Αλλάξτε τρόπο σκέψης. Δεν είναι τρελό είναι καλό. Βρείτε την ευτυχία!.

Αλλάξτε τρόπο σκέψης. Δεν είναι τρελό είναι καλό. Βρείτε την ευτυχία!.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα λένε κάποιοι. Αδιέξοδος είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε σκέψη; Από γενέσεως του κόσμου τούτου η δυστυχία είναι συνδεδεμένη με τη θηλυκή γοητεία και τη παιδική αθωότητα. Ποιος αντέχει μπροστά σε ένα μωρό που κλαίει; Ποιος ερωτευμένος άντρας δεν υποκύπτει μπροστά σε ένα γυναικείο δάκρυ; Στη πραγματικότητα, ο δυστυχισμένος άνθρωπος,  απολαμβάνει περισσότερο της εκτίμησης μας. Αυτός που υποφέρει γίνεται δέκτης της συμπάθειας μας, του οίκτου και εντέλει της προσοχής μας. Ειδικότερα για τις γυναίκες, η δυστυχία είναι ρόλος. Ας πάρουμε λόγου χάρη τα παραμυθάκια με τα οποία μεγαλώσαμε. Τι είχε η κακόμοιρη βασιλοπούλα; Από τι βασανιζόταν; Μα φυσικά από τη κακιά αδερφή από τη μάγισσα θεία από τη δύστροπη και ζηλιάρα κουβερνάντα. Ταυτόχρονα όμως είχε τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια των ονείρων μας. Η μεγάλη μπανανόφλουδα. Η ομορφιά και η γοητεία συντηρούνται από το δράμα. Ακόμη και οι υπερήλικες «μασούν» από το παραμύθι της απροστάτευτης όμορφης που χρειάζεται επειγόντως τη προστασία των άλλων. Εξ’ ου και εβδομηντάρηδες ερωτεύονται ξανθές ρωσίδες μπάρμπυ και χάνουν όλα τα λεφτά τους στη ρουλέτα του έρωτα. Ορδές απροστάτευτων και εξαθλιωμένων μεταναστριών έβγαλαν χρήματα ή κρατήθηκαν στη ζωή εκμεταλλευόμενες πολλές φορές εν αγνοία τους, αυτό το μύθο σε όλη τη πορεία της ιστορίας, ανεξαρτήτου εθνικότητας. Κινηματογραφικά πλατό γέμισαν με ποταμούς δακρύων δυστυχισμένων γυναικών. Ποιος ξεχνά τη γοητευτική Τζούλιαν Μουρ στο πολυθρύλητο  «Τέλος μιας σχέσης;» Όχι μόνο η δυστυχία την εξωράισε, αλλά εξαθλίωσε και τους πάντες γύρω της. Η μεγάλη απόδειξη ότι αυτή η γυναίκα ήταν αξιέραστη! Τώρα που το σκέφτομαι αν οι άντρες θα έπρεπε να κάνουν μια επανάσταση θα έπρεπε να ήταν αυτή. Είναι αλήθεια άχαρος ο ρόλος του σωτήρα, σε ένα σενάριο φτιαγμένο μόνο για βασανισμένες και χτυπημένες από τη μοίρα γυναίκες. Μήπως γι’ αυτό ζούμε στον αιώνα του μετροσέξουαλ; Σου λέει το αρσενικό καλύτερα να ασχολούμαι με τις τρίχες που προεξέχουν από τη μύτη και τα φρύδια μου και εντέλει καλύτερα να αποτριχώσω το στήθος μου και ύστερα να πάω για κιγκ μπόξινγκ, παρά να βολοδέρνω με τα αδιέξοδα προβλήματα των γυναικών. Η δυστυχία κρύβει έναν ναρκισσισμό και μια τεμπελιά. Δηλώνει: Φταίνε πάντα οι άλλοι. Όχι εγώ. Γι’ αυτό και κλείνομαι σα τη Ραπουνζέλ μέσα στο κάστρο μου, ρίχνω τα κατάξανθα βιολογικά μαλλιά μου και αρπάζω το γαμπρό από  την αυλή μου. Αφού σκαρφαλώσει στη κόμη μου, όλα θα λυθούν! Όμως τι κρίμα! Ο πρίγκιπας έγινε μετροσέξουαλ. Πιθανότερο είναι να τον δείτε στα κομμωτήρια Στέφανος, παρά κάτω από το μπαλκόνι σας. Η λύση στη δυστυχία σας δεν έρχεται εξ’ ουρανού,  ούτε από την αυλή σας. Άλλωστε τώρα η είσοδός σας διαθέτει θυρωρό, αντικλεπτική προστασία που τρομάζει τους γείτονες, και άλλα σύγχρονα δεινά αστυνομικής προφύλαξης. Γι’ αυτό περισσότερο πιθανό θα είναι κάτω στην είσοδο να σας περιμένει ο Πάσσαρης, παρά η λύση των προβλημάτων σας.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ.

Κοιτάξτε γύρω σας, στον εργασιακό σας χώρο. Ποιος είναι αυτός που ξεχωρίζει; Που όλοι θέλουν να βρίσκονται γύρω του; Α ναι σωστά το βρήκατε. Είναι αυτός που ενώ το γραφείο ζει σε μια πυρετώδη ησυχία νοσοκομείου λόγω φόρτου εργασίας, έρχεται και φωνάζει ως να ζει σε άλλο κόσμο για να σας αφηγηθεί την ιστορία με το χθεσινοβραδινό ραντεβού του. Κάνει θέατρο τις αποτυχίες του, τις αιφνιδιαστικές επισκέψεις της μητέρας του στο καταφύγιο του σπιτιού του, το πρωινό του τρακάρισμα με τη ζημία των πεντακοσίων ευρώ στο προφυλακτήρα. Όλοι γελάνε μαζί του. Όλοι τον χαιρετάνε με ενδιαφέρον ακόμη κι αν τους είναι αντιπαθής. Όλοι θέλουν να μάθουν μετά από μια εβδομάδα τι έγινε με την επιδιόρθωση του αυτοκινήτου του. Γιατί; Γιατί μετατρέπει το δράμα του σε κωμωδία. Δε του δίνει τη βαρύτητα που θα περιμένατε. Ας πούμε τώρα ότι μπαίνει στο γραφείο η εσωστρεφής και μονίμως δυστυχισμένη, φίλη μου η Μάγδα.. Οι συνάδελφοι γύρω της, την κοιτούν. Όμως ξεχνά να τους πει καλημέρα. Χθες το βράδυ είχε έναν καυγά με τον αναίσθητο σύζυγο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Προχθές η κόρη της ήταν άρρωστη. Αντιπροχθές ήτανε μόνη όλο το απόγευμα. Δεν καταλαβαίνει ότι δε τους χαιρετάει. Κι αυτοί με τη σειρά τους απορούν γιατί δε το κάνει. Κανείς δε ξέρει για το δράμα της. Κανείς δε θέλει να μάθει. Είναι όλοι απορροφημένοι στα δικά τους. Επιπλέον μόλις έμαθε ότι από προχθές έφυγε και ο χαρούμενος τύπος του γραφείου. Μετετέθη σε άλλο καλύτερο και πιο υπεύθυνο πόστο. Κι ας είναι πιο ανεύθυνος, πιο αναποτελεσματικός και πιο ανοργάνωτος από εκείνη. Είναι όμως πιο αισιόδοξος και άρα πιο ευέλικτος κι επιπλέον λέει καλημέρα στους συνεργάτες του. Λένε ότι ο απαισιόδοξος, βλέπει το ποτήρι μισοάδειο. Εγώ θα έλεγα ότι ο απαισιόδοξος δε βλέπει καν το ποτήρι. Ή καλύτερα το βλέπει, αλλά πιστεύει ότι δεν του ανήκει. Ότι το άφησαν εκεί για άλλον. Έτσι συνήθως προτιμά να μη πιει αλλά κι αν πιει θα ζει με τη πεποίθηση ότι έκλεψε λίγη χαρά η οποία και δε του ανήκε. Όμως τα αδιέξοδα δε λύνονται έτσι. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ηρεμήσουμε από αυτά. Να αλλάξουμε οπτική.

