ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ

 Ρεπορτάζ-σύνταξη Ζωή Κυροπούλου / δημοσιευμένο στο "Close up"

Η Άννα είναι μια γυναίκα που έζησε τον εφιάλτη της αναμονής του θανάτου της. Με περίσσεια δύναμη αποφάσισε να ζήσει τους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής της πραγματοποιώντας όλες τις επιθυμίες που είχε στο παρελθόν και δε τολμούσε να πραγματοποιήσει. Η τελευταία της επανάσταση της χάρισε τη ζωή!

Όταν παντρεύτηκα, ήμουν δεκαεπτά κι ο άντρας μου στα τριάντα. Παντρευτήκαμε, κάτω από τη πίεση της εγκυμοσύνης μου και γέννησα δύο υπέροχα δίδυμα ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αλλά σύντομα ο άντρας μου, μας εγκατέλειψε. Με τη βοήθεια των γονιών μου και τη δική μου αποφασιστικότητα μπήκα στο πανεπιστήμιο και αργότερα άνοιξα μια επιχείρηση. Από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο τη δουλειά στη ζωή μου. Τη διασκέδαση την άφηνα πάντα για αργότερα. Μέχρι τα παιδιά μου να γίνουν είκοσι χρονών, εγώ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει ούτε μια ενυδατική κρέμα προσώπου. Αγόραζα μόνο ακίνητα. «Μάζεψα» μαγαζιά και σπίτια έτσι ώστε να εξασφαλίσω τα παιδιά μου. Δε σκέφθηκα ποτέ να βρω σύντροφο. Τα άφηνα όλα αυτά για αργότερα και όλα τα σχέδια μου, αφορούσαν πάντα τα παιδιά. Έτσι όταν βρέθηκα στο γιατρό, εξ αιτίας κάποιων αιφνίδιων πόνων στο στομάχι και  εκείνος μου ανακοίνωσε ότι έχω μόνο τρεις μήνες ζωής, ήταν το μόνο που δε περίμενα. Πήγα σε πολλούς γιατρούς. Έστειλα τις εξετάσεις μου στο εξωτερικό. Όλοι έλεγαν το ίδιο. Μου έδιναν το πολύ τρεις μήνες. Κλείστηκα στο σπίτι για να πενθήσω. Κοιτούσα τις φωτογραφίες του γάμου μου, τα βαφτίσια των παιδιών μου ακόμη και τον πρώην άντρα μου έψαξα να βρω για να θημυθώ το πρόσωπο που με κορόιδεψε.

Μετά από μια βδομάδα κλάματος και ηττοπάθειας, κατάλαβα ότι άφηνα τις τελευταίες ώρες της ζωής μου να μου φύγουν μέσα από τα χέρια. Μπορούσα να πραγματοποιήσω όσα ονειρευόμουν και να κάνω όσα προλάβαινα. Αντί να πενθώ για μένα, αποφάσισα να γλεντήσω τη ζωή που μου απέμεινε. Πούλησα τη περιουσία μου με συνοπτικές διαδικασίες μέσω του δικηγόρου μου. Παραχώρησα στα παιδιά μου αρκετά χρήματα για να τα διαθέσουν όπως εκείνα ήθελαν είτε για μεταπτυχιακό είτε για μια δική τους επιχείρηση. Σκόπευα με τα υπόλοιπα να ταξιδέψω και να κάνω όλα τα πράγματα που ονειρευόμουν. Τα παιδιά θορυβηθήκαν. Μου είπαν ότι ήταν αδύνατο να με αφήσουν «να τρέχω μόνη μου στα εξωτερικά.» Έβαλαν και τους γιατρούς να με συμβουλεύσουν. Εκείνοι μου είπαν ότι σε μια τέτοια περίπτωση δε θα προλάβω να βγάλω ούτε το πόδι μου από τις σκάλες του αεροπλάνου. Ήμουν τόσο αποφασισμένη, που πήγα και αγόρασα τη νεκροφόρα μου και ταξίδεψα μαζί της στο αεροπλάνο. Αποφάσισα να το γλεντήσω. Να το ρίξω έξω. Να ξεχάσω τα ταμπού μου και όλα αυτά τα ανόητα πράγματα που πνίγουν τη ζωή μας. Ξέχασα και τα παιδιά μου. Δεν μου ήταν αδιάφορη η ύπαρξη τους αλλά δε φοβόμουν πια γι αυτά.  Όλοι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Κανείς δε χρωστάει τη ζωή του σε κανέναν.

