Η επιθετικότητα στις σχέσεις των ζευγαριών. Μια εκπληκτική ανατομική προσέγγιση.

Η επιθετικότητα στις σχέσεις των ζευγαριών, προβάλλεται από τις πασίγνωστες γελοιογραφίες που εικονίζουν ένα πιθηκάνθρωπο με το ρόπαλο, να σέρνει από τα μαλλιά ένα θηλυκό, που μόλις έχει κατακτήσει και το αντίθετο, ένα αγέρωχο και δεσποτικό θηλυκό να καταδυναστεύει ένα μικρόσωμο και ανίκανο αρσενικό. Ο έρωτας απαιτεί κάποιο σύντροφο με αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε από τους άλλους. Η επιθετικότητα λοιπόν, παίζει ένα σπουδαίο ρόλο στην διατήρηση της σχέσης του ζευγαριού, επειδή η ολοκληρωμένη και απόλυτα ικανοποιητική σεξουαλική σχέση, προϋποθέτει συναισθηματική δέσμευση και από τις δύο πλευρές. Η εμπειρία δείχνει, ότι το αρσενικό είναι πιο επιθετικό από το θηλυκό και η σωστή διαχείριση της επιθετικότητας συμβάλλει στην διατήρηση της σχέσης. Η σεξουαλική απόρριψη, δημιουργεί τις πιο επιθετικές πράξεις βίας και εδώ περιστρέφεται το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην οικογένεια και στις σχέσεις μας. Η σεξουαλικότητα του αρσενικού διαμορφώθηκε από την συνεχή αναζήτηση και διείσδυση, που περιέχει από μόνη της, ένα σημαντικό στοιχείο επιθετικότητας. Το θηλυκό αναγνωρίζει αυτό το στοιχείο και ανταποκρίνεται. Υποχωρεί και υποτάσσεται. Η υπεροχή και κάποια σκληρότητα στον άνδρα μπορεί να είναι αντικείμενο θαυμασμού αλλά οι ίδιες ιδιότητες βλάπτουν την θηλυκότητα στην γυναίκα. Στα αρσενικά λοιπόν, η επιθετικότητα και η σεξουαλικότητα μπορεί να συμβαδίζουν αλλά ο φόβος εμποδίζει την άσκηση της σεξουαλικής λειτουργίας. Στα θηλυκά η επιθετικότητα αναστέλλει την σεξουαλικότητα, ενώ ο φόβος δεν έχει τέτοιο αποτέλεσμα. Στην κοινωνία που ζούμε, η μεγαλύτερη αυταρχικότητα του αρσενικού και η σχετικά μικρότερη του θηλυκού, συμβάλλουν τόσο στην σταθερότητα της οικογένειας όσο και στη σεξουαλική ευτυχία του ζευγαριού. Πολλά ζευγάρια, δεν κατόρθωσαν ποτέ να δοκιμάσουν την σεξουαλικότητα σε όλη την λαμπρότητά της, επειδή αιώνες τώρα ο χριστιανισμός διδάσκει, να εννοούμε την αγάπη σαν κάτι γεμάτο αυτοθυσία και γλυκύτητα. Αναρίθμητα εγχειρίδια, προσπάθησαν να διδάξουν στους συζύγους, να είναι συγκρατημένοι και προσεκτικοί, στον τρόπο που κάνουν έρωτα, με αποτέλεσμα η πλύση εγκεφάλου να αναστείλει την επιθετική συνιστώσα της σεξουαλικής συνεύρεσης, έτσι ώστε οι γυναίκες να μην μπορούν να ανταποκριθούν πλήρως και το ζευγάρι να μην φτάνει στην απόλυτη ικανοποίηση.
