Η μαμά μου η κακιά! Πως η "καλή" ανατροφή φτιάχνει τρομοκράτες.

Το 1980, 21 ετών η Κάρολ, παντρεύεται. Παρθένα λοιπόν,-'ΑΓΝΉ", λέει. Ο σύζυγος της, πλούσιος συμβολαιογράφος 35 ετών, έχαιρε της εκτιμήσεως της οικογένειας της. (Ο γονείς, ήταν παλιοί φίλοι),της ζήτησε να μην εργαστεί. Εντούτοις, ετοίμαζε ένα μάστερ ισπανικής γλώσσας και θα προτιμούσε να διδάξει. Η μητέρα της υποστήριξε την άποψη του. Η κόρη έσπευσε να την ικανοποιήσει. Εδώ και 10 χρόνια είναι αφιερωμένη με "χαρά" στην ανατροφή των τριών παιδιών της.

Η Κάρολ σχολιάζει την "ευτυχισμένη" ζωή της..
Όταν βλέπω τις φίλες μου να παλεύουν με όλων των ειδών τις δυσκολίες και να μην ξέρουν πως να τα βγάλουν πέρα με τα μωρά τους, λέω ότι είμαι πολύ τυχερή. Η μητέρα μου με ανέθρεψε τόσο καλά που δεν αναρωτιέμαι για τίποτα. Η μητέρα μου, μου χρησιμεύει ως παράδειγμα. Είναι αλήθεια, γιατί να το κρύψω; ότι είμαι ευτυχής που είμαι αυτό που είμαι. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλύτερο, από το να φέρομαι στα παιδιά μου, όπως μου φέρθηκε η μητέρα μου. Τους μεταδίδω λοιπόν, ότι πιστεύω. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό καθ' αυτό: αλλά δεν με απασχολεί. Είναι αυτό που επιθυμώ εγώ.

Οι απαιτήσεις της Κάρολ από τα παιδιά της...
Όπως και η μητέρα της, είναι πολύ "απαιτητική". Εν πρώτοις για την μελέτη Ενώ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα δύο αγόρια- ο Αρμάν 7 ετών γράφει ήδη πολύ καλές εκθέσεις και παίζει στον υπολογιστή του, όπως άλλοι στο πιάνο. Ο Γκοντράν 5 ετών, "Διαβάζει θαυμάσια με χαμηλή φωνή"- συναντά όμως, κάποια αντίσταση από την κόρη της την Ώντρει. "έχει μια ιδιοσυγκρασία ζαμανφουτίστριας" Αλλά αυτός ο "ζαμανφουτισμός" είναι ίσως η απάντηση σε υπερβολικές απαιτήσεις γι αυτό δεν νοιάζεται.

Είναι αλήθεια παραδέχεται, ότι το σχολείο ζητάει πάρα πολλά. "Ένα θρησκευτικό σχολείο όπου διδάσκουν και καλούς τρόπους, πράγμα που δεν κάνει το δημόσιο. Αλλά την βοηθώ στα μαθήματα της. Δεν της αρέσει η στολή-μπλε φούστα και ζακέτα-που επιβάλει η σχολή. Δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Δεν της αρέσει επίσης που επιβλέπω τις συναναστροφές της. Σάμπως είναι ικανή από τώρα να κάνει τις σωστές επιλογές;

Ποτέ βία..
Η Κάρολ, αρνείται να χρησιμοποιήσει βία για να αντιμετωπίσει τις "ιδιοτροπίες" και τα "καπρίτσια της   χαϊδεμένης μικρής".Δεν χτυπάει ποτέ τα παιδιά της μας διαβεβαιώνει-"ούτε καν ένα χαστούκι" όχι πως δεν έχει την διάθεση, αλλά είναι "υποτιμητικό δείχνει έλλειψη αυτοσυγκράτησης. Πως να απαιτήσεις μετά από τον άλλον αυτοκυριαρχία;"
Προσπαθεί λοιπόν να παραμένει ήρεμη. Και να εξηγεί: η μελέτη, η εργασία είναι ένα καθήκον και μπορεί να γίνει ευχαρίστηση πολλά παιδιά θα ήταν ευτυχισμένα να πήγαιναν σχολείο και να φορούσαν στολή αντί για κουρέλια. ο πατέρας τους τους δίνει το καλό παράδειγμα: επιστρέφει κάθε βράδυ με φακέλους και δεν ξεκουράζεται παρά μόνο την Κυριακή το απόγευμα, όταν πηγαίνει για κυνήγι. Μετά το βραδινό, τους διαβάζει καμιά φορά, μερικές σελίδες από το Ευαγγέλιο ή την 'παραδειγματική" ζωή ενός αγίου, το Σάββατο πηγαίνουν για εξομολόγηση -όλο και κάποιο σφάλμα έχουμε κάνει- και την Κυριακή κοινωνούν.

