Αληθινή ιστορία: Ερωτευμένη με έναν μικρότερο.

   Ρεπορταζ-επιμέλεια Ζωή Κυροπούλου -Δημοσιευμένο στο "Close up"

               Η Νατάσα είναι σήμερα 45 χρονών και μητέρα ενός δίχρονου γιου. Έχει έναν άντρα 15 χρόνια μικρότερο της και είναι παντρεμένοι μαζί του τρία χρόνια σχεδόν. Η ίδια ισχυρίζεται ότι διανύει την πιο ώριμη και ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της.

 Στο σπίτι μου πάντα με αντιμετώπιζαν σα μικρή πριγκίπισσα. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου με έβαζε πάνω σεμια καρέκλα και υποκλινόταν μπροστά μου λέγοντας ότι είμαι η μοναδική γυναίκα στο κόσμο γι αυτόν. Μεγαλώνοντας επιδίωκα το θαυμασμό και την ασφάλεια που μου παρείχε ο πατέρας μου. Μου ήταν δύσκολο να ερωτευτώ συνομήλικα αγόρια και έβλεπα μάλλον με σνομπισμό τους μικρούς άνδρες. Η σχέση μου με τον Απόστολο δημιουργήθηκε εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετώπιζα στη χημεία. Ήταν γείτονας και καθηγητής είκοσι χρόνια μεγαλύτερος μου και η μητέρα μου μετά από δική μου προτροπή, του πρότεινε να με βοηθήσει στα μαθήματα. Ο Απόστολος παρ’ όλο που δεν έκανε ιδιαίτερα, δέχτηκε να με βοηθήσει, λόγω της καλής γειτονίας μας και της φιλίας που είχε αναπτύξει με τον πατέρα μου. Για να μη μακρηγορώ, κάναμε σχέση που διήρκησε δύο χρόνια, με όλη τη μυστικοπάθεια που μπορεί να έχει ένα τέτοιο γεγονός. Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε ήμουν είκοσι χρονών και έγκυος, πράγμα που έφερε το πατέρα μου προ τετελεσμένου γεγονότος και έτσι δε μπόρεσε να μας σταματήσει με τις αντιδράσεις του. Παντρευτήκαμε λοιπόν και κάναμε σχέδια για τον ερχομό του μωρού. Μόνο που ο Θεός έφτιαχνε άλλα σχέδια για μας. Είχα την επιπολαιότητα να μη σταματήσω τα μαθήματα ιππασίας που έκανα και είχα μια απρόσμενη πτώση, που μου στοίχισε τη ζωή του παιδιού.  Οργανικά έγινα γρήγορα καλά χωρίς αυτό να στοιχίσει στη γονιμότητα μου, αλλά ψυχολογικά κρεμάστηκα στη κυριολεξία από τον άντρα μου ο οποίος έκανε ότι μπορούσε για να μου απαλύνει το πόνο. Αντίθετα από τη συμβουλή του γιατρού να ξαναδοκιμάσω να κάνω παιδί αμέσως μετά την ανάρρωση, εγώ δεν είχα καμία όρεξη.  