Διάφορες διαταραχές στην ανάπτυξη των παιδιών, δημιουργούν ανθρώπους, που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ώστε να μπορούν να αγαπήσουν ανεπιφύλακτα και δεν μπορούν να πιστέψουν, ότι ο άλλος τους αγαπά. Ο άντρας που φοβάται τις γυναίκες, δεν μπορεί να ερεθιστεί πλήρως, ούτε μπορεί να ξυπνήσει στην γυναίκα τον ανάλογο ερεθισμό. Σαν αποτέλεσμα, αυτές οι ασυνείδητες φοβίες, δημιουργούν στον άνδρα μερική ή ολική ανικανότητα. Αντίθετα οι γυναίκες, που φοβούνται υπερβολικά την σεξουαλική πράξη, μπορεί να είναι ψυχρές. Στην κουλτούρα μας, το πιο συνηθισμένο πρόβλημα είναι η επιθετική γυναίκα, που νοιώθει κακία για το αρσενικό και ασυνείδητα το ανταγωνίζεται. Οι ανασφαλείς άνδρες, συχνά είναι λιγότερο αυταρχικοί και επιθετικοί, από τους ισορροπημένους. Αντίθετα οι ανασφαλείς γυναίκες είναι συνήθως πιο επιθετικές και ανταγωνιστικές, από τις ασφαλείς όμοιές τους. Οι ανασφαλείς άνθρωποι, που δεν μπορούν να βιώσουν την σεξουαλική ευτυχία, έχουν συνήθως σεξουαλικές φαντασιώσεις, για τις οποίες ντρέπονται βαθιά, επειδή περιέχουν στοιχεία ερωτικού πάθους, που λείπει από την ζωή τους. Οι φαντασιώσεις αυτές, τις περισσότερες φορές έχουν σαδομαζοχιστικό χαρακτήρα και διαφέρουν στις προτιμήσεις των δύο φύλων. Παγκόσμια απήχηση στο γυναικείο φύλο, έχει η φαντασίωση της αρπαγής μιας γυναίκας από ένα ανελέητο αρσενικό, που θέλει να επιβάλλει με την βία τις σεξουαλικές του επιθυμίες στο ανίσχυρο θύμα του. Ένα ελαφρύ ρίγος φόβου, απέναντι στο δυνατό αρσενικό, μάλλον ισχυροποιεί παρά αναστέλλει τον σεξουαλικό ερεθισμό της γυναίκας. Οι φοβίες που παρουσιάζουν τα κορίτσια στην εφηβεία, για άνδρες κρυμμένους κάτω από το κρεβάτι ή κρυμμένους σε σκοτεινές γωνιές, περιέχουν μαζί με τον φόβο ένα στοιχείο κρυφού σεξουαλικού ερεθισμού.
Από την άλλη πλευρά οι γυναίκες, όσο δυναμικές και να είναι στην πραγματικότητα, σπάνια φαντασιώνονται, ότι δυναστεύουν ή ευτελίζουν ένα αρσενικό. Αν βέβαια παίρνουν μέρος σε τέτοιου είδους ερωτικές δραστηριότητες, που περιέχουν το στοιχείο αυτό, το κάνουν για να ευχαριστήσουν τους άνδρες που το ζητούν. Αντίθετα οι άνδρες αισθάνονται περιορισμένοι από τέτοιες καταστάσεις, που το θηλυκό αγκιστρώνεται πάνω τους και τους χρησιμοποιεί, για να εξυπηρετήσει τους δικούς του στόχους. Αυτή η διαφορά εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις συγκρούσεις ανάμεσα στα φύλα. Μια γυναίκα, όσο χειραφετημένη και να είναι, πάντα θέλει, σε κάποιο επίπεδο, ο άνδρας να είναι ο ισχυρός σύντροφος. Το σχήμα του υπερβολικά καταπιεζόμενου και ταπεινωμένου άνδρα από την αυταρχική συμβία του προκαλεί την αίσθηση του γελοίου. Τα άτομα που παρουσιάζουν συναισθηματικά προβλήματα και ζητούν την βοήθεια του ψυχίατρου, είναι συνήθως άνδρες που παρουσιάζουν πολύ λίγη επιθετικότητα και γυναίκες που εμφανίζουν πολλή. Αυτές είναι νευρωτικές διαταραχές που χαρακτηρίζονται από παθολογική έκφραση επιθετικής συμπεριφοράς ή αντίθετα από μια εξίσου παθολογική έλλειψη επιθετικής συμπεριφοράς, που καταλήγει στην ενδοτικότητα. Παρ’ όλα αυτά το σχήμα ενός υπερβολικά υποταγμένου άνδρα και μιας υπερβολικά αυταρχικής γυναίκας είναι τόσο συχνό που εξηγεί ένα μεγάλο μέρος της συζυγικής δυσαρμονίας.
Η δημιουργία της επιθετικότητας και στα δύο φύλα ξεκινάει από την νηπιακή ηλικία του ατόμου. Κατά την μακροχρόνια διαδικασία της ανάπτυξης του παιδιού, αυτό βαθμιαία αποδεσμεύεται, από την εξάρτηση των γονιών του και γίνεται πιο ικανό να ταυτιστεί με ενήλικα άτομα του ίδιου φίλου. Αν η ψυχική ανάπτυξη του παιδιού αναπτυχτεί ομαλά, τότε είναι ικανό να συναγωνιστεί άλλους άνδρες ή γυναίκες και να φτιάξει την δική του οικογένεια. Όμως, όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι σε παρά πολλές περιπτώσεις, η χρονοβόρα ανάπτυξη του παιδιού απέχει πολύ, από το να είναι ομαλή. Το παιδί που νοιώθει ανασφάλεια δεν μπορεί να ξεπεράσει την εξάρτηση και παραμένει δεμένο με τους γονείς του. Αυτό συμβαίνει, όταν ο πατέρας ή η μητέρα ή και οι δύο, για λόγους δικών τους ψυχικών δυσκολιών, δεν καταφέρνουν να προσφέρουν ένα κατάλληλο πρότυπο ανδρισμού ή θηλυκότητας, τέτοιο ώστε το παιδί να διαμορφώσει τον εαυτό του. Οι συγκρούσεις μεταξύ των γονιών, η απόρριψη, ο χωρισμός και πολλοί άλλοι παράγοντες, κάνουν αδύνατη την ομαλή μετάβαση, από την παιδική ζωή στην ωριμότητα, την οποία θα θέλαμε να φτάσουν τα παιδιά μας. Έτσι μια μερική αποτυχία στην απόκτηση ψυχικής ωριμότητας, θα καταλήξει αργότερα, σε μερική αποτυχία στο βασικότερο στοιχείο της ενήλικης ζωής, την πλήρη σχέση με το αντίθετο φύλο. Ο δρόμος για την ολοκλήρωση των εαυτών μας περνάει μέσα από τις σχέσεις μας με το αντίθετο φίλο. Η απουσία τέτοιων σχέσεων, οδηγεί τα άτομα να παίρνουν τα χαρακτηριστικά του αντίθετου φύλου, όπως συμβαίνει με τα γεροντοπαλίκαρα και τις γεροντοκόρες. Τα γεροντοπαλίκαρα γίνονται σχολαστικά και υποχωρητικά και φέρονται σαν γεροντοκόρες ενώ αυτές δείχνουν ψευδοανδρική αποτελεσματικότητα και μια αποφασιστική πρακτική ικανότητα που θα απαιτούσαν από τον σύζυγο αν είχαν. Όλοι μας έχουμε την θηλυκή μας και την αρσενική μας πλευρά, γιατί πέρα από την συνένωση αρσενικών και θηλυκών κυττάρων, έχουμε υποστεί την επίδραση και των δύο γονιών μας και έχουμε προσπαθήσει να ταυτιστούμε και με τον ένα και με τον άλλο. Εάν δεν έχουμε σχέση με άτομα του αντίθετου φύλου, έχουμε κατά κάποιο τρόπο την παραμορφωμένη ιδέα ότι είμαστε άνδρες και γυναίκες. Ο άνδρας αν δεν προβάλλει την γυναικεία του πλευρά σε μια γυναίκα, θα παρουσιάζει απρόβλεπτες μεταπτώσεις διάθεσης και ένα κατώτερο συναισθηματισμό. Η γυναίκα που δεν προβάλλει την ανδρική της πλευρά στον εραστή ή τον σύζυγο, δείχνει μια ανασφαλή επιθυμία για επιβεβαίωση, γίνεται ισχυρογνώμων και δογματική. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι άνδρες να την βρίσκουν ενοχλητική, όταν αναγκάζονται να συνεργαστούν με γυναίκες-διευθυντές.
Οι νευρωτικοί άνδρες παραπονιούνται για την αυταρχικότητα της γυναίκας τους και οι νευρωτικές γυναίκες για την έλλειψη πυγμής του άνδρα τους. Στο γάμο δύο τέτοιων ατόμων ό ένας παίζει το παιγνίδι του άλλου. Η γυναίκα που φοβάται να φτιάξει μια ολοκληρωμένη σχέση με έναν άνδρα προστατεύεται απέναντι στην κυριαρχία του με την επιθετικότητα της. Ο άνδρας που φοβάται να παίξει ένα πλήρη ανδρικό ρόλο, διαλέγει μια σύζυγο, που δεν θα του το ζητήσει αυτό. Μετά δεν της συγχωρεί το γεγονός, ότι δεν προωθεί την δυναμικότητα του. Σε ένα τέτοιο γάμο, ο καθένας παρουσιάζει χαρακτηριστικά, που ανήκουν στο άλλο φύλο και τελικά τα όρια αρσενικού και θηλυκού μπερδεύονται παρά τονίζονται. Οι γυναίκες που χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα και δεν κάνουν δεσμούς με άνδρες, θέλουν να προφυλαχτούν από ένα ολοκληρωμένο δεσμό ή το κάνουν για να προστατευθούν. Όταν μια γυναίκα αισθάνεται, ότι κινδυνεύει, αν αφεθεί να κυριαρχηθεί, δεν είναι δυνατόν να είναι απόλυτα γυναίκα. Μια γυναίκα, που εξαιτίας πρώιμων φόβων και ανασφαλειών, φοβάται ότι θα πληγωθεί ή φοβάται την σύναψη μιας πραγματικά στενής επαφής, δύσκολα επιτρέπει σε ένα άνδρα να μπει στο προσωπικό της κάστρο. Επομένως η επιθετικότητα της είναι μια άμυνα.
Η άλλη όψη του ίδιου πράγματος είναι η τυραννική επιθετική γυναίκα, που συχνά ασυνείδητα, επιθυμεί αυτό που φοβάται περισσότερο. Όταν έχει παράλογες απαιτήσεις, όταν κριτικάρει ή εκνευρίζει έναν άνδρα, στην πραγματικότητα προσπαθεί να προκαλέσει μια αντίδραση επιβολής. Με αυτό τον τρόπο τον κατηγορεί για έλλειψη ανδρισμού. Έτσι η επιθετικότητα της εκπληρώνει ένα διπλό στόχο, την προστατεύει από την ανδρική κυριαρχία, την οποία ταυτόχρονα αποζητά. Όταν διεγείρει την επιθετικότητα του άλλου, αισθάνεται λιγότερες ενοχές. Οι πολύ επιθετικές γυναίκες φαντασιώνονται εξαιρετικά σκληρούς άνδρες, αλλά παντρεύονται τους πιο καλόβολους. Οι ανασφαλείς και όχι επιθετικοί άνδρες, επιζητούν τις πολύ υποταγμένες γυναίκες και παντρεύονται τις πιο επιθετικές. Αυτός ο συνδυασμός είναι απογοητευτικός, γιατί ο καθένας επιζητά από τον άλλο μια ιδιότητα, που θα έπρεπε να είχε αναπτύξει μέσα του και που φοβάται να εκδηλώσει. Η ανασφαλής γυναίκα φοβάται την μαζοχιστική της πλευρά και ο ανασφαλής άνδρας την κυριαρχική και σαδιστική του πλευρά. Το ότι ο νευρωτικός άνδρας είναι λιγότερο επιθετικός από το φυσιολογικό, δεν σημαίνει ότι αναστέλλεται ή απωθείται η επιθετικότητα του, αλλά μπορεί να εκδηλωθεί με αδικαιολόγητα ξεσπάσματα εκνευρισμού ή με καταθλιπτικές μεταπτώσεις.