Από την ώρα που ξεκίνησα το πρώτο ταξίδι σκεφτόμουν μόνο τη ζωή. Όχι το θάνατο. Ακολούθησαν πολλά ταξίδια Πήγα στη Γαλλία, στην Αγγλία, στο Καμερούν, στη Κίνα, στην Ολλανδία που την αγάπησα περισσότερο από όλα για την ελευθερία της. Εκεί δοκίμασα απαγορευμένες ουσίες και διάλεξα έναν πρώην ξεπεσμένο πρίγκιπα που έκανε τον ιερόδουλο μέσα σε βιτρίνα.  Στην Ιταλία αγόραζα πάρα πολλά περιοδικά γύρω από τη μόδα. Κυκλοφορούσα με ένα καταπληκτικό λάπτοτ και ιντερνετικά ενημερωνόμουν για τις καινούργιες τάσεις. Στο Λονδίνο γνώρισα στο δρόμο ένα 22χρονο κορίτσι «φρικιό» και της ζήτησα να με πάει σε μαγαζιά για να ντυθώ όπως εκείνη. Στη Νότια Ιταλία πήγα σε spa και ξέσπασα στα μαλλιά μου. Τα έβαψα κατακόκκινα μετά  ξανθά κι ύστερα τα έκοψα τελείως. Το περίεργο είναι ότι ενώ όλη μου τη ζωή ήθελα να ερωτευθώ τώρα δε με ενδιέφερε. Ένα πράγμα όμως με στενοχωρούσε. Το ότι δεν με ερωτεύτηκαν. Στη Ρώμη, γνώρισα ένα αγόρι, που ήταν δεν ήταν 18. Του είπα ψέματα, ότι είμαι ηθοποιός στην Ελλάδα και πρώην μοντέλο και ενθουσιάστηκε με τη γνωριμία μας. Περάσαμε δυο μοναδικές νύχτες σε μια πανάκριβη σουίτα, Είδα πως είναι να σε βλέπουν σα Θεά και να ζεις το κάθε λεπτό που περνάει τώρα χωρίς να σε νοιάζει το μετά. Μόλις έκλεισε το διήμερο του εξήγησα ότι είναι αδύνατον να ξαναβρεθούμε και ξέσπασε σε κλάματα Κάποια στιγμή ασυναίσθητα γέλασα και θύμωσε. Θεώρησε ότι τον κορόιδευα. Εγώ απλώς τον θαύμαζα για τα νιάτα του και για τη πολυτέλεια να κλαίει γιατί αισθάνεται. Αυτό είναι ζωή.. Πέρασαν πέντε μήνες ταξιδιωτικής περιπέτειας και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στη Ελλάδα για να πεθάνω στο τόπο μου. Όμως δεν ήθελα να πάω σε κάποια μεγάλη πόλη και διάλεξα ένα καταπράσινο μικρό νησί.

Κάθε πρωί, πήγαινα  στην ακρογιαλιά.. Επειδή χανόντουσαν τα μάτια μου στα καΐκια που αρμένιζαν ήσυχα, τα έκλεινα και φανταζόμουνα ότι ήμουν πέλαγος και ότι τα καΐκια ταξίδευαν πάνω στο κορμί μου. Ειδικά πάνω στο στομάχι μου όπου βρισκόταν η εστία του επιθετικού μου καρκίνου Ξεχνιόμουνα έτσι και γαλήνευα σαν ένα  είδος προσωπικού γιόγκα. Έφευγα μετά από δύο ώρες απόλυτης χαλάρωσης και αρμονίας.