Ο Απόστολος ήταν πολύ ανοιχτό πνεύμα και με άφησε να σπουδάσω σε μια δραματική σχολή όπου ήταν πάντα το όνειρό μου, αλλά δε μπόρεσα να το πραγματοποιήσω, λόγω των αντιδράσεων του πατέρα μου. Ανακάλυψα, ότι μου άρεσε περισσότερο να είμαι το κοριτσάκι του Απόστολου παρά η μητέρα των παιδιών του. Μετά το τέλος της σχολής και κάποιων ερασιτεχνικών αποπειρών μου με το θέατρο, αποφάσισα να ασχοληθώ με τις ξένες γλώσσες και έγινα κάτοχος δύο πιστοποιητικών ξένων γλωσσών. Με το πέρασμα του χρόνου λοιπόν,  εξελίχθηκα σε μια πρώτης τάξεως φοιτήτρια, αλλά ως γυναίκα είχα μείνει στάσιμη. Παρέμενα το κοριτσάκι του μπαμπά. Πέρασα έτσι με τον Απόστολο γύρω στα δώδεκα χρόνια μόνο που τα τελευταία δύο άρχισα να έχω άλλες απαιτήσεις από τη ζωή μου. Οι σπουδές με κούρασαν είχα φτάσει πια τριανταδύο χρόνων και δεν είχα τίποτα δικό μου. Αποφάσισα να δω σοβαρά το ζήτημα του παιδιού και είπα στον Απόστολο να πάμε να εξεταστούμε μαζί σε έναν γιατρό. Στην αρχή μου προφασιζόταν έλλειψη χρόνου όμως λίγο καιρό αργότερα, κατάλαβα πως δεν ήθελε να πάμε. Στο μεταξύ ο γυναικολόγος μου, μου είχε ξεκαθαρίσει ότι η δική μου η γονιμότητα, βρισκόταν σε πολύ καλό επίπεδο κι ότι δεν είχε διαγνώσει κανένα πρόβλημα από μέρους μου. Είπα ότι θα τον πείσω με τον καιρό κι ότι θα βάλω σε εφαρμογή τα κοριτσίστικα καμώματα μου για να τον καταφέρω αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Στο μεταξύ, ο άντρας μου είχε βαρύνει πάρα πολύ και οι συζητήσεις μας ή οι διασκεδάσεις μας ήταν ανύπαρκτες. Αποφάσισα να πάω για δουλειά μήπως και αξιοποιήσω έστω τα πτυχία που μάζεψα, αλλά ήταν κατηγορηματικά αντίθετος και σε αυτό. Μου δήλωσε ότι προτιμούσε να ικανοποιεί κάθε ανάγκη ή καπρίτσιο μου, αλλά στη δουλειά δε μπορούσε να μου επιτρέψει να πάω. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν το παιχνιδάκι του. Άρχισε  να μη μου αρέσει ο τρόπος που με χειριζόταν στη συζήτηση γιατί δε ξεχνούσε ποτέ τη διαφορά της ηλικίας μας και μου συμπεριφερόταν σα δάσκαλος. Όταν κατάλαβα ότι αυτή η ζωή μου ήταν ανυπόφορη, αποφάσισα να χωρίσω.  Το κατάφερα μετά από μεγάλες περιπέτειες και δράματα, καθώς ο Απόστολος αισθανόταν εξαπατημένος που έπαψα πια να θαυμάζω το μεγάλο δάσκαλο. Είχα απόλυτη ανάγκη να μην είμαι το κοριτσάκι κανενός. Ξαναγύρισα στην οικογένεια μου και κει είχα πάλι μια από τα ίδια, ώσπου κατέληξα ότι έπρεπε να ανεξαρτοποιηθώ από όλους. Γρήγορα έφυγα κι από το πατρικό μου και άρχισα να ζω μόνη μου.  Έμεινα χωρίς σχέση για δύο ολόκληρα χρόνια. 

