερά, τράβηξε τον καναπέ πιο πίσω, άναψε το λαμπατέρ και μετακίνησε το τραπεζάκι που ήταν στο βάθος και το φερε μπροστά στην μπούκα. Και τότε μηχανικά κοίταξε στην πλατεία, αντιλήφθηκε πως η αυλαία ήταν ανοιχτή, είδε τον κόσμο στο μισοσκόταδο, γούρλωσε σα τρελός τα μάτια του, γύρισε απότομα σε εμάς που τον βλέπαμε άφωνοι και κοκκαλωμένοι, έμπηξε ένα άγριο: -Ααααα! και χάθηκε από την σκηνή, τρέχοντας σα παλαβός.

Τι είχε συμβεί; Όπως πληροφορηθήκαμε ύστερα από λίγο, ο Βαγγέλης, περιμένοντας στα παρασκήνια την αλλαγή από την πρώτη πράξη στη δεύτερη, αποκοιμήθηκε. Και μέσα στον ύπνο του από ένστικτο, ένιωσε την μεγάλη σιωπή, νόμισε πως είχε γίνει διάλειμμα και είχε κλείσει η αυλαία και μπήκε άνετα στην σκηνή, να κάνει την αλλαγή. Όταν κατάλαβε την γκάφα του, πανικοβλήθηκε και το βαλε στα πόδια. Αλλά η ιστορία δεν τελείωσε εδώ. Αντίθετα. Από αυτό το σημείο αρχίζει.
Γιατί η Έλλη, που παρακολουθούσε αυτή τη σκηνή του παραλόγου να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της, στην αρχή έμεινε εμβρόντητη. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι μέσα στο σαλόνι του πατρικού της σπιτιού, στην πλατεία Ουάσιγκτον, εδώ και εκατό χρόνια, μπαίνει ο Βαγγέλης ο φροντιστής, με το μπερεδάκι του και τις άσπρες ελβιέλες του και αρχίζει στα καλά καθούμενα να μετακινεί τα έπιπλα, αυτό δεν το άντεξε. Της φάνηκε τόσο απίθανο, τόσο τραγελαφικό, που έκανε ένα άγριο χα! και ξέσπασε-πάνω στην κορύφωση της πιο δραματικής της σκηνής- σε κάτι τρελά παλαβά, πνιχτά γέλια, που δεν είχαν σταματημό. Και το κοινό από κάτω, να παρακολουθεί και να μην καταλαβαίνει.
Προσπάθησε απεγνωσμένα να την συγκρατήσω. Την πλησίασα και της ψιθύρισα άγρια: -Ντροπή ο κόσμος μας βλέπει! Τίποτα εκείνη γελούσε! Γελούσε...Πήγα πιο κοντά και της έδωσα μια τσιμπιά δυνατή στο μπράτσο. Σταμάτησε για λίγο, με κοίταξε κεραυνοβολημένη και μου είπε κατάπληκτη: Γιατί με τσιμπάς μωρέ; και ξανάβαλε τα γέλια. Κι όταν κάποτε ύστερα από κάμποσο χρόνο που μου φάνηκε αιώνας, η Έλλη σταμάτησε, ανακουφισμένος πια από τη φοβερή δοκιμασία και σίγουρος πως η παράσταση θα συνεχιστεί, άρχισα να γελάω εγώ. Να γελάω τρελά παλαβά ανεξήγητα.
Συμβαίνουν πολλές φορές στο θέατρο παρόμοια κωμικοτραγικά περιστατικά. Η φόρτιση του ηθοποιού αντέχει ως ένα σημείο. Οριακό. Που όταν το ξεπεράσει χάνει την αυτοκυριαρχία του και δεν ελέγχει πια την κατάσταση. Το περίεργο είναι πως το κοινό, σ αυτές τις περιπτώσεις, σπάνια αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει επί σκηνής, γιατί η συναισθηματική μαγεία καταφέρνει καμιά φορά να κάνει να αδρανούν τα ανακλαστικά της λογικής του.



πηγή: Απόσπασμα απο το βιβλίο του σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου, με τον τίτλο:" Ένας σκηνοθέτης θυμάται" Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΔΕΡΑΤΟΣ.