Στιβ Τζομπς. Ή αλλιώς, ο τρόπος να ζεις ωραία και να πεθαίνεις ωραία!

Μια μέρα του Φεβρουαρίου το έτος 1955 ακούγεται το πρώτο κλάμα του μικρούλη Steve Jobs. Ανεπιθύμητος ο αξιολύπητος μικρούλης απο την θεά τύχη πέφτει στα ανάδοχα χέρια των θετών γονιών του  Πωλ και  Κλάρα Τζόμπς . Μεγαλώνοντας, δείχνει μια έφεση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και παραδίδεται στο πάθος του χωρίς διακοπές. Μαθητής γυμνασίου ακόμα, μόλις τελείωνε το σχολείο του έτρεχε να παρακολουθήσει σχετικά σεμινάρια στην Hewlett Packard
"Τελικά βαρέθηκαν" να τον βλέπουν κάθε μέρα εκεί και τον προσέλαβαν. Δούλεψε για το καλοκαίρι.

Το 1972 τελείωσε το Γυμνάσιο και πήγε Κολέγιο στο Reed στο Πόρτλαντ. Ο αξιολύπητος όμως κακότυχος Στιβ δεν είχε να πληρώσει τα δίδακτρα και ήρθε αντιμέτωπος με την κακή του μοίρα. Έπρεπε να διακόψει και συμβιβάστηκε  Σταμάτησε να είναι φοιτητής κι έγινε απλός παρατηρητής.  Η ζωή του έχει μια λάμψη μιζέριας. Ή μήπως όχι; Πάντως οι δυσκολίες που αντιμετ'ώπιζε, θυμίζουν παραμύθι του Άντερσεν. Το παραμύθι, έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά. Ο ήρωας φτωχός και χωρίς τους βιολογικούς του γονείς, ζει με ένα όνειρο: να ασχοληθεί με τους υπολογιστές. Μεγαλώνοντας, κοιμάται στο πάτωμα  ενός δωματίου. Δανεική ζωή. Ούτε το δωμάτιο ούτε το πάτωμα πάνω στο οποίο κοιμάται του ανήκουν. Είναι ενός φίλου του. Εντωμεταξύ έχει να αντιμετωπίσει και την πείνα. Μαζεύει κενά μπουκάλια της κόκα κόλα τα δίνει στην εταιρεία και ως αντάλλαγμα παίρνει λιγοστά δολάρια. Ψίχουλα. Μαθαίνει για τα δωρεάν φαγητά των Χάρε Κρίσνα και παρηγορεί το στομάχι του κι εκεί. Ακολουθούν τα μαθήματα Καλλιγραφίας. Τα λατρεύει και τα παρακολουθεί μανιωδώς. Πολύ αργότερα όντας επιτυχημένος, αναφερόμενος σε αυτήν την περίοδο της ζωής του εξηγεί πως ο Mac δεν θα είχε τόσες γραμμές και παραλλαγές στους σχεδιασμούς του αν δεν είχε επηρεάσει την αισθητική του εκείνη η ταπεινή περίοδος της ζωής του.

Έρχεται το Φθινόπωρο του 1974 και τον βρίσκει στην Καλιφόρνια. Εκεί ακολουθεί για άλλη μια φορά το πάθος του. Συμμετέχει σε ομάδες εργασίας πάνω σε υπολογιστές. Πιάνοντας δουλειά λίγο αργότερα στην Atari που ήταν κορυφή στον χώρο των video games μαζεύει χρήματα με σκοπό να τα ξοδέψει όλα, σε ένα ταξίδι σκοπό.. Ένιωθε την ανάγκη  να διαμορφώσει τον εαυτό του. Να τον διαπαιδαγωγήσει και να τον ωριμάσει συναισθηματικά. Και αφού το μυαλό του πεινούσε τώρα για πνευματική γνώση,έφυγε αμέσως για ένα ταξίδι στην Ινδία. Εκεί άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία του ή ίσως και να της έδωσε απλώς φτερά. Να βρήκε αυτό που ήξερε ότι ήταν.

Αφού επέστρεψε απο το ταξίδι του στην Αμερική, ήταν πλέον μυημένος βουδιστής. Είχε και την απαραίτητη εικόνα.  Ξυρισμένο κεφάλι και παραδοσιακά ρούχα. Έδινε πάντα στον εαυτό του τον χρόνο και τον τρόπο να ζήσει και να γνωριστεί με ότι του διέγειρε την φαντασία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που χαρακτηρίστηκε ο οραματιστής της τεχνολογίας. Εφάρμοσε λοιπόν το πνεύμα του βουδισμού και προσπάθησε να ζήσει με τους κανόνες του. Το έκανε το γεύτηκε και γύρισε ξανά στην Αtari.

Τώρα πλέον ,είχε όλο το οπλοστάσιο για να εκτοξευθεί ψηλά. Είχε όλες τις περγαμηνές! Φτώχεια και υιοθεσία, στερημένα παιδικά χρόνια, στερημένη εφηβεία, φτωχή εφηβική ηλικία,. Φτηνή εργασία, ευκαιριακή εργασία, αγώνας για επιβίωση και πείσμα στο όνειρο.
Το λέει και ο ίδιος αργότερα:
"Στην υγειά των τρελών, των ανταρτών, των ταραξιών, και όλων αυτών  που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά και δεν συμπαθούν τους κανόνες ... Μπορείτε να αναφέρετε τα λόγια τους, να διαφωνείτε μαζί τους, να τους δοξάζετε ή να τους δυσφημείτε, αλλά το μόνο πράγμα που δεν μπορείτε να κάνετε είναι να τους αγνοήσετε γιατί αλλάζουν τα πράγματα... Πηγαίνουν τους ανθρώπους μπροστά και ενώ κάποιοι μπορεί να τους βλέπουν ως τρελούς, εμείς βλέπουμε την ιδιοφυΐα τους, γιατί αυτοί που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που τελικά το κάνουν. "

    Είχε αποδεχθεί απο μικρός την ιδέα του θανάτου και ζούσε την κάθε μέρα του σαν να ναι η τελευταία."Σχεδόν τα πάντα-όλες οι προσδοκίες, η περηφάνια, ο φόβος της αμηχανίας ή η της αποτυχίας - αυτά τα πράγματα απλά εξαφανίζονται μπροστά στην ιδέα του θανάτου, αφήνοντας μόνο ό, τι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάσαι ότι μία μέρα θα πεθάνεις είναι ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα της σκέψης οτι έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθείς την καρδιά σου. "

Ακολουθούν τα λόγια του απο ομιλία στο κοινό του ".. ....ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής.Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο."

Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι σαν «να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία».

Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: «αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;».

Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω.

Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.

Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαερώνονται μόλις βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι το πραγματικά σημαντικό.

Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε.

Είστε ήδη γυμνοί.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.

Εδώ κι ένα χρόνο, μου διαγνώσανε καρκίνο.

Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας.

Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας.

Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες.

Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και «να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές» μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για το προετοιμάσου να πεθάνεις.

Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια.

Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες.

Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.

Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα.

Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας.

Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να αλαλάζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.

Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.

Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα.

Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν.

Κι όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.

Κανείς δεν του ξέφυγε.

Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής.

Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή.

Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο.

Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον τόνο μου, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων.

Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή.

Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.

Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα, αλήθεια να γίνετε.

Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα."


Ο Στιβ Τζομπς πέθανε όπως έζησε. Είδε τον θάνατο με ευγνωμοσύνη απέναντι στη ζωή που της πήρε όσα δώρα της απαίτησε. Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Μετέδωσε το νόημα που του παραδόθηκε με όποιο τρόπο μπορούσε. Θεωρούσε ότι ο πλούτος δεν λέει τίποτε "αν είσαι ο πλουσιότερος στο νεκροταφείο" . Γι αυτό λίγο πριν φύγει, φρόντισε να έχει γεμάτη την καρδιά του, παραδίδοντας μαθήματα ζωής και θανάτου σε όσους άφηνε πίσω του.

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΚΥΜΜΑΤΙΣΜΟΥΣ!
Οπως γράφει και ο Γιάλομ για την παροδικότητα της ύπαρξης στο βιβλίο του" ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ' " Οι κυμματισμοί,  αφορούν να αφήσουμε πίσω μας κάτι απο την εμπειρία της ζωής μας.. Κάποιο χαρακτηριστικό. Ένα κομάτι σοφίας, καθοδήγησης, κάποια αρετή, μια ανακούφιση που μεταδίδεται στους άλλους, γνωστούς μας ή αγνώστους."

Ο ήχος των κυμμάτων του Στιβ Τζομπς ακούγεται ακόμη και με κοχύλι. Άλλωστε για προηγμένη υψηλής τεχνολογίας μεταφορά, έχουμε και το μήλο!