Στο κομμάτι της εργασίας, υποστηρίζει η ψυχολόγος Γεωργία Μπαλογιάννη, συνήθως παίζουμε ρόλους. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στο σχολείο. Χρειαζόμαστε επίθετα για να συμπλεύσουμε με το σύνολο. Ο επιμελής μαθητής, ο υπάκουος, ο ζωηρός και ούτω καθεξής. Συνήθως οι χαρούμενοι άνθρωποι του γραφείου, οι κεφάτοι και ζωηροί, διαχωρίζουν την εργασία από τις προσωπικές σχέσεις. Διατηρούν ένα η δύο έμπιστες συντροφιές με άτομα από το εξωεπαγγελματικό τους περιβάλλον, μέσω των οποίων αντλούν προσοχή και συμπαράσταση. Το χιούμορ επιπλέον τους κάνει δημοφιλείς και τους διευκολύνει να ελίσσονται στις δυσάρεστες καταστάσεις. Αυτή η στάση που τηρούν θεωρείται η καλύτερη για τις εργασιακές σχέσεις. Μόνο κάποιες στιγμές βέβαια αποδεικνύονται αυστηρά διεκδικητικοί. Κι αυτό γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους αδικημένους ως προς τη προσοχή που θα έπρεπε να έχουν έναντι των άλλων. Προσπαθούν να αποδείξουν θα έλεγε κανείς τη «σοβαρότητα» τους με την επιβολή. Απαιτούν δηλαδή εντονότερα από τους άλλους ηθικές ή άλλες απολαβές στην εργασία τους. Ενώ λοιπόν δίνουν τη ψευδαίσθηση ότι είναι ικανοί να διαπραγματευτούν και να κερδίσουν τελικά στα σημεία, τα γκρεμίζουν όλα με την αδιαλλαξία τους. Όλο αυτό βέβαια στη περίπτωση που δε συνοδεύεται από ένα μέτρο, εμποδίζει πολλές φορές την εξέλιξη τους στη δουλειά, γιατί θεωρείται από τους συνεργάτες τους, ως μια απότομη και αφρενάριστη αλλαγή ρόλων που διαταράσσει ισορροπίες.

ΟΤΑΝ ΚΥΝΗΓΑΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ.