Η επιθετικότητα είναι μια φυσιολογική δραστηριότητα με την οποία εκφράζονται οι άνθρωποι. Όταν όμως μια σχέση αποτύχει ερωτικά, τότε, μπορεί η ερωτική συνισταμένη της επιθετικότητας ή ακόμα και ίδιος ο έρωτας να μετατραπεί σε μίσος. Οι συζυγικοί καβγάδες συγκαταλέγονται στις πιο βίαιες ανθρώπινες φιλονικίες και μπορούν να φτάσουν και στον φόνο. Αυτό είναι τόσο αληθινό, που σε περιπτώσεις φόνου, όταν το κίνητρο δεν είναι η ζήλεια, ο κύριος ύποπτος είναι ο σεξουαλικός σύντροφος του θύματος. Συνήθως εκφράζουμε μια μορφή συμπάθειας στον σύζυγο, που σκοτώνει την άπιστη γυναίκα του ή τον εραστή, που σκοτώνει από ζήλεια, γιατί το έγκλημα του πάθους αγγίζει μια χορδή που πάλλεται μέσα σε όλους μας. Αντίθετα, το έγκλημα κέρδους, δεν ξυπνάει καμιά παρόμοια αντίδραση στον σημερινό άνθρωπο. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί η αυτοεκτίμηση, για τους περισσότερους ανθρώπους, βασίζεται πάνω απ’ όλα, στην σεξουαλικότητα του. Θεμελιακό μέρος της ανθρώπινης ταυτότητας, είναι η σταθερή πεποίθηση του ατόμου για τον ανδρισμό του ή την θηλυκότητά του. Οι άνδρες και οι γυναίκες, που κατά την διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας, είχαν προβληματική ανάπτυξη, και δεν έφτασαν σε ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης, ώστε να αισθάνονται ικανοί ότι μπορούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, στερούνται, από μια βασική πηγή αυτοεκτίμησης και είναι μοιραίο να υποφέρουν. Κάποιοι, από αυτούς, ρίχνονται σε ένα πυρετώδη ανταγωνισμό στον κόσμο της εξουσίας και κερδίζουν πλούτη και φήμη. Άλλοι, που είναι και πιο προικισμένοι, μετατρέπουν την απογοήτευσή τους, σε δημιουργική εργασία και ακολουθούν μια επιστήμη ή μια τέχνη, με τέτοιο πάθος, που άλλοι άνδρες κυνηγούν μια γυναίκα.
Λίγο-πολύ όμως, όλοι μας γνωρίζουμε τα χιλιάδες τεχνάσματα, που εφευρίσκουν άνδρες και γυναίκες, για να κρύψουν από τον εαυτό τους και να αντισταθμίσουν μια αίσθηση αποτυχίας στον σεξουαλικό τομέα. Το φυσιολογικό άτομο – αν υπάρχει κάτι τέτοιο – ανανεώνει συνεχώς την αίσθηση της αξίας του με το να αγαπά και να το αγαπούν. Με αυτό τον τρόπο, το σεξουαλικό πάθος, δεν αποτελεί μόνο έκφραση και ικανοποίηση της σεξουαλικής ορμής αλλά και μια ζωτική πηγή αυτοεκτίμησης. Κάποιοι θα μου πείτε, ότι ο καθένας μπορεί να ικανοποιήσει την σεξουαλική του ορμή αλλά ο καθένας δεν μπορεί να ζωγραφίσει ένα πίνακα ζωγραφικής, να συνθέσει μια συμφωνία ή να διευθύνει μια επιτυχημένη επιχείρηση. Άρα, είναι λογικό, κάποιος να υπερηφανεύεται και να αισθάνεται αυτοεκτίμηση για τα επιτεύγματά του παρά να βασίζει την αυτοεκτίμησή του σε μια ενστικτώδη ορμή ικανή για όλους τους ανθρώπους. Αν όμως, τέτοιου είδους επιτεύγματα, αποτελούσαν πράγματι την βάση της αυτοεκτίμησης, τότε συγκριτικά λίγοι άνθρωποι θα διατηρούσαν την αυτοεκτίμησή τους. Βλέπουμε, ότι και ένας σκουπιδιάρης μπορεί να αισθάνεται άνδρας όσο και ένας εκατομμυριούχος και ότι η νοικοκυρά του προαστίου μπορεί να έχει μεγαλύτερη γυναικεία αυτοπεποίθηση από την διανοούμενη ή την μυθιστοριογράφο.