Είχαν περάσει έξι μήνες κι εγώ δεν είχα επισκεφθεί ούτε καν ένα ιατρικό κέντρο για απλές αιματολογικές. Επρόκειτο για την υγεία μου κι αφού επρόκειτο να πεθάνω σε τρεις μήνες και πέρασαν ήδη έξι ήθελα να δω τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να ελπίσω σε λίγο παραπάνω χρόνο, αλλά γρήγορα προσγείωσα τον εαυτό μου  σκεπτόμενη ότι απλώς ο Θεός μου έδωσε μια μικρή παράταση. Ένιωθα μάλιστα κάποιες ζαλάδες που δε μου φαινόντουσαν ελπιδοφόρες. Εξάλλου ήταν και τα παιδιά μου που με πίεζαν να το κάνω όταν ήρθαν και με επισκέφθηκαν στο νησί. Το βράδυ πριν τις καθορισμένες εξετάσεις, σκεφτόμουνα ότι λίγο πριν το τέλος, δεν έκανα όσο έρωτα θα έπρεπε. Το βράδυ είδα στον ύπνο μου έναν νεαρό ξανθό άνδρα γύρω στα τριανταπέντε. Φιλιόμασταν με πάθος όλη τη νύχτα και ήταν το ωραιότερο φιλί της ζωής μου. Την  άλλη μέρα πήγα για εξετάσεις στο νοσοκομείο και το απόγευμα χρειάστηκε να περάσω από το γιατρό μου, ώστε να μου εξηγήσει τις απαιτούμενες ενέργειες που έπρεπε να ακολουθηθούν. Δεν ήταν ο ίδιος εκεί προσωπικά αλλά ο βοηθός του. Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν ο βοηθός-γιατρός ήταν ίδιος με τον άνδρα που έβλεπα όλη τη νύχτα στο όνειρο μου. Ανατρίχιασα. Κάθισα και τον άκουσα με φαινομενική προσοχή, αλλά το μυαλό μου ήταν στο προφητικό όνειρο. Ήμουν σίγουρη ότι τρεις μέρες μετά οπού θα έβγαιναν τα αποτελέσματα, θα μου ανακοίνωναν τον επικείμενο θάνατο μου. Ότι το φιλί που μου έδινε ο γιατρός ήταν το φιλί του θανάτου. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και μας είπε ο γιατρός με ένα πλατύ χαμόγελο ότι οι εξετάσεις μου είναι τελείως καθαρές, το μυαλό μου πλυμύρισε κατευθείαν από εκείνο το φιλί. Τόσο που ψέλλισα χωρίς να ακούγομαι καν «μου ξαναλέτε γιατρέ;» «Δεν έχετε τίποτα μου απάντησε. Οι εξετάσεις σας είναι πιο καθαρές από εκείνες ενός μωρού. Θα τις ξανακάνουμε βέβαια για επαλήθευση αλλά εγώ είμαι σίγουρος. Παρόλα αυτά δεν εξηγείτε με τη λογική. Τι να σας πω γίνονται και θαύματα.» «Ώστε αυτό σήμαινε το φιλί;» τον ρώτησα. «Ποιο φιλί» ρώτησε εκείνος. Η κόρη μου άρχισε να με τραβάει γελώντας υστερικά από τη χαρά της και η εικόνα στο ιατρείο  έμοιαζε με σκηνή σε ταινία του Αλμοδοβάρ. «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.» Μετά από δεκαπέντε χρόνια συνεχίζω και ζω. Δε ξέρω τι ευθύνεται. Η επιμονή μου να μη φοβηθώ; Η αδιαφορία μου που με έκανε να μην έχω άγχος; Το γεγονός ότι πήρα αμέσως απόφαση την αλήθεια και δεν την αρνήθηκα; Ή μήπως ή τύχη; Θα μείνω σε αυτό που είπε ο γιατρός. Καμιά φορά γίνονται και θαύματα. Μέχρι σήμερα βέβαια συνεχίζω να επαναλαμβάνω τις εξετάσεις μου και το θαύμα συνεχίζεται.