Το κυνήγι της ευτυχίας έχει κάτι γοητευτικό. Έτσι παρασύρθηκε και η Ντίνα όταν αποφάσισε ότι θέλει οικογένεια και παιδιά. Βγήκε στο κυνήγι από πολύ μικρή. Όμως στη πορεία της συνέβη κάτι παράλογο. Απέκτησε μια τρελή καριέρα οικονομολόγου, είδε τον εαυτό της διευθύντρια πολυεθνικής, η μητέρα της την απήλαυσε να δίνει διαλέξεις σε οικονομικά συμβούλια ανά την Ευρώπη όμως νυφούλα δεν τη καμάρωσε. Η ίδια δηλώνει σαστισμένη. Τι μου συμβαίνει; Αναρωτιέται. Ποτέ μου δεν με ενδιέφερε η καριέρα. Το μόνο που ήθελα ήταν δυο τρία κουτσούβελα να τρέχουν γύρω μου. Στη πραγματικότητα, αυτό που είμαστε, λίγοι το γνωρίζουμε. Για κάποιους άλλους πάλι είναι γνωστό. Δεν είμαστε αυτό που λέμε αλλά αυτό που κάνουμε. Η Ντίνα βρήκε έναν καλό λόγο να μένει ανικανοποίητη. Κόλλησε στο παραμύθι του καλού κοριτσιού που απολαμβάνει τη χαρά της απλοϊκής οικογένειας, και στο μεταξύ έχει κατακτήσει τον κόσμο! Όμως για τη Ντίνα αυτό λίγο μετράει. Αυτή ήθελε οικογένεια. Έχει πατήσει τη μπανανόφλουδα. Αρνείται να δει τον εαυτό της ως αυτό που είναι. Μια δηλαδή επιτυχημένη επαγγελματίας. Όχι. Γι’ αυτήν η πραγματική Ντίνα είναι μια αποτυχημένη γυναίκα. Έχει φτιάξει το ιδανικό δυστυχισμένο προφίλ που συντηρεί την αυτολύπηση. Στην πραγματικότητα αν θελήσει να κοιτάξει γύρω της, έχει δημιουργήσει το κατάλληλο υπόβαθρο για να βρει τον ιδανικό πατέρα των παιδιών της. Αλλά θέλει; Σε κρίσεις ειλικρίνειας δηλώνει. Όταν βρίσκομαι σε παρέες και συντροφιές φιλενάδων μου πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται από τις φωνές και τις φασαρίες των παιδιών τους. Τα αγαπάω τα πιτσιρίκια αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή το μόνο που θέλω, είναι να πάω στο σπίτι μου, να βάλω λίγο κρασί, και να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική. Βιάζομαι να επιβεβαιώσω την αυτονομία μου.

 Η Ντίνα σίγουρα μέχρι να φτάσει στη κορύφωση της καριέρας της, είχε βρεθεί σε διλήμματα υποστηρίζει η ειδικός. Έκρινε τα πράγματα σύμφωνα με τις συνθήκες Σίγουρα είχε περισσότερες επιλογές από μια και επέλεξε κατά περίσταση. Από την άλλη δεν είναι λίγες οι φορές, που παγιδευόμαστε στην αναβλητικότητα θεωρώντας, τη πολυτέλεια του χρόνου, ως δεδομένη. Έτσι αυθαίρετα λοιπόν χειριζόμαστε τη ζωή μας, σα να ασκούμε τον απόλυτο έλεγχο πάνω της. Σε όλες τις  επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων που εκδήλωσαν καρκίνο, αναφέρεται ότι μετά από την εκδήλωση και τη παραδοχή της ασθένειας, η ζωή τους έγινε πολύ πιο ουσιαστική, περιεκτική και ποιοτική γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν έχουν απεριόριστο χρόνο και άρα έκαναν τις επιλογές τους και τις επιθυμίες τους πράξη εδώ και τώρα. Όπως και να έχει τελικά μας προσφέρονται πάντα δύο επιλογές και υπεύθυνοι για το πια θα ακολουθήσουμε τελικά είμαστε εμείς.

 

Ακούγεται κλισέ και είναι: αλλά όσο κι αν ψάξουμε την ευτυχία μπορούμε να τη βρούμε μόνο μέσα μας. Η Ντίνα χρειάζεται να παραδεχτεί ότι μόνη της επέλεξε τη ζωή που κάνει. Ότι τη κατάλληλη στιγμή που της προσφέρθηκε η ευκαιρία για οικογένεια εκείνη της γύρισε τη πλάτη. Δεν το κάνει επίτηδες. Δε θέλει να κοροϊδέψει κανέναν. Και πολύ περισσότερο τον εαυτό της. Όμως η αυτολύπηση εμπεριέχει ναρκισσισμό. Μας κάνει να αισθανόμαστε σπουδαιότεροι. Ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι λογικό. Όταν στενοχωριόμαστε για κάτι, γινόμαστε διαφορετικοί. Διαχωρίζουμε τη θέση μας από το περιβάλλον. Ρίχνουμε όλα τα φώτα επάνω μας. Όχι μόνο για να μας προσέξουν επιτέλους οι άλλοι αλλά  για να σεβαστούμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΜΟΥΡ.

ΨΑΞΕ ΨΆΞΕ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΊΣ.

Είναι στα αλήθεια πολύ ρομαντικό και εξιδανικευμένο να ζήσεις έναν έρωτα σαν κι αυτόν που έζησαν η Τζούλια Μουρ και ο Ρέιν Φαινς αλλά γιατί εσύ να πεθάνεις στο τέλος;

Στο έργο «Το τέλος μιας σχέσης», η πρωταγωνίστρια απολαμβάνει ένα σεξ όλο πάθος σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου καθώς έξω μαίνεται ο πόλεμος. Οι βομβαρδισμοί διαλύουν τον κόσμο γύρω τους, αλλά εκείνοι παθιασμένοι αφήνονται στο καταπιεσμένο τους πάθος. Η Τζούλιαν είναι παντρεμένη και μοιχός. Οι βομβαρδισμοί χτυπούν και το δικό τους ξενοδοχείο. Ο εραστής της πέφτει αιμόφυρτος και η Τζούλιαν πείθεται ότι ο αγαπημένος της έχει πεθάνει. Τότε εκείνη προσεύχεται στον Θεό και του προσφέρει σε αντάλλαγμα την πίστη της, προκειμένου να επαναφέρει στη ζωή τον αγαπημένο της. Ο Ρέιν Φάινς σηκώνεται και εκείνη αποχωρεί δυστυχισμένη γιατί πρέπει να κρατήσει την υπόσχεση της. Όταν κάποια στιγμή αθετεί την υπόσχεση της και υποχωρεί ξανά στον έρωτα της, ο Θεός τη τιμωρεί και η Τζούλιαν Μουρ πεθαίνει. Εραστής και σύζυγος μένουν απαρηγόρητοι.

Υπάρχουν άπειρες Τζούλιαν Μουρ στον πραγματικό κόσμο. Γι αυτό και η κινηματογραφική ταινία αποδείχθηκε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Στη πραγματικότητα όμως η πρωταγωνίστρια δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από μια ιδεοληπτική και ερωτευμένη γυναίκα με τον εαυτό της. Προσοχή όμως. Άλλο να είσαι ερωτευμένος με τον εαυτό σου και άλλο να τον αγαπάς. Αν η ηρωίδα αγαπούσε πραγματικά τον εαυτό της δε θα προκαλούσε το θάνατο της προκειμένου να συντηρήσει το πάθος των αντρών γύρω της. Θα ήταν αυτάρκης και αυτόφωτη χωρίς να χρειάζεται να περιστοιχίζεται από το δράμα και πολύ περισσότερο χωρίς να το προκαλεί. Η Τζούλιαν Μουρ είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο γιατί η ίδια σκεφτόταν και συμπεριφερόταν αδιέξοδα. Αρκούσε να μην ανταλλάξει την αγάπη της για τον άντρα,με τη πίστη της στο Θεό. Να μην δώσει δηλαδή στην επαφή της με το Θείο, το χαρακτήρα της συναλλαγής και της ανταπόδοσης. Οι περισσότεροι βλέπουμε στον μεγαλοδύναμο, την υπέρβαση στη καλοσύνη και τη συγχώρεση. Αθετούμε τις υποσχέσεις μας σε Εκείνον κι ενίοτε μετανοούμε έτσι ακριβώς όπως κάνουμε και στη μαμά μας. Η πρωταγωνίστρια όμως, δεν το έβλεπε έτσι. Και πέθανε.