Το ιδανικό για κάθε παιδί είναι, να έχει ένα σπιτικό, τόσο ασφαλές και στοργικό, ώστε να διατηρεί μέσα του, άσβεστη την πεποίθηση, ότι το αγαπούν και ότι είναι ικανό να δώσει αγάπη στους άλλους. Ένα τέτοιο άτομο, θα αντιμετώπιζε την ερωτική απογοήτευση, την απιστία, και την σεξουαλική στέρηση με παροδική ψυχική αναστάτωση χωρίς να νοιώθει την φοβερά έντονη οργή, που γεννιέται, από την απειλή ενάντια στην σιγουριά και την προσωπικότητά του. Θα είναι βέβαιο, πως ο σεξουαλικός του σύντροφος έκανε λάθος ή απέτυχε να αναγνωρίσει την βασική αξία του ατόμου που περιφρόνησε. Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι τόσο τέλεια σίγουρος. Η απόρριψη μας, από ένα πραγματικό ή δυνητικό εραστή, είναι απειλή για την αυτοπεποίθηση μας, γιατί είμαστε εξαρτημένοι από τους σεξουαλικούς μας συντρόφους και περιμένουμε από αυτούς την επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της αξίας μας. Η εξάρτηση διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα με την παιδική ηλικία του καθένα. Οι στερημένοι και παραμελημένοι, είναι πιο ευαίσθητοι στις απορρίψεις από ότι εκείνοι που είχαν στοργικούς γονείς. Όλοι είμαστε ευάλωτοι και όποτε το ερωτικό πάθος κάνει απρόβλεπτα την εμφάνισή του, τόσο και το παθιασμένο μίσος είναι μια αντίστοιχη πιθανότητα. Υπάρχουν και άνθρωποι που αντιδρούν στην ερωτική απόρριψη χωρίς φανερό μίσος. Η κλασική ιδέα του απογοητευμένου εραστή, μας δίνει την εικόνα, ενός απελπισμένου παρά ενός οργισμένου ατόμου. Βέβαια, ο πόνος και η θλίψη, κρύβει βιαιότερα συναισθήματα μίσους, απέναντι στο άτομο που τον εγκατέλειψε και η απόγνωση και ή περιφρόνηση μπορεί να καταλήξει σε αυτοκτονία. Η αυτοκτονία σαν ενέργεια, σε αυτή την περίπτωση, είναι μια στροφή του καταστρεπτικού θυμού της απόρριψης ενάντια στον εαυτό του, που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει για στόχο το απορριπτικό άτομο. Την αποτυχία στην ερωτική σχέση, την αισθανόμαστε σαν επίθεση ενάντια στον εαυτό μας. Το μίσος που κινητοποιεί η απόρριψη, εξυπηρετεί στην πραγματικότητα την αυτοσυντήρηση. Είναι μια απόπειρα του προδομένου να επιβεβαιωθεί παρά την πληγή που δέχτηκε ο εγωισμός του. Όσο πιο εξαρτημένο είναι ένα άτομο, από την αγάπη του άλλου για να στηριχθεί, τόσο πιο εχθρικό θα γίνει, όταν η αγάπη θα αποσυρθεί. Αυτοί που αντιδρούν πιο βίαια στην σεξουαλική απόρριψη είναι εκείνοι που από την συγκινησιακή αστάθεια έμειναν πιο εξαρτημένοι.
Τα άτομα που διαθέτουν μια εσωτερική πηγή αυτοεκτίμησης, που προέρχεται από την γονική αγάπη, θα πληγωθούν βέβαια και θα θυμώσουν, από την απόρριψη, θα μπορέσουν όμως να το ξεπεράσουν και να βρουν ένα καινούργιο σύντροφο. Τα άτομα, που στο παρελθόν έχουν αισθανθεί, ότι δεν τα επιθυμούν και δεν τα αγαπούν, θα θεωρήσουν κάθε απόρριψη αβάσταχτη και μπορεί να ασκήσουν βία στον εαυτό τους ή στον πρώην σύντροφο τους. Η αποτυχία στην ερωτική σχέση, συνοδεύεται από εχθρότητα, όπως μαρτυρούν τα μελαγχολικά πρακτικά των δικών για διαζύγια, που μέρα με την ημέρα ο αριθμός τους μεγαλώνει. Αυτοί που είναι ικανοί, να διακόπτουν μια ερωτική σχέση με φαινομενική ηρεμία ή κρύβουν τα συναισθήματά τους ή είχαν μια σχέση που δεν εισχώρησε στο βαθύτερο συναισθηματικό τους κόσμο.
Επιμέλεια: Ραμπαλάκος Γιάννης, Ψυχολόγος - ψυχοθεραπευτής.

Πηγή: http://blogthea.gr/