Η καλή μου η μαμά...{η Κάρολ μιλάει για την μητέρα της..)
"Ξεκινώ από την αρχή πως έστω κι αν είμαι 39 ετών, είναι μητέρα μου κι έχουμε οικειότητα. Γιατί να την χαλάσω; Η μαμά έρχεται όποτε θέλει χωρίς προειδοποίηση. Η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή. Δεν χρειάζεται να προφυλάγομαι. Και δεν βλέπω για ποιόν λόγο, αύριο, τα παιδιά μου θα ήθελαν να προστατευτούν, από μια μητέρα που θέλει το καλό τους"

Καταδικασμένοι να υποφέρουν..
Ακριβώς στο μέτρο που η μητέρα τους αποφασίζει για το καλό αυτό και το επιβάλει, υπάρχουν όλες οι πιθανότητες να κάνει κακό. Ένα καλό που επιβάλλεται , δεν είναι καλό. Είναι μια υποχρέωση- ένα ναρκισσιστικό τραύμα-η άρνηση της επιθυμίας του άλλου.
Διότι ένα παιδί, δεν είναι ένα κομμάτι πηλός που τον κόβουμε και τον πλάθουμε κατά βούληση: 'εχει τη δική του ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα του, τις επιθυμίες του, τις προτιμήσεις του. Απαγορεύοντας του να εκφραστεί, να έχει πρωτοβουλία, καταδικάζοντας το να είναι "φρόνιμο" και να μην εκδηλώνει ποτέ, μεταξύ άλλων, την επιθετικότητα του είναι αναπόφευκτο αργά η γρήγορα, να προσπαθήσει να αποτινάξει τον ζυγό: δεν καταστέλλονται ατιμωρητί τα πρωτογενή συναισθήματα. Εφόσον δεν έμαθε να τα διαχειρίζεται, τα υφίσταται, κι όταν επιτέλους τους δίνει ελεύθερη έξοδο, είναι ανίκανο να κάνει καλή χρήση.
Ο καθένας χωρίς αμφιβολία, τα χειρίζεται όπως μπορεί, αλλά στους ενήλικες που έχουν υποφέρει, στην παιδική τους ηλικία, από μια "διανοητική" κακοποίηση (λατρεία των επιδόσεων) ή ηθική κακομεταχείριση (λατρεία της τελειότητας) παρατηρούνται γενικώς δύο τύποι αντιδράσεων. μίσος για τον εαυτό μας ή μίσος για τον άλλον.

Ο ενήλικος κινδυνεύει να ξεφορτωθεί συσσωρευμένα μίση παραγνωρίζοντας τον πόνο των άλλων ή στρέφοντας αυτόν το πόνο εναντίων του εαυτού του, σε συμπεριφορές επιθετικές ή αυτοκαταστροφικές όπως η τοξικομανία, η αυτοκτονία ή η εγκληματικότητα" γράφουν οι ψυχολόγοι Μισέλ Ρουγιέ και Μαρί Ντρουέ. Μαζοχισμός, σαδισμός είναι οι πιο συχνές συνέπειες μιας "καλής ανατροφής."

Μαζοχισμός-όταν ο ενήλικος, μπλοκαρισμένος από μια πολύ αυστηρή διαπαιδαγώγηση είναι ανίκανος να χρησιμοποιήσει θετικά την επιθετικότητα του (να την μετουσιώσει) και την στρέφει εναντίον του ίδιου του του εαυτού. Ενοχοποιημένος , γιατί δεν είναι τόσο "καλός" "αγνός" ή "αλτρουιστής" όσο θα πρεπε, συμπεριφέρεται στον εαυτό του όπως του συμπεριφερόταν κάποτε η μητέρα του: αυτοτιμωρείται.

Αυτές οι τιμωρίες έχουν ποικίλες μορφές: ατυχήματα κατ' επανάληψη, (πτώσεις, κοψίματα, θλάσεις) χρόνιες αρρώστιες (άσθμα, ρινοφαρυγγίτιδες, πεπτικές διαταραχές, ημικρανίες) "αποτυχημένες πράξεις" όπως κάποια γυναίκα που αγοράζει ένα πολύ ακριβό φόρεμα και ανακαλύπτει στο σπίτι ότι δεν της πάει και το ξεφορτώνεται.