Η Αναστασία λέει σχετικά. Πριν από τρία χρόνια, επισκέφθηκα τον γιατρό μου με κρίσεις πανικού. Στο τέλος των συνεδριών διαπιστώσαμε ότι όλες αυτές οι κρίσεις γινόντουσαν ασυνείδητα από μέρους μου προκειμένου να προκαλέσω το ενδιαφέρον του περιβάλλοντός μου. Αισθανόμουν παραγκωνισμένη από το σύζυγο, τη μητέρα μου τα αδέρφια και τους φίλους μου. Είχα διανύσει μια μακρά περίοδο γύρω στα σαράντα, αμέσως μετά το μεγάλωμα των παιδιών μου, που πίστευα ότι δεν άξιζα τίποτε και για κανέναν. Τελικά ο ψυχολόγος μου, μου έδωσε μια άλλη οπτική του πράγματος. Δε με έβαλε να πολεμήσω τα αρνητικά μου σημεία και τις κρίσεις πανικού. Απλώς μου έδειξε τρόπους να γίνω πιο ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Έβαλα στόχους και μακροπρόθεσμα όνειρα. Παραδέχτηκα ότι είμαι όμορφη. Αναγνώρισα τα δυνατά μου σημεία και ασχολήθηκα με αυτά. Μέσα σε ένα χρόνο, έκανα δική μου δουλειά και είχα πολλούς και αγαπημένους φίλους γύρω μου. Οι κρίσεις πανικού δεν ξαναήρθαν. Τώρα πια όλοι γύρω μου βλέπουν σε μένα μια χαρούμενη έξω καρδιά γυναίκα και όχι ένα φοβισμένο πλάσμα.

«Το να απασχολούμε τους γύρω μας με το δράμα μας, αποδεικνύεται πολλές φορές εξυπηρετικό. Στην οικογένεια η στάση των οικείων είναι προσεχτική, στη δουλειά ο εργοδότης είναι ηπιότερος στις επιπλήξεις του κ.ο.κ. Τα οφέλη όμως αν το καλοεξετάσει κανείς είναι προσωρινά. «Υποχρεώνουν» θα έλεγε κανείς το άτομο σε μια αέναη αναζήτηση ενός καινούργιου δράματατος. Τελικά όμως καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι δεν αντλεί αξία από αυτό που είναι, αλλά από αυτό που παθαίνει. Ο ίδιος άνθρωπος πάλι, τείνει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον στη συζήτηση με αποτέλεσμα ο συνομιλητής του να ασφυκτιά αναζητώντας το χρόνο του. Όλα αυτά εμποδίζουν πολλές φορές τις φιλικές του σχέσεις..»

Όλοι έχουμε φερθεί σαν τη Ντίνα ή σαν την Αναστασία  αλλά οι περισσότεροι γοητευόμαστε από το χαρούμενο τύπο του γραφείου. Τι κάνει εκείνος όταν πέφτει σε αδιέξοδα; Σπάει πλάκα, αλλάζει πορεία, δε δίνει σημασία στα άσχημα, το παίζει αναίσθητος, ενισχύει την αισιοδοξία του, αλλάζει τρόπο σκέψης. Αυτό που μας εμποδίζει συνήθως να βρούμε λύσεις σε προβλήματα που φαινομενικά δεν επιδέχονται καμία, είναι κυρίως το ιδεολογικό μας υπόβαθρο. Η βάση της πυραμίδας μας. Νομίζουμε ότι αν αλλάξουμε τρόπο σκέψης θα παραβούμε τις αρχές μας. Θα σπάσουμε τη βάση και θα συνθλίψουμε το οικοδόμημα. Η εναλλακτική σκέψη όμως που προτείνουν οι ειδικοί είναι η εξής: Αφήστε τις αρχές σας όπως έχουν. Μην αρνιέστε τις αρχές σας. Μην είστε όμως και άκαμπτοι. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να έχει εναλλακτικές. Επαναπροσδιοριστείτε. Πολλές φορές η εμμονή μας σε κάποιες ιδέες μοιάζει περισσότερο με αυτοτιμωρία παρά με συνέπεια. Η Αλεξία στα 26 της χρόνια ήταν ήδη επιτυχημένη επαγγελματίας. Μια λάθος οικονομική διαχείριση όμως, στα προσωπικά της έξοδα κινδύνεψε να σταθεί αιτία να χάσει ακόμη και τη δουλειά της. Αρνιόταν να πάρει χρήματα από το φίλο της προκειμένου να γλιτώσει. Πίστευε ότι αυτό της στερούσε την αυτονομία της. Άρχισε να έχει πονοκεφάλους γιατί δε μπορούσε να βρει λύση στο αδιέξοδο. Μέχρι που ο φίλος της είπε. Ή παίρνεις τα λεφτά μου και σώζεις την αξιοπρέπεια σου, ή χάνεις την αξιοπρέπεια σου και τη δουλειά σου βάζοντας σε προτεραιότητα τον εγωισμό σου.