 Ήμουν πια ώριμη, συνειδητοποιημένη, ανεξάρτητη και έτοιμη για οικογένεια πιο πολύ παρά ποτέ,  αλλά ήμουν πλέον μεγάλη. Οι συνομήλικοι μου άντρες ήταν ή παντρεμένοι ή επέλεγαν κοπέλες, πολύ μικρότερης ηλικίας από μένα. Οι σχέσεις που έκανα ήταν από την αρχή συμβιβασμένες. Τα είχα με παντρεμένους, διαζευγμένους ή αποτυχημένους που έψαχναν ακόμη στα τριανταπέντε τους χρόνια τι θα κάνουν στη ζωή τους. Πέρασαν δέκα χρόνια από δω κι από κεί χωρίς ένα ουσιαστικό συναισθηματικό δέσιμο, με έναν άντρα κι επιπλέον είχα παραιτηθεί διαπαντός από την ιδέα ενός παιδιού. Ήμουν ήδη 42 ετών χωρίς καμία προοπτική σχέσης. Μέχρι που γνώρισα τον Κίμωνα.  Ήρθε ως υποψήφιος μαθητής μου στο φροντιστήριο που δούλευα και του έκανα την ξενάγηση στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα. Μου έκανε καλή εντύπωση από την αρχή με την μοντέρνα νεανική του εμφάνιση και την αντίφαση που είχε αυτό με τη προσωπικότητα του, η οποία ήταν αρκετά πιο συγκρατημένη. Ο Κίμωνας ήταν 27 ετών πολύ νέος για μένα και μου φάνηκε πολύ αστείο όταν κατάλαβα ότι με φλέρταρε. Ήθελε μια ανανέωση στα γερμανικά του λόγω των απαιτήσεων της εργασίας του και μάταια προσπαθούσα να συγκεντρώσω τη προσοχή του προς τα κεί. Με ρωτούσε που πήγαινα, πια βιβλία μου άρεσαν, αν είμαι παντρεμένη, αν αγαπάω κάποιον αυτό τον καιρό. Δεν έδωσε τη παραμικρή σημασία σ’ αυτά που του έλεγα και λίγο αργότερα κατάλαβα ότι προτίμησε άλλο φροντιστήριο από το δικό μας. Σε μένα εξακολουθούσε να στέλνει λουλούδια μέρα παρά μέρα επί ένα μήνα και με περίμενε έξω από τη δουλειά μου κάθε που σχολνούσα. Δεν ήταν δυνατό να μη με συγκινήσει τέτοιο φλερτ και όπως ήταν φυσικό ενέδωσα με τη προοπτική ότι η σχέση μας θα ήταν όπως όλες οι προηγούμενες που είχα. Στην αρχή η επαφή μας περιορίστηκε στη πεζοπορία από τη δουλειά μέχρι το σπίτι μου, καταναλώνοντας ώρες συζητήσεων. Με ενθουσίαζε ο παρορμητικός και νεανικός τρόπος που έβλεπε τα πράγματα αλλά και η ρεαλιστική τοποθέτηση του σε βασικά πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας που δεν επιδέχονται ρομαντισμούς και ιδεολογίες. Ήταν δηλαδή ένα περίεργο κράμα ωριμότητας, υπευθυνότητας και ρομαντισμού μαζί. Ένιωθα ότι ξέπλενε το μυαλό μου από χρόνια σκουριά. Σιγά σιγά με συνεπήρε η συντροφιά μαζί του και ξέχασα την ηλικία του. Δεν υπήρχε. Κάναμε σχέση και με τον καιρό χωρίς να το καταλάβω αρχίσαμε να συζούμε στο σπίτι μου. Αποφασίσαμε να μην ενώσουμε τις κοινές μας παρέες γιατί εγώ δε μπορούσα να συμβιβαστώ με τις δικές του κι εκείνος με τους δικούς μου φίλους.

 Τα βράδια μας, τα περνούσαμε πάντα μαζί και οι μοναχικές μας διασκεδάσεις ήταν απόλαυση και για τους δύο. Ταυτόχρονα ένα βράδυ την εβδομάδα το αφιερώναμε στους εαυτούς μας για να βγούμε μόνοι ή με τους φίλους μας . Η σχέση μας κράτησε τρία χρόνια και συντηρούνταν με τον ίδιο παθιασμένο τρόπο που είχε ξεκινήσει. Όσο όμως δενόμουν περισσότερο μαζί του, τόσο μεγάλωνε και η ανησυχία μου για τη κατάληξη που θα είχε αυτή η σχέση. Δε το συζητούσα μαζί του αλλά μου φαινόταν άδικο εις