Μπορεί να είναι επίσης και ο διαρκής φόβος μην βλάψει ή μην πληγώσει κάποιον, (η "παθητικότητα" που την βαφτίζουν "καλοσύνη" "κατανόηση") μπροστά στην αγένεια, την προσβολή,τη βρισιά, η έμμονη ιδέα της αυτοθυσίασ: στερούνται, αρνούνται μια ευχαρίστηση, απαγορεύουν στον εαυτό τους να είναι ευτυχισμένοι. Και καταντούν, -ισχνή παρηγοριά- ανυπόφοροι στο περιβάλλον τους. Και φυσικά πάλι αυτοτιμωρούνται. Παγιδευμένος μέσα στα δίχτυα της μητρικής αγάπης, σαν την μύγα μέσα στον ιστό της αράχνης, ο ενήλικος σε όλη του τη ζωή, αυτοκαταδικάζεται να υποφέρει. Χωρίς ποτέ να αναγνωρίσει προφανώς, ότι αντλεί από αυτό τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Την ικανοποίηση της "ωραίας ψυχής"

Γιοί παστόρων και τρομοκράτες.
Μπορεί όμως και να διαλέξει την κακοποίηση. Και να βάλει τους άλλους (παιδιά,σύζυγο,φίλους,συναδέλφους) να πληρώσουν αυτό που μια "καλή" υπερβολικά καλή ανατροφή, τον εμπόδισε να εκφράσει στην παιδική του ηλικία:την τσαντίλα, τους θυμούς, τα μίση του.
Είναι η περίπτωση μεταξύ άλλων,αυτών των μητέρων, που φυλακίζουν τα παιδιά τους μέσα σε ένα ξεπερασμένο ηθικό πλαίσιο. Η Κάρολ , αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Ένα υποδειγματικό κοριτσάκι μια κοπελίτσα πολύ φρόνιμη, δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή της, δεν φώναξε δεν τσίριξε, δεν παράκουσε. Ενήλικη τώρα, εκδικείται και με το πρόσχημα των ηθικών αρχών, υποβάλει τα παιδιά της σε μια εξοντωτική πειθαρχία.
Οι "αρετές" που τους επιβάλλει δια της βίας, είναι σαν να τους καταφέρνει χτυπήματα και ο τρόπος της να μην υπολογίζει τις επιθυμίες τους είναι το συμβολικό ισοδύναμο μιας θανάτωσης: σκοτώνει μέσα τους το υποκείμενο.

Αδιαφορία για τον άλλον, ψυχρότητα, απόλυτη απουσία συμπάθειας, σκληρότητα, χτυπήματα κάτω από τη μέση, η εμμονή τους να επεμβαίνουν, συνεχείς οικογενειακές σκηνές- τόσες μορφές συνηθισμένου σαδισμού στον οποίο, τόσες μητέρες που κι αυτές είχαν υποστεί τα δεινά του σαδισμού, καταδικάζουν τα παιδιά τους εν ονόματι της "ηθικής¨" και της "αγάπης" τους.Εννοείται ότι αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα ψιλά των εφημερίδων. Αυτός ο σαδισμός, μπορεί να πάρει και μορφές πολύ πιο βίαιες (χτυπήματα, κάψιμο με τσιγάρο) και μπορεί στην οικογένεια ή στην κοινωνία "να οδηγήσει στο έγκλημα και στην τρομοκρατία"

Η Άλις Μιλέρ, το εξηγεί με μεγάλη σαφήνεια στη λαμπρή ανάλυση για την δήθεν καλή ανατροφή στο βιβλίο της. "Είναι για το καλό σου" Ένα υποκείμενο, εξηγεί, που μπόρεσε στην παιδική του ηλικία να αντιδράσει με τον ενδεδειγμένο τρόπο-με τον θυμό- σε μια επίθεση (καταπίεση, εξευτελισμούς, πόνο) αφομοιώνει αυτόν το θυμό στην γκάμα των συμπεριφορών του. "Αλλά δεν αισθάνεται ωστόσο την ανάγκη να αρπάξει τους άλλους από το λαιμό"

Αλλά αν απέκλεισε τις φυσιολογικές συμπεριφορές (όπως ο θυμός), είναι ανίκανος αργότερα, να τον κατανοήσει και να τον ελέγξει.
'Δεν αισθάνεται την ανάγκη να χτυπήσει τον άλλον, παρά μόνο στο μέτρο, που ακριβώς, δεν μπορεί να κατανοήσει την οργή του, διότι δεν μπόρεσε να εξοικειωθεί με αυτό το συναίσθημα στη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, δεν μπόρεσε ποτέ να το βιώσει σαν ένα κομμάτι του εαυτού του, διότι ήταν εντελώς ανάρμοστο στο περιβάλλον του."

Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούνται μεταξύ άλλων...
οι τρομοκράτες: " το 60% των Γερμανών τρομοκρατών των τελευταίων χρόνων, έχουν προέλθει από οικογένειες κληρικών." Μεγαλωμένοι με πολύ αυστηρό τρόπο, υποταγμένοι δια της βίας, στην εξουσία των γονιών τους, "τι διαφορετικό έπραξαν, παίρνοντας ομήρους γυναίκες και παιδιά, από ότι είχαν υποστεί παλιότερα και οι ίδιοι;"

Aποσπάσματα απο το βιβλίο του Μωρίς Τ. Μασκινό "Υπάρχουν καλές Μητέρες;" Εκδόσεις: Μπουκουμάνης.