«Πραγματικά το δίλημμα στο οποίο με έβαλε ο Νίκος με έκανε να ξυπνήσω. Ήταν πλέον καιρός να ενηλικιωθώ. Το γεγονός ότι βρέθηκα μια φορά σε ανάγκη και δέχθηκα ένα χέρι βοηθείας από έναν δικό μου άνθρωπο δε σήμαινε δα και το τέλος του κόσμου! Ίσα ίσα  με έφερε σε επαφή με έναν καινούργιο»

Τελικά η Ντίνα πήρε τα χρήματα που της προσέφερε ο φίλος της κι επιπλέον δεν του τα επέστρεψε ποτέ. Παντρεύτηκαν βλέπετε μετά από ενάμισι χρόνο.

Με λίγα λόγια, ότι είναι αδιέξοδο για μας, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ένα παιχνιδάκι. Όχι γιατί εκείνος είναι εξυπνότερος ή ικανότερος, αλλά απλά γιατί δε σκέφτεται σαν και μας. Πολλές φορές όμως καλό είναι να ξεφεύγουμε από το δικό μας μυαλό. Να ανοιγόμαστε με προοπτική και σε σκέψεις άλλων. Να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά μέσα από το πρίσμα και τη κριτική σκέψη, ενός μυαλού διαφορετικού από το δικό μας. Τα ετερώνυμα άλλωστε λέει το ρητό έλκονται. Δε λέμε να γίνετε καρμπόν η γειτόνισσα που ούτως ή άλλως αντιπαθείτε, αλλά αντίθετα να απομονώνεται τις συμπεριφορές από τα άτομα κατά το δοκούν. Αν π.χ. η κακιά σας γειτόνοσα -σε αντίθεση με εσάς που είστε υπερευαίσθητη-είναι γαϊδούρα και πετάει τα σκουπίδια της εκτοξεύοντας τα από μπαλκόνι, δεν είναι ανάγκη να τη μιμηθείτε. Αν όμως η αναισθησία της αυτή τη βοηθάει επιπλέον να ξεπερνάει τις προσωπικές της δυσκολίες και με άλλους τρόπους, τότε μη την υποτιμάτε. Μιμηθείτε την. Βρείτε ανθρώπους που αγαπούν τον εαυτό τους, τον νταντεύουν και τον φροντίζουν σα τα μάτια τους και ξεπατικώστε τους. Όταν βρίσκεστε μπροστά σε ένα πρόβλημα άλυτο, όταν πνίγεστε από τα αδιέξοδα βγάλτε τον άλλο σας εαυτό. Που θα τον αναζητήσετε; Στις συντροφιές σας. Στη μουσική που αγαπάτε, στα βιβλία που διαβάζετε, ή ακόμη και μέσα στο λεωφορείο παρατηρώντας τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σας. Μέχρι τότε αγαπήστε το είδωλο σας στον καθρέφτη και φροντίστε τον, σαν τον πιο αγαπημένο σας και πιο κοντινό σας συγγενή. Ναι. Κάντε στον εαυτό σας αυτό που κάνετε και σε όλους τους άλλους. Αγαπήστε τον. Και η λύση θα βρεθεί!