βάρος του να συνεχίσει μια σχέση μαζί μου. Παρ’ όλη τη νεανική μου φύση και εμφάνιση ακόμη κι αν ακούμε την ίδια μουσική ή μας αρέσει η ίδια κουζίνα και το ευρωπαϊκό σινεμά, δε παύουν να μας χωρίζουν 15 χρόνια. Τι θα γινόταν να έπεφτε στο δρόμο του καμιά μικρούλα; Άρχισα να παρατηρώ τα μικρά κορίτσια στο δρόμο. Όλες μου φαινόντουσαν ακαταμάχητες και τις έβλεπα σαν υποψήφιες ανταγωνίστριες. Ξεκίνησα χωρίς να το καταλαβαίνω, να ξεσηκώνω το ντύσιμο τους, το μακιγιάζ τους, ακόμη και τον τρόπο ομιλίας τους. Έφτανα στα όρια του γελοίου αλλά δε μπορούσα να το σταματήσω. Η αλήθεια είναι ότι ζήλευα όλα τα μικρά κορίτσια σαν να είχαν ήδη δεσμό μαζί του. Ότι άρχισε ωραίο με έφτανε σιγά σιγά στη τρέλα. Όταν ξεκινήσαμε αυτή τη σχέση, δε περίμενα να φτάσω σε σημείο όπου δε θα μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Πήγα σε μια ψυχολόγο και της τα είπα όλα μέσα στη πρώτη ώρα συνεδρίας με μια ανάσα. Η συμβουλή της ειδικού ήταν να σταματήσω ότι με έκανε να αισθάνομαι δυσάρεστα. Αν ήμουν απενοχοποιημένη μου είπε και ελεύθερη απέναντι σε αυτή τη σχέση δε θα υπήρχε πρόβλημα. Τότε θα μιλούσαμε για προσωπική επιλογή όμως εγώ το χειριζόμουν πολύ εχθρικά με τον εαυτό μου το όλο θέμα. Το ίδιο βράδυ του ζήτησα να διακόψουμε και του εξήγησα τους λόγους, βάζοντας κάτω τον εγωισμό μου για το καλό και των δυών μας. Δε περίμενα τόσο έντονη αντίδραση από μέρους του. Μου απάντησε ότι δεν επρόκειτο να μου κάνει το χατίρι να με χωρίσει τώρα που με βρήκε κι ότι αν τα μικρά κορίτσια είναι κίνδυνος για εκείνον, το ίδιο ισχύει και για έναν πενηντάρη.  Η απιστία ισχυρίστηκε, δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά ιδιοσυγκρασίας. Μου ζήτησε συγνώμη που δεν κατάλαβε αυτές τις ανησυχίες μου νωρίτερα και με άφησε άθελα του να ταλαιπωρούμαι μόνη και μου υποσχέθηκε ότι θα επανορθώσει! Μετά από αυτό μου ήταν αδύνατο να τον χωρίσω. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μου έδωσε δικαίωμα να αμφιβάλω γι αυτόν, η κοινή μας ζωή πήγαινε από το καλό στο καλύτερο κι επιπλέον ήμουν ήδη μαζί του έγκυος στο δεύτερο μήνα κάτι που με έχει αναστατώσει πολύ ψυχικά. Ο Κίμωνας με διαβεβαίωσε ότι το ήθελε το παιδί κι όσο για μένα δεν είχα αμφιβολίες ήταν η τελευταία ευκαιρία της ζωής μου να γίνω μητέρα και μάλιστα από τον άντρα που αγαπούσα. Θα κρατούσα αυτό το παιδί έτσι κι αλλιώς. Όταν ανακοινώσαμε στους συγγενείς το γάμο μας, συναντήσαμε αντιδράσεις και από τα δυο μέρη. Είμαστε τώρα πέντε χρόνια παντρεμένοι και ζούμε ευτυχισμένοι πότε με τα κάτω και πότε με τα πάνω μας. Με τον καιρό κατάλαβα ότι κάποια ζευγάρια χρειάζονται τις διαφορές για να επιβιώσουν μεταξύ τους. Ότι για κάποιους άλλους θα ήταν αρνητικό, σε μας επιδρά ευεργετικά σα φάρμακο. Μέχρι σήμερα ο άντρας μου δε μου έχει δώσει κανένα δικαίωμα κι εγώ είμαι πιο ισορροπημένη από ποτέ. Στατιστικά μας δίνω ίσες πιθανότητες με όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια να αποτύχουμε. Συναισθηματικά δε το πιστεύω πλέον καν. Τελικά είμαι ευχαριστημένη με την επιλογή μου.